Γνωρίζω ότι οι συνθήκες δεν ευνοούν την ανάπτυξη ταξικής συνείδησης. Ξέρω, επίσης ότι ταξική πάλη σήμερα, δυστυχώς, διεξάγει μονόπλευρα το κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκφραστές.
Εκεί, όμως, που θέλω να εστιαστώ στο κείμενο μου είναι στην ατομική ευθύνη όλων μας. Στο ότι δηλαδή δεν γίνεται πλέον καμιά προσπάθεια, από τον φτωχομαλάκα, –και αναφέρομαι σε μια επικρατούσα κατάσταση- να σκεφτεί λίγο παραπέρα, απ’ ότι τον κατευθύνουν οι μηχανισμοί του συστήματος.
Σύμφωνα με τον ορισμό του Προυντόν, «ταξική συνείδηση» διαθέτει ένα άτομο όταν έχει αυτογνωσία. Δηλαδή συνείδηση του εαυτού του, της αξιοπρέπειάς του, της αξίας του, της θέσης που κατέχει στην κοινωνία. Και παράλληλα γνωρίζοντας την αξία της ίδιας της θέσης του στην ιεραρχία της κοινωνίας, του ρόλου που παίζει, των σκοπών στους οποίους μπορεί πολύ σωστά να αποβλέπει, και των συμφερόντων τα οποία εκπροσωπεί ή ενσαρκώνει.
Το υποκείμενο συνεπώς γίνεται κομμάτι ενός συνόλου συνειδητά, επιβεβαιώνει την συνακόλουθη «ιδέα» και εργάζεται για την πραγμάτωσή της.
Εφόσον εκπληρώνει αυτούς τους όρους θεωρείται ως πολιτικά ικανό.
Αποδεχόμενη λοιπόν τα παραπάνω θέτω τα εξής ερωτήματα:
1) Τα άτομα στην σχέση τους με το κράτος και την κοινωνία έχουν συνείδηση του εαυτού τους ώστε να υπάγονται σε ένα σύνολο και ταυτόχρονα να ξεχωρίζουν από άλλα παρόμοια σύνολα;
2) Το σύνολο στο οποίο υπάγονται έχει «ιδέα» και αν «ναι» ποια είναι αυτή και τι σχέση έχει με το κράτος και την παγκόσμια τάξη ;
3) Μπορούν τα άτομα να αντλήσουν από αυτή την ιδέα πρακτικά συμπεράσματα που αφορούν την οργάνωση της κοινωνίας ώστε αν έρθουν στην εξουσία να αναπτύξουν νέα πολιτική τάξη;
Ξεκινώντας ανάποδα, θα αναφέρω το ποιες τάξεις έχουν κατά την γνώμη μου «ταξική συνείδηση» (πολιτική ικανότητα), δηλαδή πληρούν και τους τρεις παραπάνω όρους, κάτι που τις καθιστά πολιτικά ικανές, και για αυτό τον λόγο πήραν την εξουσία στα χέρια τους πριν από δύο αιώνες και βρίσκονται σε αυτήν μέχρι και σήμερα: οι επιχειρηματίες και οι κυβερνητικοί πολιτικοί.
Ο κύριος στόχος της πρώτης ομάδας είναι να καταφέρει να δαμάσει με διάφορους τρόπους το κτήνος, που γίνεται όλο και πιο επικίνδυνο αφού ζητά συνεχώς περισσότερα.
Πρέπει να είναι συσπειρωμένοι ώστε «να κατανικήσουν την συνεχώς αυξανόμενη ισχύ του και να προστατεύσουν την «ιδέα» τους, που για την συγκεκριμένη ομάδα είναι το κέρδος.
Μία καθαρά μαρξιστική θέση, αλλά από την ανάποδη. Βοηθό στην επίτευξη του στόχου αυτού έχουν τους πολιτικούς, που πολλές φορές προέρχονται και αυτοί από την ίδια ομάδα.
Η προσπάθεια των πολιτικών έγκειται στο να πείσουν τον κόσμο πως δεν υπάρχουν τάξεις, πως είμαστε όλοι το ίδιο.
Αυτό που ενδιαφέρει είναι το γιατί οι υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες δεν έχουν πολιτική ικανότητα (ταξική συνείδηση). Αυτό που βιώνουμε είναι ταξική συνείδηση ως συνειδητή ασυνειδησία...
