Μέσα στην βροχή των περιττωμάτων που μας βομβαρδίζουν καθημερινά, μπροστά στο κακό που ήρθε και έρχεται (πολλοί από μας) ξεχνιόμαστε.
Υποκύπτουμε σε μια ατέλειωτη μιζέρια και μια ανόητη ηττοπάθεια, λες και οι ενέργειές μας εξαρτώνται από το αν η πρώην πασοκίλα θα θελήσει επιτέλους να σταματήσει τη λεηλασία και όχι απλά να αλλάξει τους τρόπους της.
Δεν είναι ήττα να μπαίνεις στη μέση για να σωθεί ένας μετανάστης.
Δεν είναι ήττα μια συλλογική κουζίνα.
Δεν είναι ήττα να κατεβαίνεις στο δρόμο.
Δεν είναι ήττα να τσακωνόμαστε για την πολιτική κατάσταση.
Ήττα είναι να δεχτείς το φασισμό αμαχητί. Όπως αναφέρει για παράδειγμα ο Γκαλεάνο, ο ναζισμός δεν ήταν μόνο τα όπλα, οι βόμβες, οι παρελάσεις και οι λόγοι του Χίτλερ. Ο Γκαλεάνο λέει ότι ο ναζιστικός εφιάλτης δεν θα υπήρχε αν δεν υπήρχαν οι φίλοι του.
Η Στάνταρντ Όιλ, ο Χένρι Φορντ, η IBM, το ίδρυμα Ροκφέλερ, η Deutsche Bank, η IGFarben (μετέπειτα Bayer), οι Siemens, Bosch, οι ελβετικές τράπεζες και πάει λέγοντας.
Ήττα είναι να κρίνεις τις ιδέες σου ή τον κόσμο με βάση το φριχτό αποτέλεσμα που βλέπεις κάθε μέρα έξω. Η κρίση μας έμαθε την διαχείριση. Διαχείριση ληξιπρόθεσμων οφειλών. Διαχείριση εξόδων. Διαχείριση επιθυμιών.
Αγέλαστοι, αφηρημένοι, πανικόβλητοι, με μια οργή που μοιάζει με αγκύλωση. Άνθρωποι πολλαπλώς ηττημένοι. Όμως, ό,τι απωθείται από την επιφάνεια επιστρέφει εκδικητικά στο εσωτερικό και τοκίζεται μέχρι την ημέρα της πτώχευσης, όπως κάπου είχα δει και το έχω συγκρατήσει. Καλύτερα λοιπόν μια κατάρρευση ή μια απίθανη οργή παρά ένα συνεχές λαχανιασμένο τρέξιμο πίσω από ένα αβίωτο κόσμο.
Η πρώτη μας επιλογή είναι να μείνουμε με την μοναξιά μας, να αδιαφορήσουμε, να γίνουμε έρμαιο της τύχης μας και να μαζοποιηθούμε.
Και η δεύτερη είναι να ονειρευτούμε, να αγαπήσουμε, να αγαπηθούμε, να διεκδικήσουμε, να ζήσουμε και να παλέψουμε όχι μόνο για τα ίδια τα κεκτημένα αλλά και για την ίδια μας την αξιοπρέπεια, για το μέλλον μας, για τον διπλανό μας.
Είναι η πρόκληση σε αυτή τη γενιά να πάρει ξανά το δρόμο της φωτιάς.
Οι κάτωθι στίχοι είναι μέρος ενός μουσικού,ποιητικού και ερμηνευτικού αριστουργήματος.Τρομακτικά διαχρονικού.
"Ζωγράφισε έναν ήλιο στο ταβάνι, μίλησε με τ’ αγέρι της νυχτιάς
και χόρεψε μαζί με τη σκιά σου στους ήχους μιας αδύναμης καρδιάς.
Πάρε τηλέφωνο τη μοναξιά σου ή βγες ξανά στον δρόμο της φωτιάς."
Στερνόγραφο: Ας μαχόμαστε όπως μπορεί ο καθένας. Δεν τελειώνει η αγάπη για τη ζωή, ούτε και οι ωραίοι άνθρωποι.
Δημοσίευση σχολίου