Καθόσον τα μετρητά και τα ακίνητα της Εκκλησίας είναι ιερά....

Γράφει ο mitsos 175

Όλοι όσοι ζήσαμε εκείνη την εποχή της Απριλιανής δικτατορίας, θυμόμαστε καλά τη στάση του παπαδαριού προς τους χουντικούς.
Οι παπάδες κι οι πραξικοπηματίες είχαν κοινό εχθρό, τους κομμουνιστές.
Συνεργάστηκαν στενά, αν και έγιναν κάποια παζάρια μεταξύ τους, όπως γίνεται συνήθως μεταξύ κατεργαρέων. 

Αφού οι συνταγματάρχες προώθησαν τους πολύ δικούς τους στην ιεραρχία, οι αρχιερείς άρχισαν την προπαγάνδα στο ποίμνιο υπέρ «της δεξιάς, μάλλον της ακροδεξιάς, του Κυρίου». Ήταν τότε που η παροιμία «μην το πεις ούτε του παπά» είχε βαθύ νόημα, αφού υπήρχε περίπτωση να μάθει την «αμαρτία» σου και η ΕΣΑ.

Οι σημερινοί «τράγοι», που νοσταλγούν τη χούντα, ήταν οι βολεμένοι εκείνης της εποχής, όταν άλλοι βασανίζονταν, εξορίζονταν, ακόμα και δολοφονούνταν.
Βέβαια ήταν και κάποιοι που δεν σήκωναν κεφάλι από το διάβασμα και δεν τα γνώριζαν.
Πολλοί άλλοι ανώτεροι κληρικοί όμως ήταν πολύ καλά πληροφορημένοι και συνένοχοι.
«Περασμένα - ξεχασμένα» θα πουν κάποιοι, η χούντα έπεσε, οι πραξικοπηματίες πήγαν φυλακή - έβγαλε βέβαια αρκετούς μετά ο Μητσοτάκης, και φτάσαμε στο σήμερα.

Σε μια νέα δικτατορία, άλλου τύπου, των τραπεζών και των τοκογλύφων. «Είμαι με το Ευρώ» είχε πει ένα κομματόσκυλο με ράσα πριν το δημοψήφισμα (που το αποτέλεσμα του δεν το έλαβαν ποτέ υπόψη).
Εμείς το ξέρουμε, να το λένε συχνότερα, να το ακούει το ποίμνιο, που νομίζουν, πως οι παπάδες είναι με το Θεό! Με το Ευρώ είναι. Το χρυσό, τη λίρα, το γρόσι ή τα άσπρα παλαιότερα, την εποχή, που έπαιρναν, χάρη στους Τούρκους, τα κτήματα των χριστιανών κι έφτιαξαν την περιουσία. Αυτή, που δήθεν δεν έχουν, αλλά που υπερασπίζονται με ιερό πόλεμο, αν τυχόν την ακουμπήσει κανείς. Καθόσον τα μετρητά και τα ακίνητα της Εκκλησίας είναι ιερά. Είναι του Θεού, αλλά επειδή ο Θεός έχει δουλειές, μάλλον σε μακρινούς γαλαξίες, άφησε στο πόδι του το ιερατείο. 

Γι αυτό πάμε κατά διαόλου; Ίσως, γιατί τι να σου κάνουν κι αυτοί; Άνθρωποι είναι. Λίγο άπληστοι, λίγο ψεύτες, λίγο μπαγαπόντηδες, αλλά πάνω από όλα άνθρωποι. «Άνθρωποι – άνθρωποι, αιμοχαρείς, αιμοδιψείς και αιμοβόροι. Προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός»; Με συγχωρείτε παρασύρθηκα, αυτό ήταν από ταινία.

Ως άνθρωποι λοιπόν και ως Έλληνες, μην το ξεχνάμε αυτό, τι θέλουν; Μια θεσούλα στο Δημόσιο, να παίρνουν ένα μισθό. Νόμιζα πως ήταν λειτουργοί, έτσι έλεγαν, μέχρι που ο Τσίπρας τους έκανε να πούνε την αλήθεια. Είναι υπάλληλοι. Ούτε εκπρόσωποι θεού, ούτε άγιοι. Δημόσιοι υπάλληλοι.

Έχουν όμως μια διαφορά. Την υποστήριξη της Νέας Δημοκρατίας, που θέλει να διώξει τους άλλους υπαλλήλους, ιατρούς, καθηγητές, πολιτικό προσωπικό, ακόμα και καθαρίστριες, αλλά να κρατήσει παπάδες, μπάτσους και καραβανάδες. Γιατί; Λόγω των φρονημάτων. Οι παπάδες δεν θα γίνουν ποτέ κομμουνιστές. Εντάξει, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, που επιβεβαιώνουν όμως τον κανόνα. Διότι εμείς είμαστε άθεοι. Ενώ αυτοί δεν έχουν το θεό τους, έχει μεγάλη διαφορά.

Δυστυχώς για τους ίδιους είμαστε μετά το Μνημόνιο, που έχουν πέσει οι μάσκες. Είμαστε στο 2018 κι όχι στο μεσαίωνα. Έτσι δεν μπορούν να κηρύξουν πια ιερό πόλεμο, σταυροφορίες, ούτε να κάψουν τους άπιστους.
Φυσικά αντιδρούν, αλλά ο κόσμος έχει καταλάβει πολλά τα τελευταία χρόνια. Οι απανωτές σφαλιάρες μας ξύπνησαν εκεί που κοιμόμασταν τον ύπνο του δικαίου.
Αφού άνοιξαν τα μάτια, πολλοί είδαν την υποκρισία, το ψέμα, την αλαζονεία, την πλεονεξία του ιερατείου. Και τώρα τους φτύνουν. Όχι για να μην τους ματιάσουν…