Η "κανονικότητα" των "κυρ -Παντελήδων"

Της Τ.Γ

Κοιτώ την φωτογραφία. Ολη η αγνότητα, όλη η αθωότητα του κόσμου, σ' ένα βλέμμα...

Και δυο μικρά χεράκια. Χεράκια που πάντα απλώνουν για να κρατήσουν με αγάπη και εμπιστοσύνη, ένα παιχνίδι, ένα χέρι ενήλικα.
Μα τούτη τη φορά, το χέρι που αγγίζουν είναι μαύρο... Οπως μαύρη και βρόμικη και η δουλειά που κάνει...

Δεν ξέρω σε ποιον ανήκει αυτό το μαυροφορεμένο χέρι. Αν είναι χέρι μάνας η πατέρα που το βράδυ θ' αγκαλιάσει το δικό του παιδί... 
Το μόνο που γνωρίζω είναι,πως το υποκείμενο που φέρει αυτό το χέρι, είναι άψυχο και ξεδιάντροπο...  

Και κείνο ακόμα που ξέρω, είναι πως τούτη η φωτογραφία, εκτός από θλίψη, θυμό και αγανάκτηση με γεμίζει και φόβο.... 
Φόβο πως σε μια κοινωνία πλημμυρισμένη από την "κανονικότητα" των "κυρ -Παντελήδων", τα μαύρα χέρια ανενόχλητα μπορούν και πράττουν όσα εγκλήματα τους ζητούν τα μαύρα μυαλά...

Υ.Γ: Φωτογραφία από εκκένωση κατάληψης, όπου έμειναν οικογένειες μεταναστών και προσφύγων.