Η "Ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους" είναι ένα διαχρονικό έργο, γιατί περιγράφει το παρελθόν. Παρελθόν που μοιάζει καταπληκτικά με το παρόν. Ένα παρόν αστείο και συνάμα τραγικό. Ας δούμε μερικές αναφορές που θα λέγαμε πως αναφέρονται στη σημερινή ειδησεογραφία:
"Έτσι απλά, απ' το μεράκι των Ελλήνων για το Σύνταγμα, αν και κανείς σχεδόν ποτέ στην Ελλάδα δεν γνωρίζει τι σόι πράγμα είναι ένα Σύνταγμα. Πάντως όλοι, και κυρίως ο Μακρυγιάννης, ήξεραν πως το Σύνταγμα παρέχει περισσότερες ευκαιρίες για λοβιτούρες. Γι αυτό και μόνο το λόγο ζητούσαν σώνει και καλά Σύνταγμα κι όχι γιατί ήταν δημοκράτες..."
Εδώ βλέπουμε τον πραγματικό λόγο που ασχολούνται οι κηφήνες με το Σύνταγμα. Το κόβουν και το ράβουν στα μέτρα τους, ώστε να μην χρειάζεται να ζητάνε εκ των υστέρων συγνώμη όπως πχ κάνει σήμερα ο Τσουκάτος.
Λεφτά πάντως στο ΠΑΣΟΚ υπήρχαν μπόλικα. Πως τα κατάφερε το ΠΑΣΟΚ με 16 δις έσοδα το χρόνο μόνο από εταιρίες (χώρια η επιδότηση κλπ), να αφήσει χρέη κοντά 40 δις (σε δραχμές); Την κα Γεννηματά δεν την νοιάζει που πήγαν τα χρήματα; Ή μήπως ξέρει;
"Δυο πράγματα έπρεπε να πατάξει ο Τρικούπης προκειμένου να προκόψει το κράτος: Τη φοροδιαφυγή και τη ληστεία. Όπως ξέρουμε, δεν πέτυχε ούτε το ένα ούτε το άλλο... Οι ληστές δεν περιφέρονται πια στα ελληνικά όρη σουλατσάρουν στις τράπεζες και στα συνεργαζόμενα με αυτές κόμματα... Ο Τρικούπης...έκανε μια φοβερή και τρομερή εκκαθάριση του δικαστικού σώματος, απ' όπου πέταξε όλους όσους δωροδοκούνταν φανερά. Δηλαδή πάνω από τους μισούς. Έκτοτε οι δικαστές πήραν τα μέτρα τους κι έγιναν πιο διακριτικοί..."
Σαν να μην πέρασε μια μέρα...
"Μετά το θάνατο του Χαριλάου Τρικούπη το αλαλούμ του Μακεδονικού Αγώνα και τη χρεοκοπία η κατάσταση στην Ελλάδα γίνεται εντελώς τραγική... Η απαλλαγή από τις στρατιωτικές υποχρεώσεις, λόγω τρέλας κυρίως, δεν είναι σύγχρονη εφεύρεση των Ελλήνων πατριωτών, που φωνάζουν "ζήτω η Ελλάς" τρεις φορές την ημέρα, ίσα - ίσα για να μην καταλάβουμε τι καθάρματα είναι".
Το ίδιο τραγική είναι η κατάσταση και σήμερα. Παράδοση μας και η τραγωδία και η κωμωδία.
"Οι μισοί Αθηναίοι κυνηγούν τους άλλους μισούς λες και μόλις βγήκαν από αγώνα ντέρμπυ Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός. Η συνεχιζόμενη ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής ζωής αρχίζει τότε ακριβώς. Στη μια ποδοσφαιρική ομάδα οι βενιζελικοί και στην άλλη οι βασιλικοί. Οι δυο ομάδες συνεχίζουν τον αγώνα μέχρι τις μέρες μας, με διάφορες αγωνιστικές παραλλαγές".
Και πάντα οι άλλοι είναι οι "κακοί". Αν κερδίσουν, είναι μάγκες, αν χάσουν, αδικήθηκαν! Παίξουν δεν παίξουν. Μετά αναρωτιούνται γιατί δεν πάει κόσμος να τους δει. Τι να δει; Τον Κούλη και τον Αλέξη; Δεν βλέπει την Πέπα το γουρουνάκι καλύτερα;
Είναι όμως απόλυτα λογικό να μην έχει αλλάξει σχεδόν τίποτα. Σαν να έχουμε ένα σταματημένο τρένο από το οποίο λείπει η ατμομηχανή.
Ο Μαρξ έλεγε πως ατμομηχανή της Ιστορίας είναι η Επανάσταση, χωρίς αυτή δεν πάμε πουθενά, μένουμε στο ίδιο σημείο...
Δημοσίευση σχολίου