Σκέψεις

Το παρακάτω κείμενο το αλιεύσαμε από την προσωπική παρουσία στο f/b του Αλέξη Λιοσάτου.

ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ κι όλα τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, δυστυχώς παρέα με το ΚΚΕ και τη ΛΑΕ, ταυτίζουν το χτύπημα στο πιο γκεμπελίστικο κανάλι της μεταπολίτευσης, τον ΣΚΑΙ με το χτύπημα στη δημοκρατία.

Μιλάμε για το κανάλι που έγραφε για τον Φύσσα «τον σκότωσαν για το ποδόσφαιρο», έβγαλε τρελή την μάνα του και αθώωνε τον Ρουπακιά, για το κανάλι που στηρίζει (μάλιστα και με επίσημη -ουσιαστικά- πλέον παραδοχή του Πορτοσάλτε) τη ΝΔ του Άδωνι και του Βορίδη, που ζητούσε μια σοβαρή ΧΑ να συγκυβερνήσει με τη ΝΔ, για το κανάλι που έβγαλε πρεζάκι και ληστή τον Ζακ και τίμιους νοικοκύρηδες τους δολοφόνους, που έδειχνε ναζί να καίνε και να σπάνε και έγραφε «καίνε και σπάνε οι αναρχικοί». Κι αρκετά άλλα παραδείγματα που απαιτούν να βλέπεις κάθε μέρα ΣΚΑΪ και να καταγράφεις, οπότε γεμίζουν πολλές εγκυκλοπαίδειες.

Από την Αριστερά θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί οποιοδήποτε άλλο επιχείρημα εκτός από αυτό του Πορτοσάλτε και του κάθε λογής απατεώνα.

Θα μπορούσαν να πούνε πχ "είναι δικαιολογημένο το μίσος για τον φασισμό και τον γκεμπελισμό, αλλά εμείς προτείνουμε άλλους τρόπους πάλης για να τον ξεδοντιάσουμε. Πχ να κλείσουμε ή να απαλλοτριώσουμε τον ΣΚΑΙ".

Ή θα μπορούσαν να πούνε "κακή η τρομοκρατία της βόμβας αλλά σαν την τρομοκρατία του Αλαφούζου και του Πορτοσάλτε δεν έχει. Πρώτα να μπει φυλακή ο Αλαφούζος και οι φίλοι του οι Χρυσαυγίτες, γιατί αυτοί είναι οι ηθικοί αυτουργοί της βόμβας, είναι αυτοί που υποστηρίζουν δολοφόνους και ασελγούν πάνω σε πτώματα. Μετά η δικαιοσύνη μπορεί να περιλάβει τους βομβιστές".

Κι άλλα τέτοια.

Επίσης άτοπο μου φαίνεται από μόνο του το επιχείρημα «το σύστημα θέλει να χτυπήσει το κίνημα και να επιβάλει σιγή νεκροταφείου». Στο κίνημα έχει πέσει σιγή νεκροταφείου από το καλοκαίρι του 2015. Και δεν νομίζω να προβλέπεται άμεση ανάταση για να δικαιολογεί ...προληπτικές μηχανορραφίες από την αστική τάξη.

Προφανώς και η τρομοκρατία δεν ευνοεί το μαζικό κίνημα (πολύ περισσότερο αν υπάρχουν νεκροί, ΕΥΤΥΧΩΣ εδώ έγινε έγκαιρη ενημέρωση και το κτίριο εκκενώθηκε), αλλά άμα πεις μόνο αυτό, έχεις περιγράψει το ένα δέκατο της πραγματικότητας, έχεις αποκαλύψει το ένα δέκατο του σκηνικού που στήνει η αστική τάξη και παίζεις το παιχνίδι της.

Γιατί, τελικά αφού ο ΣΚΑΙ του Αλαφούζου, του Βορίδη, του Πορτοσάλτε και του Κασιδιάρη συμβολίζει τη δημοκρατία, ενώ οι «αναρχικοί τρομοκράτες» ταυτίζονται με τον Ρουβίκωνα/τον ΣΥΡΙΖΑ/την αριστερή τρομοκρατία/τον κόκκινο φασισμό, ενώ αριστερά κόμματα με την αστική νομιμοφροσύνη τους συμβάλλουν στη διαμόρφωση αυτής της «αυτονόητης αλήθειας» καταδικάζοντας τους τρομοκράτες αγκαλιά με όλο το πολιτικό προσωπικό του συστήματος, είναι λογικό να ανεβαίνει η επιρροή της δεξιάς και της ακροδεξιάς κι η Αριστερά να συνεχίζει να αυτοπεριθωριοποιείται εκλογικά και κυρίως ιδεολογικά.

Το σύστημα με την επικοινωνιακό νυχθημερόν βομβαρδισμό «τρόμος και φόβος-χτύπημα στο ΣΚΑΙ» (πιο σημαντικά θεωρώ τα νέα για τον καιρό) απλά δημιουργεί τους όρους για ακόμα μεγαλύτερη εμπέδωση της ακροδεξιάς ιδεολογίας στην κοινωνία. Κι η Αριστερά πατάει την μπανανόφλουδα. Αν και έχω μια αμυδρά υποψία πως δεν είναι απλά μπανανόφλουδα, αλλά προσπάθεια δημιουργίας (ή διατήρησης) μιας καλής σχέσης με την αστική τάξη και τα κανάλια της, μια που αυτή η Αριστερά θεωρεί πως ο κόσμος αλλάζει κοινοβουλευτικά και συναινετικά με το κράτος, και πως προϋπόθεση γι αυτό δεν ειναι η οργάνωση των από κάτω αλλά η προβολή των «αριστερών απόψεων» στα κανάλια. Να τους καλοπιάνουμε δηλαδή τους αστούς, για να μας δίνουν κανένα βήμα στα πάνελ, μπας και μπούμε Βουλή και τους ταράξουμε στη νομιμότητα.

Μετά να μην αναρωτιόμαστε για τους λόγους που διαπιστώνουμε "συντηρητικοποίηση της κοινωνίας", "αντεπίθεση της δεξιάς", "ενίσχυση της ακροδεξιάς", γιατί δεν συνέρχεται η Αριστερά από την κρίση της, γιατί ένας κόσμος της Αριστεράς δεν εμπιστεύεται ξανά ένα αριστερό σχέδιο ούτε πιστεύει ότι υπάρχει τέτοιο σχέδιο που να διαφέρει ουσιωδώς από το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ κ.ο.κ.

Θα μου πεις, αυτό είναι το μόνο λάθος που έχει κάνει η Αριστερά; Όχι, απλά συμπυκνώνει το πρόβλημα, είναι ενδεικτικό του προβλήματος του όλου τρόπου σκέψης των εναπομεινουσών μαζικών δυνάμεων της Αριστεράς.