Θράσος και προκλητικότητα από την έντυπη κυβερνητική ντουντούκα

Ισως για κάποιους/ες να θεωρηθεί πλεονασμός το να ξαναασχοληθούμε με το εργοδοτικό έγκλημα στα Γιαννιτσά που είχε θύμα μια εργαζόμενη στις επιχειρήσεις «Καρυπίδη», αφού χτες είχαμε αναλυτική ανάρτηση. Αυτό που πλεονάζει όμως –σε βαθμό προκλητικότητας- είναι το θράσος του κυβερνητικού κόμματος, όπως αυτό εκφράζεται σήμερα μέσα από την έντυπη ντουντούκα του ΣΥΡΙΖΑ.

Οπότε ας γράψουμε τηλεγραφικά δυο πράγματα. «Ζητείτε δικαιοσύνη ως το τελευταίο καταφύγιο του για τον ανυπεράσπιστο πολίτη», κραυγάζει πρωτοσέλιδα η σημερινή «Αυγή».
Δεν θα επαναλάβουμε τις πάγιες θέσεις μας για την αστική δικαιοσύνη. Σημειώνουμε μόνο αυτό.

Όταν χτες γράφαμε ότι το αστικό κράτος «θωρακίζει» με κάθε τρόπο τα συμφέροντα των εργοδοτών αναφέροντας την πρόσφατη νομολογία του «Αρείου Πάγου» σύμφωνα με την οποία: «Η μη καταβολή δεδουλευμένων δεν συνιστά βλαπτική μεταβολή των όρων εργασίας», δεν θεωρήσαμε σκόπιμο ν αναφέρουμε την μήτρα απ’ την οποία προήλθε αυτό το νομοθετικό έκτρωμα. Λοιπόν, αυτή η δικαστική απόφαση  (677/2017) πάρθηκε μετά από εισήγηση και προεδρίας  του Αρείου Πάγου από την Βασιλική Θάνου. Και αυτή η ανώτατη δικαστική λειτουργός «ανταμείφτηκε» από την κυβέρνηση με το να την τοποθετήσουν σαν επικεφαλής του νομικού γραφείου του Τσίπρα.
Και μόνο αυτό το γεγονός δείχνει πόσο υποκριτικό είναι το «ενδιαφέρον» της Συριζαίικης φυλλάδας για τους «1.500.000 απλήρωτους εργαζόμενους.

Από κει και πέρα τα πράγματα είναι απλά και δεν δικαιούται το κομματικό έντυπο να προχωράει σε έναν δημοσιογραφικό σχολιασμό και να πετάει το μπαλάκι στους δικαστές. Εκφράζει μια κυβέρνηση που κρατάει και το «μαχαίρι και το πεπόνι». Ας κάνει ένα νόμο που να προβλέπει ότι αν ένας εργοδότης καθυστερεί για ένα χρονικό διάστημα -3 μήνες π.χ- να πληρώσει τους εργαζόμενους του, τότε η σύμβαση λύνεται αυτοδίκαια σε βάρος του επιχειρηματία. Ο εργαζόμενος να παίρνει την αποζημίωση του και ότι άλλο δικαιούται. Σε περίπτωση μη συμμόρφωσης του εργοδότη να του κατάσχονται τα περιουσιακά του στοιχεία.
Αλλά ούτε και αυτό το αστικοδημοκρατικό μέτρο είναι διατεθειμένη να φέρει αυτή η άθλια συγκυβέρνηση. Συνεχίζοντας τον ρόλο των προηγουμένων δίνει «γη και ύδωρ» στα αρπακτικά ντόπια και ξένα, οδηγώντας τον κόσμο της εργασίας και τους απόμαχους της δουλειάς στην έσχατη φτώχεια για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα μιας κλίκας παρασιτικών καθαρμάτων.

Όπως βλέπουμε εδώ στα χρόνια της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης ένα 20% του ελληνικού πληθυσμού είδε τα εισοδήματά του να αυξάνονται, την εποχή που πλατιά λαϊκά στρώματα έχουν οδηγηθεί στην εξαθλίωση.