Σαν σήμερα το 1938 εκτελείτε ο Ν. Μπουχάριν με την κατηγορία ότι ήταν ένας από τους πρωτεργάτες στρατιωτικοπολιτικής συνωμοσίας που είχε στόχο την ανατροπή της Σοβιετικής εξουσίας

Ηταν σαν σήμερα, 15/03/1938, όταν πέφτει νεκρός από τα πυρά σοβιετικού εκτελεστικού αποσπάσματος ο Νικολάι Μπουχάριν. 
Ο Ν. Μπουχάριν υπήρξε ανώτατο στέλεχος του του μπολσεβίκικου κόμματος. Είχε διατελέσει  επικεφαλής της Κομμουνιστικής Διεθνούς, καθώς και διευθυντής της Πράβδα.
Ηταν το πρόσωπο που αποτέλεσε τον κύριο εκφραστή της δεξιάς παρέκκλισης στο ΠΚΚ (μπ) τη δεκαετία του 1920, δεχόμενος στην πορεία σκληρή πολεμική από τον Λένιν, ενώ διαγράφτηκε από το κόμμα το 1937 με απόφαση της Ολομέλειας της ΚΕ για αντικομματική δράση.

Το 1938 δικάστηκε σε θάνατο με την κατηγορία ότι ήταν απ' τους πρωτεργάτες στρατιωτικοπολιτικής συνωμοσίας, η οποία είχε στόχο την ανατροπή της Σοβιετικής εξουσίας.

Επειδή πολλά έχουν γραφτεί για τις περίφημες "δίκες της Μόσχας", να  σημειώσουμε ότι σύμφωνα με τον αμερικανικό πρεσβευτή στη Μόσχα εκείνη την εποχή, έναν γνωστό δικηγόρο, τον Joseph Davies, που παρευρέθηκε σε ολόκληρη τη δίκη, επιτράπηκε στο Μπουχάριν να μιλήσει ελεύθερα σε όλη τη δίκη και να αναπτύξει τις θέσεις του χωρίς οποιουδήποτε είδους εμπόδια.
Ο Joseph Davies έγραψε στην Ουάσιγκτον ότι κατά τη διάρκεια της δίκης αποδείχθηκε ότι οι κατηγορούμενοι ήταν ένοχοι των εγκλημάτων των οποίων κατηγορούνταν και ότι η γενική άποψη μεταξύ των διπλωματών που παρευρίσκονταν στη δίκη ήταν ότι η ύπαρξη μιας πολύ σοβαρής συνωμοσίας ήταν αποδεδειγμένη. 
(Αποδείχτηκε δηλαδή τόσο ξεκάθαρα η ύπαρξη της συνωμοτικής οργάνωσης ενάντια στο Σοβιετικό κράτος, σε σημείο που και οι Αμερικάνοι να αναγκαστούν να την παραδεχθούν).

Να παραθέσουμε επίσης απόσπασμα από περασμένη ανάρτησή μας:

Οι περιβόητες δίκες της Μόσχας κατά του αντισοβιετικού κέντρου, που δολοφόνησε τον στενό συνεργάτη του Στάλιν, Κίροφ, έγιναν ανοιχτών των θυρών, με ραδιοφωνική μετάδοση και με διπλωμάτες των δυτικών χωρών να τις παρακολουθούν από το ακροατήριο. 
Αυτοί που κατηγορήθηκαν (Κάμενεφ, Ζινόβιεφ, Μπουχάριν κ.ά.) είχαν από πολύ καιρό υιοθετήσει απόψεις που οδηγούσαν στην παλινόρθωση του καπιταλισμού. Οι ίδιοι καταδικάστηκαν όχι για τις απόψεις τους αλλά για τη δράση τους, την οποία αναγκάστηκαν να παραδεχτούν στο δικαστήριο. 

Για όσους υποστηρίξουν ότι αυτό ήταν προϊόν βασανιστηρίων, θα τους αντιτείνουμε ότι οι κατηγορούμενοι δεν ήταν τίποτα πρωτάρηδες (παλιά στελέχη ήταν, με εμπειρία στην ταξική πάλη) και αν είχαν ανάστημα θα μπορούσαν να το σηκώσουν στα δικαστήρια και να κάνουν σκόνη τους κατηγόρους τους, όπως έκανε ο σταλινικός Δημητρώφ απέναντι στους ναζιστές διώκτες του. Δεν το έκαναν όμως.