Πες πως άνθρωπος γεννήθηκες.

Της Γιάννας Κούκα

Πες πως άνθρωπος γεννήθηκες.
Κι έτυχε να γεννηθείς στη Συρία. Στο Αφγανιστάν. Στο Ιράκ. Σ' εμπόλεμη ζώνη.
Κι αναγκάστηκες να φύγεις. Επειδή επικίνδυνα ήταν κι ήθελες ζωή.
Μάζεψες όπως-όπως τα πράγματά σου.
Άφησες πίσω τα πάντα. Σπίτι, αδέλφια και συγγενείς.

Μπήκες στη βάρκα. Στο δουλεμπορικό στοιβαγμένος σα ζώο προς σφαγή με άλλους.
Φόρεσες ένα σωσίβιο και παρακάλεσες να μην τρυπήσει κι η βάρκα, Αλλάχ, να μη μπάσει νερό.
Κι έφτασες. Κατάφερες κι έφτασες. Δεν πνίγηκες. Πάτησες γη. Στη Χίο. Στη Λέρο. Στη Λέσβο. Στη Σάμο. Κι είπες σώθηκες.

Πες πως άνθρωπος γεννήθηκες. Και σ' έβαλαν στη ΒΙΑΛ. Μα κι από κει σε πήραν και σε μετέφεραν στα Βίλια της Αττικής για καλύτερες συνθήκες. Πες πως έφτασες και σ' έβαλαν σ' ένα ξενοδοχείο που χρησιμοποιεί ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης για ανθρώπινη ζωή.

Μα εκεί, κάτω απ' το παραθύρι σου, συγκεντρώνονται και διαμαρτύρονται για σένα. Συνθήματα φωνάζουν που αλλοιώνεις τον πολιτισμό τους και η παρουσία σου, η όψη με το σωσίβίο σου χαλάει την ησυχία τους. Ταράζει τις ζωές η μαντίλα σου.

Και κάθεσαι κει και τους βλέπεις να σου πετάνε πέτρες. Κείνοι κάτω, εσύ πάνω, πίσω απ' την κουρτίνα με το σωσίβίο σου και τη μαντίλα σου. Συ, πίσω απ΄ το παραθύρι, κρυφοκλαις για όλους τους πολέμους που έζησες και ζεις. Επειδή ξέρεις πως ο πόλεμος, όπου κι αν πας, θα σε 'βρει και θα σε πιάσει.
Μια πετριά η ζωή σου. Και το ξέρεις.

Κάτοικοι, στα Βίλια Αττικής, πραγματοποίησαν συγκέντρωση διαμαρτυρίας κάτω από το ξενοδοχείο που φιλοξενούνται ογδόντα πρόσφυγες, φωνάζοντας συνθήματα, πετώντας πέτρες.
Στη ζωή να είσαι αυτός που μαζεύεις τις πέτρες απ' τα δωμάτια των προσφύγων, απ' τον δρόμο των προσφύγων κι όχι αυτός που τις πετάς, αλλιώς ντροπή τέτοια ζωή. Μην είσαι πετριά. Να είσαι χάδι.Να' σαι γαρδένια να μυρίσουν οι κυνηγημένοι του κόσμου.Να είσαι άνθρωπος, μην είσαι πετριά.

***

Αν με θυμώνει η αντίδραση των παλιανθρώπων που πέταξαν πέτρες στους πρόσφυγες που μεταφέρθηκαν από τη ΒΙΑΛ σε ξενοδοχείο στα Βίλια Αττικής, είναι γιατί μ' έχουν στοιχειώσει τα λόγια ενός παιδιού πολέμου.

Κείνα που μου 'πε ένα βράδυ στο τηλέφωνο, αργά μες το καταχείμωνο, όταν ζούσε στη ΒΙΑΛ. Λες κι ήθελε να τον σώσω από την απελπισία του: "Κρυώνω, Γιάννα. Τρίβω τα χέρια μου. Κρυώνω, Γιάννα. Θέλω ένα σπίτι με πόρτα, Γιάννα. Κρυώνω, Γιάννα". 

Και δεν μπορούσα να τον ζεστάνω.

Κι ήταν κάπως σαν το παιδί της φωτογραφίας.