Ρεβανσιστική αποχαλίνωση

Διαχρονικά οι αστικές φυλλάδες, φιλοξενούσαν στις σελίδες τους κάποιες "αιρετικές" απόψεις, ως προς την παγιωμένη πολιτική γραμμή του εντύπου, προσπαθώντας να καλλιεργήσουν στους αναγνώστες τους την αυταπάτη ότι ο πλουραλισμός δεν απουσιάζει στις εκτιμήσεις που παρουσιάζονται.

Ετσι θα συναντούσες τον αείμνηστο Βασίλη Ραφαηλίδη να αρθρογραφεί στα έντυπα του Μπόμπολα, μ' αυτή την λογική υπάρχουν σήμερα κείμενα του Μπογιόπουλου στην Κυριακάτικη φυλλάδα του Χατζηνικολάου, για να αναφέρουμε δυο χαρακτηριστικά παραδείγματα.

Αλλωστε εφημερίδες που θα προσπαθούσαν να μιμηθούν το στυλ του "Ελεύθερου Κόσμου" της Απριλιανής δικτατορίας, θα καταντούσαν περιθωριακές επιπέδου αξιοπιστίας "Μακελειού" και "Ελεύθερης Ωρας".

Στα πλαίσια αυτά έχει τα περιθώρια να σιτίζεται από τα ταμεία του Αλαφούζου, αρθρογραφώντας στην "Καθημερινή" ένας αξιόλογος δημοσιογράφος. Ο Παντελής Μπουκάλας.
Κάποιοι τον θυμούνται σαν στέλεχος της ΚΝΕ και -αν δεν κάνουμε λάθος- σαν δημοσιογράφος καθιερώθηκε γράφοντας κείμενα στην "Πρώτη", ένα αποτυχημένο εκδοτικό εγχείρημα του ΚΚΕ.

Κάναμε αυτή την εισαγωγή για να παραθέσουμε ένα πολύ εύστοχο κείμενο του Π. Μπουκάλα που υπάρχει στην "Καθημερινή".

Το παραθέτουμε:

 Ρεβανσιστική αποχαλίνωση

Να ’λεγες ότι επί ΣΥΡΙΖΑ είχαν αφοπλιστεί και τους απαγορευόταν διά ροπάλου η χρήση ροπάλων, ασπίδων, βομβίδων και δακρυγόνων κατά των διαδηλωτών, θα καταλάβαινες το τωρινό πάθος τους για επανασύσφιγξη των σχέσεών τους με το πλήθος. Αλλά και στη συριζαϊκή «μεσοβασιλεία», που διέσπασε την κομματοπαράδοτη «κανονικότητα», κανονικότατα επιδίδονταν οι ένστολοι στην τέχνη της ξυλοκοπικής. Κανένα σύνδρομο στερήσεως δεν τους ταλαιπώρησε.

Μπορεί να άλλαζαν οι υπουργοί, αλλά τα όργανα έμεναν ανεπηρέαστα, πιστά στο καθήκον. Εναν σκοπό έχουν μάθει να παίζουν, κι αυτόν παίζουν. Οποιος κι αν διευθύνει την ορχήστρα. Και τον σεβασμό τους προς τα περήφανα γερατειά συνέχισαν λοιπόν να δείχνουν, λούζοντάς τα στο δακρυγόνο, και όποιον πετύχαιναν ξεκομμένο στις πορείες τού άλλαζαν τον αδόξαστο. Μάλιστα, με το που τέλειωναν το θεάρεστο έργο τους, πρόσφεραν ευγενικά στους ξυλοκοπηθέντες ένα ωραίο βιβλιαράκι γεμάτο ξυλοτυπίες. Στις σελίδες του είχαν συγκεντρώσει τις δριμύτατες ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ (αλλά και του πρώτου Συνασπισμού, και της ΕΑΡ, και του ΚΚΕ εσωτερικού) περί αφοπλισμού της αστυνομίας και καταργήσεως των ΜΑΤ.

Μολαταύτα, όλα δείχνουν ότι από το καλοκαίρι και μετά αποχαλινώθηκαν. Σαν να αποφάσισαν να πάρουν κάποιου είδους ρεβάνς, τώρα με τη νέα κυβέρνηση, που τους επιτρέπει να μπουκάρουν παντού, στα πανεπιστήμια, σε σπίτια, στην Ευελπίδων, σε λίγο και στις εκκλησίες, σε όσες δεν έχουν ήδη καταληφθεί από «λαθροτζιχαντιστές». Πάντα υπέρ αποκαταστάσεως του νόμου και της τάξεως. Δεν είναι μόνο ότι δέρνουν πια και για την πλάκα τους όποιον βρεθεί στον σαρωτικό δρόμο τους. Εχουν κόψει και τον χαλινό της γλώσσας τους. Και βρίζουν. Ακατάσχετα. Κι ας τους γράφουν οι κάμερες και τα κινητά. Και; Μήπως έπαψαν να βγάζουν τα διακριτικά τους; Ή μήπως έχουν να φοβηθούν τίποτε από τις θρυλικά φαρισαϊκές ΕΔΕ;

Αμολάνε λοιπόν όλα τα σεξιστικά που έχει αποστηθίσει η μαγκιά τους και δείχνουν να το απολαμβάνουν όπως τα πιτσιρίκια όταν πρωτοβλαστημάνε και νιώθουν πια μεγάλα και ελεύθερα. Κάπου θα διάβασαν φαίνεται ότι έτσι πολεμούσαν μια φορά κι έναν καιρό. Πρώτα αλληλοβρίζονταν οι αντίπαλοι κι ύστερα έπαιρναν φωτιά τα καριοφίλια – ή τα τόξα, ακόμα πιο παλιά. Οι ένστολοί μας βλέπουν σαν εχθρό την κοινωνία. Ετσι έμαθαν. Ετσι τους έμαθαν, από τον έναν «εκδημοκρατισμό των σωμάτων ασφαλείας» στον άλλον. Μισός αιώνας μεταπολίτευση, πλην η αστυνομική νοοτροπία μοιάζει ανεξέλικτη.