Να κάνουμε μια υπόθεση εργασίας. Μια ομάδα νεολαίων, φορώντας κράνη και κρατώντας στειλιάρια, την "στήνει" σε ένα ΜΑΤατζή. τον τουλουμιάζει στο ξύλο και τον στέλνει αιμόφυρτο στο νοσοκομείο.
Την επόμενη μέρα αυτό το γεγονός δεν θα ήταν πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες;
Σε όλες τις τηλεοράσεις δεν θα έπιαναν στασίδι οι μπατσοσυνδικαλιστές να καταγγέλλουν, τους άνανδρους, τους δειλούς, τα κοινωνικά αποβράσματα, που όρμισαν μπουλούκι για να ξυλοφορτώσουν ένα συνάδελφο τους;
Θα υπήρχε έστω και ένας πολιτικάντης που δεν θα εκδήλωνε τον αποτροπιασμό του για το γεγονός και δεν θα απαιτούσε την σύλληψη και την παραδειγματική τιμωρία των δραστών;
Οι "λειτουργοί της ενημέρωσης", σε έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ, δεν θα έχυναν τόνους μελάνι και δεν θα αφιέρωναν ατέλειωτες ώρες με λακιρντί στις τηλεοράσεις, καυτηριάζοντας, το γεγονός "στολίζοντας" τους δράστες, με ότι πιο υποτιμητικό και απαξιωτικό χαρακτηρισμό υπάρχει;
Τώρα όμως, που αυτοί που σαπίζουν στο ξύλο ανυποψίαστους πολίτες, είναι "φρουροί της τάξεως", δεν υπάρχουν "άνανδροι" και "δειλοί", που εφορμούν κατά δεκάδες σε τυχαία μεμονωμένα πρόσωπα γα να τα σακατέψουν στο ξύλο και να ανοίξουν κεφάλια.
Είναι "όργανα" του κράτους, που εκτελούν εντολές, για να επιστρέψουμε στην "κανονικότητα".
Καλώς ήρθατε στην εποχή της, κατά Βορίδη, "αναγκαστικότητας"
Δημοσίευση σχολίου