Κρατά το παιδί της απ'το χέρι. Διασχίζει το πάρκο, και μουρμουρίζει κακιασμένα στη θέα των παιδιών του πόλεμου, της βίας της φτώχειας...
¨
- "Κι αν ήταν το δικό σου παιδί;", τη ρωτώ.
- ''Δεν είναι όμως" μ' απαντά με χολή...
Στη συνέλευση του σχολείου, πρωτοστατεί ... Να μην στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο, μέχρι να αλλάξει η απόφαση... Να μην 'ρθουν σε επαφή μ' αυτά που κουβαλούν τόσες αρρώστιες, τα αλλόθρησκα...
Ο γιος στέκει δίπλα... Κοιτά και ακούει... Τη μάνα, το πρότυπο, το παράδειγμα...
Στο σπίτι, στρώνει τα παιχνίδια στο πάτωμα... Η μάνα μιλά στο τηλέφωνο, με τη θεία.
Μετανάστρια στη Γερμανία... Πήγε με χαρτιά αυτή... Και με πτυχία...
"Εδώ μαύρισε ο τόπος... Και μαντίλες παντού... Δεν τους φτάνει η κακομοιριά τους, γεννοβολούν κιόλας, συνέχεια...Σε λίγο εμείς, δεν θα χωρούμε πια''
Το παιδικό μυαλό φτιάχνει εικόνες...
Το βράδυ, η καλύτερη του ώρα... Με τους γονείς, αραχτούς στον καναπέ...
"Μπράβο στα παλικάρια, που τοποθέτησαν τον τεράστιο σταυρό στην Απέλη, στην Λέσβο, με τη ζωγραφισμένη σημαία στη βάση... Να δείχνουμε σε όλους, πως είμαστε Ελληνες Ορθόδοξοι, εμείς... Την Κυριακή, Κατερίνα, είναι ο αγιασμός της. Να μαγειρέψεις από βραδύς, για να πάμε όλοι μαζί..."
Η οθόνη γεμίζει από το πρόσωπο του μακελάρη της Νέας Ζηλανδίας... Του φασίστα, που έγραψε άλλη μια κατάμαυρη σελίδα στην ιστορία της ανθρωπότητας...
''Μα πως μπόρεσε να κάνει κάτι τέτοιο, τι μάνα γέννησε αυτό το κτήνος" αναρωτιούνται "οι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου". ..
Και κοιτούν με στοργή τον μονάκριβο τους, που μεγαλώνουν με τα "Ελληνοχριστιανικα" ιδεώδη τους...
Υ. Γ. ΦΑΣΙΣΤΑΣ ΔΕΝ ΓΕΝΝΙΕΣΑΙ... ΚΑΤΑΝΤΑΣ...
Δημοσίευση σχολίου