Επήρε 100 ή 150 δεκάδραχμα, από τα μεγάλα και ωραία, εκείνα της Λαϊκής Τράπεζας, τα έκοψε στη μέση, και εκράτησε το μισό και το άλλο μισό το έδωσε εις τον καθένα από τους αμφιβόλου ειλικρίνειας ψηφοφόρους.
Όταν ο καθένας πήγαινε στο τμήμα για να ψηφίση, επιδείκνυε το μισό δεκάρικο εις τον αντιπρόσωπο του Γουλιμή, εις τον οποίον παρέδιδε το σφαιρίδιο για να το ρίξει μόνος του εις την κάλπην…
Αμέσως έξω από το τμήμα εδίδετο και το άλλο μισό εις τον ούτω ψηφίσαντα».
(Από το βιβλίο του Δημ. Λαμπίκη, Τα εκατό χρόνια του Δήμου Αθηναίων, Αθήνα 1938).
Φυσικά από τότε άλλαξαν πάρα πολλά και η ψηφοθηρία εκσυγχρονίστηκε. Αυτό όμως που έμεινε αναλλοίωτο και με διαχρονική ισχύ είναι το συμπέρασμα στο οποίο είχε καταλήξει ο Οτο φον Μπίσμπαρκ, ένας από τους πιο σημαντικούς Γερμανούς πολιτικούς του 19ου αιώνα: «Ποτέ οι άνθρωποι δεν λένε περισσότερα ψέματα απ' ό,τι έπειτα από ένα κυνήγι, κατά τη διάρκεια ενός πολέμου και πριν από εκλογές»,
Πάντα σε προεκλογικές περιόδους, οι πολιτικάντηδες των κομμάτων εξουσία πουλάνε στο πόπολο φύκια για μεταξωτές κορδέλες και κατασκευάζουν αναμεταξύ τους ανούσιες διαφορές.
Το διαπιστώσαμε και στις τελευταίες εθνικές εκλογές. Αφού και τα δυο αστικά κόμματα, Ν.Δ και ΣΥΡΙΖΑ έχουν επί της ουσίας την ίδια πολιτική με επουσιώδεις διαφοροποιήσεις σε κάποια θέματα, πρέπει να βρίσκουν αντικείμενο για κοκορομαχίες.
Ο ελληνικός καπιταλισμός, μέσω του πολιτικού υπηρετικού του προσωπικού, ασχέτως χρώματος, θα πρέπει να κινείται μόνιμα στο πλαίσιο της σημερινής εφιαλτικής δημοσιονομικής στενότητας, αφού έχει δεσμευτεί προκειμένου να εξασφαλίζει τα συμφωνημένα «πρωτογενή πλεονάσματα» μέχρι το 2060.
Από κει και πέρα, τα αστικά κόμματα ταΐζουν σανό το πόπολο μέχρι να βρεθούν στην κυβερνητική εξουσία. Μ' αυτό το σκεπτικό έχει ενδιαφέρον το σημερινό κείμενο που υπογράφει ο Γιώργος Σταματελόπουλος στην "ΕτΣ". Προφανώς με στρογγυλεμένες διατυπώσεις - λογικό αφού εργάζεται σε αστικό ΜΜΕ- αλλά με καίριες επισημάνσεις:
Ο νικητής και οι ανακολουθίες του
Επίσης, δύο υπουργοί της κυβέρνησης, οι Νίκος Παναγιωτόπουλος της Αμυνας και Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, αναπληρωτής του Εξωτερικών, τάσσονται ανεπιφύλακτα υπέρ της διατήρησης της συμφωνίας -και όλα μέλι-γάλα.
Επίσης: Με πρόταση πάλι του πρωθυπουργού τοποθετήθηκε γενικός γραμματέας Δημόσιας Τάξης ο Κων. Τσουβάλας, ο οποίος αποπέμφθηκε από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ως υπεύθυνος για την τραγωδία στο Μάτι· ούρλιαζε τότε για τις ευθύνες του ανδρός ο νυν πρωθυπουργός ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ποιες προεκλογικές κραυγές κατά της συμφωνίας και κουραφέξαλα. Ποια ανακολουθία στις επιλογές των προσώπων και πράσιν’ άλογα.
