Αρης Βελουχιώτης: Σαν επαναστάτης έζησε, σαν επαναστάτης θέλησε να πεθάνει

Της Π. Μ.

Ο Άρης Βελουχιώτης είναι από τις (ελάχιστες) προσωπικότητες στην παγκόσμια ιστορία, που δεν θα σου πει κανείς "τι ήταν" και "τί δεν ήταν".
Αν θες να το μάθεις αυτό, χρειάζεται να ακούσεις, να διαβάσεις, να αναλογιστείς και θα το αισθανθείς. Δίχως φλυαρίες και αναλύσεις ατέρμονες.Το ίδιο ισχύει και για τους συντρόφους του και το έργο του ΕΛΑΣ. Tα τρία χρόνια ελευθερίας στα βουνά δεν ήταν όνειρο, αλλά μια υποθήκη για το μέλλον.
Ελάχιστοι το κατάλαβαν.

Ο Άρης Βελουχιώτης, η ψυχή της ελεύθερης και ανεξάρτητης Ελλάδας. Η κυβέρνηση του βουνού,του Άρη, είναι η μοναδική Ελληνική κυβέρνηση που δεν λογοδότησε ποτέ σε κανέναν και η τριετία της, η μοναδική περίοδος που το κράτος υπήρξε πραγματικά ακηδεμόνευτο από ξένες "δυνάμεις".

Ο Άρης ήταν η ψυχή και η καρδιά του. Άμεσος, απλός,λιτός και περιεκτικός ο λόγος του.  Τεράστιος στρατηγικός νους, με ανοιχτή πολιτική ματιά (ουσιαστικά και κυριολεκτικά).
Δυστυχώς όμως δικαιώθηκε μετά την Βάρκιζα.

Αυτό που με κάνει να νοιώθω δέος για το πρόσωπο του είναι ότι κατάφερε να κάνει την προσωπική του υπέρβαση και να απελευθερωθεί από τα δεσμά της ατομικής λογικής και να περάσει σε αυτή της συλλογικότητας.
Ο Βελουχιώτης οραματίστηκε μια διπλή ελευθερία η οποία είναι και η αληθινή: Την απελευθέρωση της χώρας και την λαοκρατία.
Την λογική,του ούτε ρήξη ούτε υποταγή την είχε απορρίψει. Γιατί ήξερε ότι αυτή η λογική δεν είναι επανάσταση. Για όλα αυτά είναι και θα είναι μύθος.
Στις 15 Ιούνη του 1945, στο φαράγγι του Φάγγου της Μεσούντας, κυνηγημένος από τον αστικό στρατό και τους συμμορίτες του οπλαρχηγού του Ζέρβα, Βόιδαρου, ο Άρης δίνει τέλος στη ζωή του. Σαν επαναστάτης έζησε και σαν επαναστάτης θέλει να πεθάνει.

Αυτοπυροβολείται και γράφει το ένδοξο τέλος του, περνώντας στο πάνθεο της αθανασίας. Το κεφάλι του, μαζί με αυτό του Τζαβέλα, αφού το περιφέρανε σαν τρόπαιο οι κανίβαλοι της εθνικοφροσύνης, κρεμάστηκε στον φανοστάτη της κεντρικής πλατείας των Τρικάλων.

Ο Θανάσης Κλάρας έγινε Άρης Βελουχιώτης, ο πρωτοκαπετάνιος, ο αδιαφιλονίκητος λαϊκός ηγέτης, ο άνθρωπος που αγαπήθηκε περισσότερο από όλους σε όλη τη φτωχολογιά της Ελλάδας.
Ο στρατιωτικός και πολιτικός ηγέτης που μισήθηκε μέχρι θανάτου από την πλουτοκρατία, τους προδότες και τους ξένους ιμπεριαλιστές. Κι αυτό γιατί εξέφρασε ένα μειοψηφικό, υπαρκτό ωστόσο, ρεύμα στο ΕΑΜΙΚΟ, ΕΛΑΣΙΤΙΚΟ κίνημα και στο ΚΚΕ (αν και δεν μπορεί να ξεχαστεί το τραγικό και ασυγχώρητο λάθος της τότε ηγεσίας του απέναντι του). Ένα ρεύμα που τάχθηκε με τον ασυμβίβαστο και μέχρι την τελική νίκη εθνικοαπελευθερωτικό και ταξικό αγώνα.

Συνιστώ να διαβάσετε όλοι τον λόγο του στη Λαμία..

"Γύρω από τα κρεμασμένα κεφάλια οι παρακρατικοί βάραγαν νταούλια και κέρναγαν από νταμιζάνες κρασί. Aς μην επιχαίρουν οι εχθροί του. Κανείς δεν δικαιούται να υπερηφανευτεί ότι έπιασε ζωντανό, ότι νίκησε ή ότι σκότωσε τον αρχηγό του ΕΛΑΣ. O Άρης αποχώρησε μόνος του.  Η αυτοκτονία είναι μια πράξη οριστική και τελεσίδικη, που ουδείς δικαιούται να κρίνει, να εξάρει ή να καταδικάσει. Είναι απολύτως προσωπική και μυστηριώδης. Και επειδή ποτέ δεν στερείται νοήματος, ήταν το ύστατο διάβημα του αυτόχειρα προς τους Έλληνες".
(Απόσπασμα από το βιβλίο "Άρης, ο αρχηγός των ατάκτων" του Διονύση Χαριτόπουλου).

Εδώ μια εξαιρετική αναπαράσταση του Αγγελόπουλου στον "Θίασο" της μεγαλύτερης καταισχύνης που βίωσε αυτός ο τόπος.

Β.Κ: Με αφορμή τις τελευταίες στιγμές του Αρη, αύριο θα έχουμε αναλυτικό αφιέρωμα στον πρωτοκαπετάνιο του ΕΛΑΣ