Οντως, αυτή είναι μια μεγάλη συζήτηση και μακάρι να έχει συνέχεια.
Εκεί, όμως, που θέλω να εστιαστώ στο κείμενο μου είναι στην ατομική ευθύνη όλων μας. Στο ότι δηλαδή δεν γίνεται πλέον καμιά προσπάθεια, από τον φτωχομαλάκα, –και αναφέρομαι σε μια επικρατούσα κατάσταση- να σκεφτεί λίγο παραπέρα, απ’ ότι τον κατευθύνουν οι μηχανισμοί του συστήματος.
Σύμφωνα με τον ορισμό του Προυντόν, «ταξική συνείδηση» διαθέτει ένα άτομο όταν έχει αυτογνωσία. Δηλαδή συνείδηση του εαυτού του, της αξιοπρέπειάς του, της αξίας του, της θέσης που κατέχει στην κοινωνία. Και παράλληλα γνωρίζοντας την αξία της ίδιας της θέσης του στην ιεραρχία της κοινωνίας, του ρόλου που παίζει, των σκοπών στους οποίους μπορεί πολύ σωστά να αποβλέπει, και των συμφερόντων τα οποία εκπροσωπεί ή ενσαρκώνει.
Το υποκείμενο συνεπώς γίνεται κομμάτι ενός συνόλου συνειδητά, επιβεβαιώνει την συνακόλουθη «ιδέα» και εργάζεται για την πραγμάτωσή της.
Εφόσον εκπληρώνει αυτούς τους όρους θεωρείται ως πολιτικά ικανό.
Αποδεχόμενη λοιπόν τα παραπάνω θέτω τα εξής ερωτήματα:
1) Τα άτομα στην σχέση τους με το κράτος και την κοινωνία έχουν συνείδηση του εαυτού τους ώστε να υπάγονται σε ένα σύνολο και ταυτόχρονα να ξεχωρίζουν από άλλα παρόμοια σύνολα;
2) Το σύνολο στο οποίο υπάγονται έχει «ιδέα» και αν «ναι» ποια είναι αυτή και τι σχέση έχει με το κράτος και την παγκόσμια τάξη ;
3) Μπορούν τα άτομα να αντλήσουν από αυτή την ιδέα πρακτικά συμπεράσματα που αφορούν την οργάνωση της κοινωνίας ώστε αν έρθουν στην εξουσία να αναπτύξουν νέα πολιτική τάξη;
Ξεκινώντας ανάποδα, θα αναφέρω το ποιες τάξεις έχουν κατά την γνώμη μου «ταξική συνείδηση» (πολιτική ικανότητα), δηλαδή πληρούν και τους τρεις παραπάνω όρους, κάτι που τις καθιστά πολιτικά ικανές, και για αυτό τον λόγο πήραν την εξουσία στα χέρια τους πριν από δύο αιώνες και βρίσκονται σε αυτήν μέχρι και σήμερα: οι επιχειρηματίες και οι κυβερνητικοί πολιτικοί.
Ο κύριος στόχος της πρώτης ομάδας είναι να καταφέρει να δαμάσει με διάφορους τρόπους το κτήνος, που γίνεται όλο και πιο επικίνδυνο αφού ζητά συνεχώς περισσότερα.
Πρέπει να είναι συσπειρωμένοι ώστε «να κατανικήσουν την συνεχώς αυξανόμενη ισχύ του και να προστατεύσουν την «ιδέα» τους, που για την συγκεκριμένη ομάδα είναι το κέρδος.
Μία καθαρά μαρξιστική θέση, αλλά από την ανάποδη. Βοηθό στην επίτευξη του στόχου αυτού έχουν τους πολιτικούς, που πολλές φορές προέρχονται και αυτοί από την ίδια ομάδα.
Η προσπάθεια των πολιτικών έγκειται στο να πείσουν τον κόσμο πως δεν υπάρχουν τάξεις, πως είμαστε όλοι το ίδιο.
Αυτό που ενδιαφέρει είναι το γιατί οι υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες δεν έχουν πολιτική ικανότητα (ταξική συνείδηση). Αυτό που βιώνουμε είναι ταξική συνείδηση ως συνειδητή ασυνειδησία...
Οντως, αυτή είναι μια μεγάλη συζήτηση και μακάρι να έχει συνέχεια.
Δημοσίευση σχολίου