«Είναι σκληρό καρύδι ο Μητσοτάκης» είχε πει κάποτε η Μαρίκα. Άρα ο Κούλης σαν γιος σκληρού καρυδιού βγήκε κι αυτός σκληρό καρύδι. Ίσως λιγάκι τζούφιο, αλλά πάντως σκληρό.
«Είμαι σκληρό καρύδι» δήλωσε ο Τσίπρας. Συμφωνώ. Και σκληροί (απάνθρωποι θα έλεγα), και «καρύδια». Πως λέμε «κάθε καρυδιάς καρύδι»; Όχι, όπως λέμε τους ανδρικούς γεννητικούς αδένες. Γνωρίζουν οι ενήλικες, ότι η λέξη «όρχεις», στη δημοτική σημαίνει πάρα πολλά. Από αδιαφορία, προσδοκία που δεν εκπληρώθηκε… μέχρι κακά και ύπουλα παλιοτόμαρα. Ο τελευταίος ορισμός ταιριάζει γάντι και στους δυο.
Τα δυο σκληρά καρύδια, που γλύφουν συνεχώς τα πόδια της Αφέντρας Μέρκελ, για να έχουν την εύνοια του πραγματικού κυβερνήτη - δικτάτορα της αποικίας «η ωραία Ελλάς», παρουσιάζονται εσχάτως ως φιλάνθρωποι! Τα κάνει αυτά η πολιτική, μπορεί να ντύσει το λύκο αρνάκι, αλλά πάλι φαίνονται τα σαγόνια.
Είναι και οι δυο αντίθετοι στην πρόταση Τουσκ. Ο Τουσκ, άλλο ένα σκληρό καρύδι, δεν θέλει μετανάστες. Είναι δυσαρεστημένος με το Αιγαίο: Δεν πνίγηκαν πολλοί πρόσφυγες, οπότε έπεσαν έξω τα ποσοστά απελπισμένων, που έπρεπε να δεχτεί η Πολωνία. Βγήκε λοιπόν και είπε «Τι τους θέλουμε τους συναισθηματισμούς; Μην πάρουμε κανένα»!
Κοιτάτε, κατανοώ το σκεπτικό του: Το συναίσθημα έχει σχέση με άνθρωπο και γενικά με ζωντανό οργανισμό. Αυτοί είναι «Εξολοθρευτές», είναι μηχανές θανάτου. Στήνουν πρώτα ένα πόλεμο ή ένα πλιάτσικο σε μια χώρα και μετά όσοι εξαθλιωμένοι γλυτώσουν από τα ναυάγια και τις νάρκες, γίνονται οι φθηνοί αναλώσιμοι σκλάβοι.
Αλλά μην νομίζετε ότι τα δυο ελληνικά καρύδια είναι καλύτεροι. Όχι, ο Κούλης ειδικά είναι στο ίδιο κόμμα. Όσο για τον Τσίπρα ακολουθεί την γνωστή ευρωπαϊκή μεταναστατευτική πολιτική, που κάνουν όλοι: Στρατόπεδα συγκέντρωσης, άθλιες συνθήκες, στραβά μάτια στα κυκλώματα εκμετάλλευσης, παγίδες θανάτου, ώστε να έρθουν μόνο αυτοί που μπορούν να δουλέψουν σκληρά. Κάθε λίγο παίζουν εναλλάξ το γνωστό παιχνίδι «καλός - κακός μπάτσος». «Η υπάρχουσα κατάσταση είναι καλή αφού υπάρχουν και χειρότερα». Αυτό προσπαθούν να περάσουν.
Η Χριστιανική Ευρώπη είναι τίγκα στην Αγάπη. Όχι βέβαια για τον πλησίον, αλλά για το Ευρώ. 14 Δεκέμβρη μέρα αγάπης. Ενώ 18, μέρα Μετανάστη!!! Ημέρα υποκρισίας; Κάθε μέρα.
Η «πολιτισμένη» Ευρώπη που θέλει «να διατηρήσει τις παραδόσεις της». Μην χαθεί ο πολιτισμός της εκμετάλλευσης, του κανιβαλισμού και του ιμπεριαλισμού είναι κρίμα…
Δημοσίευση σχολίου