Αν ένα πράγμα δεν έχει λείψει από τα Εξάρχεια, είναι οι συγκεντρώσεις της αστυνομίας. Χιλιάδες φορές έχουν συγκεντρωθεί, όλες οι φυλές. Με μπλε και πράσινες στολές (ή με πολιτικά και αξύριστους ασφαλίτες σε μοτοσυκλέτες), με μοτοπορείες της ΔΙΑΣ, της ΔΕΛΤΑ, της ΖΗΤΑ, με ρίψη δακρυγόνων, κρότου-λάμψης, με πυροβολισμούς στον αέρα... Αλλά και πυροβολισμούς στην ευθεία.
Δεν μπορεί να έχει παράπονο η άρχουσα τάξη: οι άνθρωποί της την έχουν εκπροσωπήσει επάξια στο "γαλατικό χωριό".
Άλλο ένα σώμα της αστυνομίας, οι μπάτσοι με το σκουφί της δημοκρατίας, θέλουν κι αυτοί να νοιώσουν την εμπειρία. Σιγά το νέο.
Θα αντισταθούμε στο πειρασμό να χάσουμε χρόνο να επιλέξουμε ερμηνεία στον λαβύρινθο των πιθανοτήτων για αυτή την επιλογή. Μπορεί να είναι "επικοινωνιακή επίθεση" στον αναρχικό χώρο, μπορεί στρώσιμο εδάφους για καταστολή, μπορεί να είναι καμαρίγιες σε αστυνομία και πολιτική, μπορεί οτιδήποτε.
Δύσκολα πάντως μπορούμε να αγνοήσουμε και το περιστατικό στο gay pride. Εκεί υπήρξε παρουσία αστυνομικών, ως οργανωμένοι συμμετέχοντες. που αντιμετωπίστηκε αποτελεσματικά από μέρος των συγκεντρωμένων, και αναγκάστηκαν να καταφύγουν στο μπλοκ του Σύριζα. Έχουν μια κοινή οσμή αυτά τα δύο γεγονότα που αν δεν είναι παραπλανητική, δείχνει τουλάχιστον μια απόπειρα να χτιστεί ένα νέο αστυνομικό πρόσωπο, "ανθρώπινο και δημοκρατικό".
Να χτιστεί επικοινωνιακά, ως μάσκα, γιατί από μέσα δεν υπάρχει τίποτα. Όπως και τα μνημόνια φόρεσαν μάσκα, όπως και η επέλαση του κεφαλαίου ονομάστηκε "μεταρρυθμίσεις".
Η "επικοινωνία" κάνει θαύματα, μέχρι να της βάλει το μαχαίρι στο λαιμό η πραγματικότητα.
Η σοσιαλδημοκρατία κάνει θαύματα, μέχρι να της βάλει το μαχαίρι στο λαιμό η πραγματικότητα.
Γιατί να θυμόμαστε: αν η αστυνομία δέρνει λιγότερο σήμερα από ότι πριν 5 χρόνια, αυτό οφείλεται στο ότι η κοινωνία κάθεται στη γωνία με κατεβασμένο κεφάλι. Βέβαια, προς όσους επιλέγουν να αντισταθούν, ισχύει απαράλλακτο το γνωστό δόγμα «κεφάλι που σηκώνεται, θα κόβεται» που ανέκαθεν χαρακτήριζε με συνέπεια τους διαχειριστές του κράτους, είτε δεξιούς, είτε «αριστερούς».
Αυτή η πραγματικότητα είναι που επιτρέπει να εμφανίζονται θαύματα, όπως αυτό του συνδικαλιστή, αντιρατσιστή, δημοκράτη μπάτσου που κάνει μπλοκ στο gay pride, και συγκεντρώσεις στα Εξάρχεια.
Όπως και να'χει, εμείς και τουλάχιστον όλο το κομμάτι του Αθηναϊκού αναρχικού χώρου που έχει τα Εξάρχεια ως ζωτικό πολιτικό χώρο, εκεί θα είναι και στις 29/5, και την προηγούμενη, και την επόμενη, εκεί είναι κάθε μέρα. Αν τελικά αυτό το κάλεσμα της ΠΟΑΣΥ είναι ντουφεκιά στον αέρα ή θα το πάνε μέχρι τέλους, μένει να το δούμε. Ο αέρας της "πρόκλησης" που συνιστά, έχει κάτι το συμμορίτικο, η πολιτική του βαρύτητα είναι μόνο σε επίπεδο "επικοινωνίας", για εμάς δεν είναι και δεν θεωρούμε ορθό να γίνει, "ζήτημα πρώτης γραμμής".
Από εκεί και πέρα τα Εξάρχεια έχουν ιστορία, έχουν παρελθόν, παρόν και μέλλον και το μόνο που δεν θα γίνουν είναι πλυντήριο του κράτους. Δυστυχώς, στην πρόταση της αστυνομίας για ανοιχτό δημοκρατικό διάλογο (κάτι που είναι και αυτό κατασκεύασμα των ΜΜΕ, στο κείμενο της ΠΟΑΣΥ δεν λέει τίποτα τέτοιο) δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε θετικά. Για κάτι τέτοιο θα χρειαζόμασταν την γνώμη κι άλλων, όπως για παράδειγμα του Μιχάλη Καλτεζά ή του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Και όλοι ξέρουμε, και οι μπάτσοι που καλούν, γιατί αυτό δεν είναι δυνατό.
Το επικοινωνιακό σκουφί της δημοκρατίας φαίνεται πως δεν ελάττωσε ούτε την αμετροέπεια ούτε την προδιάθεση για ύβρη των αστυνομικών και της άρχουσας τάξης που τους διευθύνει.
Δημοσίευση σχολίου