Αν το θέμα δεν ήταν σοβαρό, αν είχαμε μόνο μια «υπεραντίδραση των αγορών» (sic) και κάποια «σορταρίσματα» από τζογαδόρους του Χρηματιστήριου, δε θα μαζεύονταν σε έκτακτη σύσκεψη υπό τον Τσίπρα στο Μαξίμου το «ανφάν γκατέ» του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης (Δραγασάκης, Τσακαλώτος, Λιάκος και ο νέος… επόπτης τραπεζών Φλαμπουράρης) για να εκτιμήσουν την κατάσταση. Φυσικά, εξέπεμψαν σήμα καθησυχασμού και αισιοδοξίας, εκτιμώντας ότι «οι πιέσεις που δέχονται οι τραπεζικές μετοχές δεν αντιστοιχούν στα θεμελιώδη μεγέθη των τραπεζών» (τα οποία και απαρίθμησαν σε non paper, για να πάρουν «γραμμή» τα κυβερνητικά παπαγαλάκια).
Ετσι γίνεται σ' αυτές τις περιπτώσεις. Οι κυβερνητικές συσκέψεις δε διαμηνύουν ποτέ ότι υπάρχει πρόβλημα, αλλά ότι όλα πάνε καλά. Γιατί έτσι και διαμηνύσουν ότι υπάρχει πρόβλημα, την επομένη το Χρηματιστήριο θα πρέπει να κλείσει γιατί το «κραχ» θα είναι απόλυτο. Για να το πούμε στη χρηματιστηριακή αργκό, η ίδια η κυβέρνηση λειτουργεί σαν «παπαγαλάκι». Το θυμόμαστε και το 1999, όταν ο Γιάννος δήλωνε με το γνωστό του ύφος ότι «το Χρηματιστήριο πάει κανόνι», ο Σημίτης έδειχνε το χρηματιστήριο σαν ένδειξη της ρωμαλεότητας του ελληνικού καπιταλισμού και μετά από λίγο καιρό τα κορόιδα «πήγαν κουβά», χάνοντας ολόκληρες περιουσίες.
Αυτή την περίοδο, πάντως, το Χρηματιστήριο δεν κάνει τζίρους. Το τζογάρισμα, όμως, γίνεται, ανεξάρτητα από τους ελαχιστοποιημένους τζίρους. Και το ανεβοκατέβασμα στις τιμές των μετοχών έχει συνέπειες σε άλλους τομείς, όπως η δυνατότητα των τραπεζών να δανειστούν και να αυξήσουν την κεφαλαιακή τους επάρκεια, ενόψει και των μεγάλων ρυθμίσεων για τα «κόκκινα δάνεια», που φαίνεται να είναι η πέτρα του σκανδάλου.
Την περασμένη Τετάρτη, λοιπόν, είχαμε στο Χρηματιστήριο ένα μίνι «κραχ». Οι μετοχές των τραπεζών έφαγαν πολύ «ξύλο» από συνεχείς ρευστοποιήσεις, με αποτέλεσμα ο γενικός δείκτης να πέσει κατά 2,10% (βρίσκεται πλέον στο αξιοθρήνητο επίπεδο των 667 μονάδων) και ο τραπεζικός δείκτης να υποστεί μείωση 8,60% (μετά από σκληρή προσπάθεια των διοικήσεων των τραπεζών να περιορίσουν όσο γίνεται τις απώλειες).
Ετσι λειτουργεί ο καπιταλισμός. Οι τράπεζες (κυρίως η μεγαλύτερη εμπορική τράπεζα, η Πειραιώς, που δέχτηκε και την ισχυρότερη επίθεση στο Χρηματιστήριο) πρέπει να ενισχύσουν τα κεφάλαιά τους. Καπιταλιστές που θέλουν να μπουν σ' αυτή την αύξηση οργανώνουν επίθεση στην τιμή της μετοχής, ούτως ώστε να αγοράσουν περισσότερες μετοχές με λιγότερα λεφτά. Κάποιοι άλλοι απλώς «σορτάρουν» τζογαδόρικα, για να βγάλουν κάποια αεριτζίδικα κέρδη σε μικρό χρονικό διάστημα. Αν μια οικονομία είναι σταθερή και οι τράπεζές της στοιχειωδώς ανθηρές, μπορεί εύκολα ν' αντιμετωπίσει τέτοιες επιθέσεις. Οταν όμως αυτή η οικονομία προσπαθεί απλώς να ανασυστήσει τα σπασμένα πήλινα πόδια της (όπως συμβαίνει με τον ελληνικό καπιταλισμό που βγαίνει από μακρόχρονη κρίση) και οι τράπεζές της βαδίζουν επί ξυρού ακμής (όπως συμβαίνει με τις ελληνικές τράπεζες, παρά τα σχεδόν 50 δισ. που πήραν, μέσω δανείων που βαρύνουν τον ελληνικό λαό), αυτές οι επιθέσεις δύσκολα αντιμετωπίζονται με συσκέψεις στο Μαξίμου.
Δημοσίευση σχολίου