Θα ήταν επίσης ανοησία να εκτιμήσει κάποιος ότι ο πρόεδρος του ΣτΕ, Νίκος Σακκελαρίου ανησυχεί σφόδρα για τις «απρόκλητες επιθέσεις κατά της Δικαιοσύνης και των λειτουργών της», εκφράζοντας τον προβληματισμό του μήπως αυτή η «αντιπαράθεση λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, με ανυπολόγιστες συνέπειες για την κοινωνική ειρήνη και συνοχή». Χωρίς καμιά ουσία είναι οι επικλήσεις του ίδιου στην «τήρηση της Συνταγματικής νομιμότητας» καθώς και η δήλωση του ότι «η Δημοκρατία μας κινδυνεύει πλέον να υποκύψει οριστικά σε ένα στυγνό ολοκληρωτισμό του οικονομισμού».
(Εδώ να κάνουμε μια παρένθεση. Σε περασμένη ανάρτησή μας υπάρχει ένα βίντεο με μια "αστεράτη" τοποθέτηση της πρώην γ.γ του ΚΚΕ, Αλέκας Παπαρήγα, για τον ρόλο διαχρονικά του αστικού Συντάγματος, ενώ στο κείμενο , διαπιστώνουμε την υποκρισία των «συνταγματικών επιταγών» διαβάζοντας μεταξύ άλλων: «Το υπάρχον Σύνταγμα μιλά για το δικαίωμα της εργασίας σε όλους, αλλά στην Ελλάδα έχουμε 1,5 εκατομμύριο ανέργους. Επιτάσσει την εθνική κυριαρχία, αλλά η Ελλάδα βρίσκεται υπό «επιτήρηση». Μιλά για εθνική ανεξαρτησία, αλλά η Ελλάδα είναι υπό «κηδεμονία»).
Επί της ουσίας τώρα. Η «δικαιοσύνη» είναι κομμάτι του μηχανισμού καταστολής του αστικού κράτους. Μετά τις αποκαλύψεις που έκανε η εφημερίδα Documento σε βάρος του νεοδημοκράτη υπουργού Χαρ. Αθανασίου, η ηγεσία της δικαστικής κάστας, έχοντας ισχυρούς δεσμούς με το κόμμα της Ν.Δ., θεώρησε καθήκον της να υψώσει τοίχος προστασίας στο πρόσωπο του. Από την άλλη το σύστημα εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθώντας να ριζώσει δικό του μηχανισμό σ’ αυτόν τον πόλο εξουσίας, αντιδράει.
Και έτσι λοιπόν παρακολουθούμε τον εφήμερο «αλληλοσπαραγμό» στα εσωτερικά της αντιδραστικής εξουσιαστικής δικαστικής κάστας.
Δημοσίευση σχολίου