Μια ανασφάλεια την έχουμε. Την είχαμε παλιότερα, όταν μας κυνηγούσαν τα θηρία και κρυβόμασταν στις σπηλιές, την έχουμε και σήμερα. Βλέποντας τις δυνάμεις της Φύσης, την ασύλληπτη για μας ενέργεια του Σύμπαντος, δικαιολογημένα αισθανόμαστε που και που κόμπλεξ κατωτερότητας.
Μέσα σ' αυτό το φόβο ο ανθρώπινος νους, το ισχυρότερο εργαλείο που έκανε ποτέ η Φύση, έψαχνε να βρει τρόπο να μην τρελαθούμε, να μην πανικοβληθούμε. Καθόσον εκτός από φοβισμένοι, είμαστε κι εγωιστές. Δεν μπορούμε να δεχτούμε πως είμαστε απλά ένας από τους χιλιάδες οργανισμούς, που ζουν πάνω σε ένα μόνο από τα δισεκατομμύρια πλανήτες.
Έτσι σκεφτήκαμε τη μεγαλύτερη εφεύρεση όλων των εποχών. Το Θεό! Υπάρχει μια δύναμη πολύ μεγαλύτερη που μας προστατεύει. Με το Θεό μπορούμε μέσω προσευχών - θυσιών να υποτάξουμε τη Φύση, που μας τρομάζει τόσο. Να διώξουμε τα άγρια θηρία, να σωθούμε από τις ακραίες καιρικές συνθήκες. Αν κάποιοι πεθάνουν, φταίνε οι αμαρτίες! Τι βολικό! Άρα ότι και να γίνει, εμείς οι καλοί, θα σωθούμε.
Το θαύμα των θαυμάτων! Ο τρόπος να ικανοποιεί το Εγώ μας, ενώ παράλληλα να ξεχάσουμε τον πανικό όταν αντικρίζουμε την απεραντοσύνη του Σύμπαντος. Μας αγαπάει ο Θεός. Φυσικά μας αγαπά. Υπάρχει κάποιος, που να μην αγαπά, αυτόν στον οποίο χρωστά την ύπαρξη του;
Βάλαμε λοιπόν στη θέση του δημιουργού ανθρώπου το δημιούργημα. Θα λειτουργούσε καλά, αν δεν υπήρχαν οι τυχοδιώκτες. Αυτοί που βρήκαν ευκαιρία να οικονομήσουν εις βάρος των άλλων και που σίγουρα δεν έχουν το θεό τους. Παρουσιάζονται όμως σαν εκπρόσωποι του Θεού. Εκ του ασφαλούς φυσικά. Αφού δεν υπάρχει θεός, δεν πρόκειται ποτέ να πει κανείς πως δεν είναι παρά ψεύτες και απατεώνες. Πως εκμεταλλεύονται την αφέλεια, την άγνοια και τον πανταχού παρών φόβο των υπολοίπων.
Δεν τελειώνουν όλα με το θάνατο. Αν μάλιστα ακούμε και τους ιερείς θα την περνάμε μπέικα. Με τους θεούς, θα έχουμε ότι στερούμαστε εδώ, ότι φανταστούμε, χωρίς άγχος. Το δεύτερο, το χωρίς άγχος το πιστεύω. Κανένα πεθαμένο δεν είδα να αγχώνεται.
Εξ ου και το “μακαρίτης”, μακάριος, ευτυχισμένος.
Αλλά υπάρχει θεός. Σε κάθε εποχή. Στην Αρχαία Ελλάδα ο Δίας που πηδούσε τις θνητές, ενίοτε και θνητούς, έτσι γεννιούνται οι μπάσταρδοι βασιλιάδες. Κι ο Ζεύς από τον ουρανό έστελνε τον κεραυνό, που πλέον δεν τρόμαζε, αλλά ήταν θειικό σημάδι, το οποίο οι μάντεις εξηγούσαν κατά πως συνέφερε τους ίδιους. Ρίξτε οβολό οι θεοί τσαντίστηκαν.
Μα πως είναι δυνατόν παντοδύναμοι θεοί να χρειάζονται θυσίες; Είναι, γιατί χωρίς την πιστή απλά δεν υπάρχουν. Πρέπει να πιστέψεις για να υπάρξουν.
Αμέσως αντιλαμβάνεσαι πως μια πριγκίπισσα των παραμυθιών σήμερα έχει πολύ μεγαλύτερη δύναμη από τον πατέρα θεών και θνητών, αφού την πιστεύουν περισσότεροι, αν και ανήλικοι.
Ω μεγάλη Σταχτοπούτα, προσκυνώ το γοβάκι σου!
Μετά ήρθε ο Χριστός. Εργένης. Κι οι παπάδες είπαν πως το σεξ, ειδικά πριν το γάμο, είναι αμαρτία. Δεν έκανε σεξ ο Κύριος, δεν θα κάνει κανείς, τέρμα!
“Αν είναι η αγάπη αμαρτία, θα βγω να το φωνάξω με λατρεία...”. Μόνο που, αν φωνάξεις κατά των παπάδων, είσαι άθεος, σατανάς και θα σου σαπίσει το χέρι. Για το χέρι σκοτίστηκα, άλλα μέλη με ενδιαφέρουν περισσότερο. Έτσι κι αλλιώς μετά τις εκλογές το κόβουν οι πιο πολλοί. Ξέρεις πόσοι κοψοχέρηδες κυκλοφορούν;
Υπάρχει όμως ένας θεός που τον προσκυνούσαν πάντοτε. Και σήμερα. Με τους ναούς, το ιερατείο, το τυπικό κλπ. Αλλά αυτός είναι αληθινός. Μπορούμε να τον δούμε, να τον πιάσουμε. Υπάρχει πραγματικά. Δημιούργημα κι αυτός όπως όλοι. Λέγεται χρήμα, λεφτά, παράς.
Δεν τον φοβόμαστε όμως γιατί τον βλέπουμε. Ξέρουμε από τι είναι φτιαγμένος, ξέρουμε ότι εμείς τον φτιάξαμε. Από ύλη. Φοβόμαστε περισσότερο αυτό που δεν βλέπουμε. Και που δεν υπάρχει, αλλά “αν υπάρχει”;
Λοιπόν, αν υπάρχει και έρθει εναντίον μας, θα τον αντιμετωπίσουμε. Γιατί πρέπει να εμπιστευτούμε κάποτε τις δικές μας δυνάμεις, τον Άνθρωπο. Που παρά τις ατέλειες του, εξελίσσεται και θα γίνει κάποτε πραγματικός Θεός, αρκεί να μην αυτοκαταστραφεί από τον εγωισμό και τη βλακεία. Είναι στο χέρι μας. Αυτό που υποτίθεται πως θα σαπίσει...
Δημοσίευση σχολίου