"Η μεγαλύτερη τέχνη στον πόλεμο είναι να υποτάξεις τον εχθρό χωρίς μάχη"
(Σουν Τσου η τέχνη του πολέμου).
Υπάρχει ένας αδιάκοπος, ανηλεής πόλεμος ανάμεσα στους εκμεταλλευτές και τους εκμεταλλευόμενους. Αυτό που ο Μαρξ ονόμασε Πάλη των Τάξεων.
Για να μην πάρουν οι πολλοί τα μέσα παραγωγής και έτσι ελευθερωθούν από τη δουλεία, οι λιγοστοί πλούσιοι εφαρμόζουν κατά καιρούς διάφορες τακτικές. Ο σκοπός μένει πάντοτε ο ίδιος: Να συνεχιστεί η αδικία.
Άλλοτε η άρχουσα τάξη πετά μερικά ψίχουλα στους εργαζόμενους, ώστε να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση της δικαιοσύνης ή της προόδου. Άλλοτε, ειδικά όταν φουντώνει ο ανταγωνισμός ή υποχωρεί ο φόβος της Επανάστασης, πετά τη μάσκα του ανθρωπιστή και δείχνει το πραγματικό, αποκρουστικό πρόσωπο του τυράννου. Τις περισσότερες φορές φυσικά εφαρμόζει κάποιο συνδυασμό του “μαστιγίου και του καρότου”.
Μια από τις πιο γνωστές τακτικές είναι η δημιουργία φόβου.
“Ο φόβος είναι ένα βασικό συναίσθημα του ανθρώπου, που προκαλείται από τη συνειδητοποίηση ενός πραγματικού ή πλασματικού κινδύνου ή απειλής”. Όταν ο κίνδυνος είναι υπαρκτός, ο φόβος είναι αρκετά χρήσιμος. Όταν όμως μετατρέπεται σε φοβία ή πανικό δημιουργώντας τρομερό άγχος και αδράνεια, πάλι είναι χρήσιμος. Στους εχθρούς μας.
Η κατασυκοφάντηση ενός “εχθρού του κράτους” ήταν και παραμένει μια συνηθισμένη τακτική. Ο πραγματικός σκοπός δεν είναι να κάμψει το φρόνημα του θύματος. Είναι να τρομοκρατήσει τους υπόλοιπους.
Οι σκευωρίες, που βγάζουν μάτι, όπως αυτή με την Ηριάννα, έχουν στόχο όλους εμάς. Θέλουν να μας τρομάξουν. Μια αθώα κοπέλα διασύρεται, βασανίζεται, φυλακίζεται άδικα κι εμείς το παρακολουθούμε με φρίκη. Το κράτος λέει ξεκάθαρα πως διώκει όχι την πράξη, αφού δεν έγινε καμία παρανομία, αλλά την Ιδεολογία. Ακόμα και τη σχέση με Αναρχικό!
Τι μου θυμίζει; Το φακέλωμα των Κομμουνιστών, τις εξορίες, τα βασανιστήρια, τη φυλακή, τις εκτελέσεις κα. Ακόμα κι αν κάποιος μόνο από την οικογένεια ήταν “Αριστερός” την είχες βαμμένη. Συνέχεια ήσουν ύποπτος!
Το μαγείρεμα είναι ολοφάνερο. Τόσο, που αναρωτιόνται μερικοί, πως είναι δυνατόν να κρατείται άνθρωπος με τέτοιες σαχλαμάρες. Ένα μάρτυρα “φάντασμα”, ένα πολύ κακό δείγμα DNA, το οποίο μάλιστα δεν μπορούν να το εξετάσουν άλλοι εμπειρογνώμονες, τη σχέση με Αναρχικό (!), που όμως αθωώθηκε, τα εικονίσματα μαζί με τα όπλα, την εκδρομή στη Βαρκελώνη... ένα σωρό άλλα απίθανα και ταυτόχρονα γελοία.
Μόνο που γίνεται επίτηδες. Το Κράτος μας στέλνει έτσι μήνυμα: Δεν το ενδιαφέρει, αν είναι αθώα ή ένοχη, υπάρχουν εχθροί του Συστήματος κι αυτοί πατάσσονται με κάθε ανήθικο τρόπο.
Δεν περιμένω από κανένα στρατοδικείο του εχθρού, γιατί στην ουσία αυτά είναι τα αστικά δικαστήρια, να ελευθερώσει ένα δικό μας. Γιατί η Ηριάννα είναι ο κάθε ένας από μας, αφού όλοι μπορούμε να βρεθούμε - και πολλοί από μας έχουν ήδη βρεθεί - αντιμέτωποι με τον αυταρχισμό και τον παραλογισμό ενός αδίστακτου Κράτους.
Αν τελικά την απελευθερώσει, θα είναι για να προλάβει τα χειρότερα για την ιθύνουσα ομάδα. Θα είναι μόνο μετά από δικούς μας αγώνες, οι οποίοι θα δείχνουν πως τα μαγειρέματα όχι μόνο απέτυχαν το σκοπό τους αλλά κι ότι γύρισαν εναντίον των εμπνευστών.
Είναι λοιπόν ώρα των πράξεων. Ας δώσουμε τις μάχες μας και θα νικήσουμε. Είμαστε σίγουροι γι αυτό. Άλλωστε αυτός είναι ο λόγος, που τα παράσιτα προσπαθούν να μας αποτρέψουν από το να πολεμήσουμε..
Δημοσίευση σχολίου