Οι καρχαρίες είναι αρπακτικά. Τα περισσότερα είδη τρώνε τα πάντα. Όπως κι οι άνθρωποι. Βέβαια γνωρίζουμε, πως οι άνθρωποι μολύνουμε (δυστυχώς) τον πλανήτη, ενώ τα ψάρια αυτά συμβάλουν στην καθαριότητα των θαλασσών. Είναι επομένως χρήσιμα, αν και εξαιρετικά επικίνδυνα.
Πολλοί καρχαρίες είναι μοναχικοί. Η μεγάλη διαφορά από τους ανθρώπους είναι η συμπεριφορά, η νοοτροπία. Αν ένας συνάνθρωπος μας βρεθεί στη θάλασσα πληγωμένος, ο άνθρωπος (όχι ο ανθρωπόμορφος για τον οποίο θα μιλήσουμε μετά), θα τρέξει να τον βοηθήσει. Ο καρχαρίας δεν βοηθά κανένα. Αν βρεθεί οτιδήποτε αδύναμο ή πληγωμένο στο δρόμο του, θα γίνει το επόμενο γεύμα του. Ακόμα κι αν πρόκειται για το ίδιο του το είδος!
Εκείνο που μας κάνει να πλεονεκτούμε απέναντι στον ταχύτερο και δυνατότερο καρχαρία, αλλά και σε κάθε θηρευτή, είναι η Συλλογικότητα μας. Αυτό το είδος Αλληλεγγύης. που δημιούργησε τον Πολιτισμό και όλα τα τεχνολογικά θαύματα. Η φύση του ανθρώπου δεν είναι ίδια με του καρχαρία. Χωρίς την Συνεργασία μεταξύ μας, τη σωστή Επικοινωνία, το κοφτερό Μυαλό μας, το μοναδικό, αλλά συντριπτικό πλεονέκτημα απέναντι στους άλλους ζωντανούς οργανισμούς, θα έμενε ανεκμετάλλευτο και ως είδος θα είχαμε αφανιστεί εδώ και χιλιάδες χρόνια.
Εντούτοις υπάρχει μια μετάλλαξη. Όχι της φύσης, της κοινωνίας. Οι ανθρωπόμορφοι καρχαρίες. Αν θεωρήσουμε την Κοινωνία ως οργανισμό αυτοί είναι ο καρκίνος της, καθώς απορροφούν σχεδόν όλους τους πόρους και στο τέλος καταστρέφουν όλο το σύνολο, όπως ακριβώς κάνουν τα καρκινικά κύτταρα. Τα ανθρωπόμορφα αυτά αρπακτικά, σε αντίθεση με την ανθρώπινη φύση, υιοθετούν τη συμπεριφορά του καρχαρία και μάλιστα τον κανιβαλισμό. Εκμεταλλεύονται κυρίως τους αδύναμους.
Ερωτήσεις όπως "γιατί να παίρνουν το ΚΕΑ οι φτωχοί", "γιατί να προηγούνται οι ΑΜΕΑ", δείχνουν τη νοοτροπία του αδηφάγου κυνηγού. Σε αντίθεση όμως με το ψάρι, οι ανθρωπόμορφοι δεν είναι εναρμονισμένοι με το φυσικό Περιβάλλον είναι αποτέλεσμα μιας διαστρεβλωμένης Κοινωνίας που βασίζεται στην εκμετάλλευση.
Το μίσος και το αίσθημα ανωτερότητας, σε συνδυασμό με τη δίψα για κέρδος, μετατρέπει τον άνθρωπο σε καρχαρία.
"Το πάθος για το χρήμα σε κάνει Παύλο Τσίμα" λέει το σύνθημα. Και Πολάκη και Μητσοτάκη, να προσθέσω.
Ο λόγος λοιπόν που βοηθάμε τους αδύναμους συνανθρώπους μας είναι γιατί απλά είμαστε Άνθρωποι. Είμαστε ένα αγελαίο ον, που χωρίς το συνάνθρωπο δεν μπορούμε να εξελιχθούμε.
Είναι θέμα επιβίωσης του ανθρώπινου είδους. Είναι στη φύση μας. Αν αρχίσουμε τον κανιβαλισμό, δεν θα μείνει κανείς μας. Θα απομονωθούμε, θα κοιτάμε μόνο τον εαυτό μας και τελικά θα εξαφανιστούμε από μόνοι μας. Θα αυτοκαταστραφούμε. Η Ανθρωπιά είναι στη φύση μας. Αυτή στην ουσία μας έκανε κυρίαρχους του πλανήτη Γη και ίσως άλλων πλανητών.
Όσοι λοιπόν θεωρούν ανώφελη τη βοήθεια προς τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη, έχουν γίνει απάνθρωπα κτήνη. Κτήνη που ζουν πλέον παρασιτικά εις βάρος των υπολοίπων.
Αν ήμασταν καρχαρίες, θα θεωρούσαμε φυσικό να φάμε τον αδύναμο, τον πληγωμένο διπλανό μας. Είμαστε όμως άνθρωποι, αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε.
Δημοσίευση σχολίου