Εγινε η δουλειά; Κατελήφθη η εξουσία; Ολα τα άλλα είναι για αφελείς και αδαήμονες περί την άσκηση της πολιτικής. Γούστο του και καπέλο του πλέον του πρωθυπουργού να αποφασίζει ό,τι ο ίδιος γουστάρει χωρίς (;) να είναι υποχρεωμένος να λογοδοτεί σε κανέναν.
Αντιδρά ο ΣΥΡΙΖΑ και μερικοί ακόμη που δεν εννοούν να καταλάβουν ότι δεν έχει σημασία τι λέει κάποιος προεκλογικά, αλλά τι πράττει μετεκλογικά [όταν είναι νικητής].
Αυτοί οι μερικοί είναι εύλογο να αντιδρούν γιατί βλέπουν την κοροϊδία ολοφάνερα.
Οι κύριοι, όμως, από το κόμμα της αντιπολίτευσης; Γιατί; Ιδια τακτική δεν ακολούθησαν; Δεν έλεγαν ότι θα σκίσουν τα μνημόνια και ότι θα χορεύουν οι δανειστές στον ρυθμό του ζουρνά που θα βάραγε ο κ. Τσίπρας;
Και ας μη μας πουν ότι το έκαναν με το μαχαίρι στον λαιμό και για να γλιτώσουν την αποπομπή από την Ενωση, ήξεραν με ποιους είχαν να κάνουν, ήξεραν τι σημαίνει βαθύς καπιταλισμός -αλλά καλύτερα να μην ξύνονται πληγές.
Το θέμα είναι άλλο και αφορά όχι τους πολιτικούς αλλά τους εύπιστους και ανίδεους (;) ψηφοφόρους, το πώς δηλαδή οι δεύτεροι πείθονται από τις προεκλογικές εξαγγελίες. Είναι ένα από τα στραβά της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στο οποίο δεν δίνουμε την προσήκουσα σημασία, ούτε ως πολίτες αλλά ούτε και ως δημοσιογράφοι. Και είναι ενδιαφέρον ότι οι νικητές αδιαφορούν παταγωδώς για τις αντιδράσεις που προκαλούν οι πράξεις τους [είναι απίστευτος ο κυνισμός τους, ξέρουν όμως ότι είναι αποδεκτός από όλους -ποιος θα κάτσει να κρίνει το πριν και το τώρα;...].
Τελικά αυτό που μετράει σε αυτές τις δημοκρατίες είναι ο νικητής και ουδεμία σημασία έχει τι μέσα μετέρχεται προς επιδίωξη της νίκης, διότι ξέρει ο νικητής ότι μετά το κλείσιμο της κάλπης ουδέν ανατρέπεται -και αυτό φαίνεται να το συμμεριζόμαστε οι πλείστοι ψηφοφόροι.
Ναι, αλλά αυτό είναι σκάνδαλο για οποιοδήποτε δημοκρατικό καθεστώς, όλη αυτή η ανοχή [η αφασία] εκ μέρους των πολιτών κυρίως αλλά και η αποδοχή αυτής της «φιλοσοφίας» εκ μέρους αυτή τη φορά αναλυτών, δημοσιολόγων και δημοσιογράφων, παλαιάς και νέας κοπής, παρακαλώ.
Τα κόμματα βέβαια της αντιπολίτευσης τα γνωρίζουν πολύ καλά αυτά και απλώς παραπονούνται και αντιδρούν τάχα για να δείξουν ένα έργο -στην ουσία περιμένουν τα στραβοπατήματα της κυβέρνησης ώστε να έρθει η δική τους σειρά. Και όλοι είμαστε μια χαρά.
Δημοσίευση σχολίου