Επιμέλεια: Αργυρώ ΚραββαρίτηO Ιάννης Ξενάκης είναι μια εντελώς ιδιαίτερη περίπτωση καλλιτέχνη. Έγινε κατά κάποιο τρόπο ένας δραματικός ήρωας που κλήθηκε άθελά του να σηκώσει ένα βαρύ υπαρξιακό φορτίο ύστερα από το κοντά στο θάνατο περιστατικό που του συνέβη στα Δεκεμβριανά.
O ίδιος το είχε διηγηθεί ως εξής: «Ημουν με άλλα τρία άτομα στο εσωτερικό της πολυκατοικίας. Ακούσαμε τους όλμους να πέφτουν. Κάποια έκρηξη πρέπει να μας βρήκε. Ενα αγόρι κι ένα κορίτσι σκοτώθηκαν επί τόπου. Τα μυαλά του κοριτσιού είχαν πεταχτεί στον τοίχο. Εχασα τις αισθήσεις μου. Σε λίγο με μετέφεραν με μίαν άσπρη σημαία σε μια άλλη πολυκατοικία όπου υπήρχαν κάτι πρώτες βοήθειες. Τους άκουσα να λένε: Θα ζήσει μόνο λίγες ώρες, τουλάχιστον ας πεθάνει ήσυχος. Και μου έκαναν ενέσεις για να μην πονάω. Ούτε τίποτε το αντισηπτικό ούτε πρώτες βοήθειες.
Ομως, δεν πέθανα. Οταν συνήλθα, η Μάχη, μια φίλη, κι αυτή στρατευμένη φοιτήτρια, μου κρατούσε το χέρι. Ούτε ξέρω πώς με ανακάλυψε. Επιτέλους, ήμουν πραγματικά ευτυχισμένος γιατί πίστευα πως θα πέθαινα. Το ίδιο βράδυ, οι δικοί μας υποχώρησαν. Την επομένη οι Αγγλοι, οι συνεργάτες και η Εθνοφρουρά έφτασαν. Μας εγκατέλειψαν στα χέρια του εχθρού. Αρχισα να βρίζω και να ουρλιάζω. Μου φαινόταν όμως πως ούρλιαζα γιατί το στόμα μου …αχ… μια καταστροφή. Ο ουρανίσκος ήταν τρύπιος. Εδώ κι εκεί κομμάτια δόντια, σάρκες, τρύπες. Η οδοντοστοιχία μου, κομμάτια. Το αριστερό μάτι είχε χτυπηθεί. Το ίδιο μου το αίμα με έπνιγε. Εκανα εμετό, ούτε θυμάμαι… Μας άφησαν εκεί μερικές ώρες κι ύστερα ξαναγύρισαν και με πήγαν σ’ ένα νοσοκομείο».
Συνέχεια εδώ
+ σχόλια + 3 σχόλια
Το άρθρο της κυρίας Κραββαρίτη, στο οποίο γίνεται η σημερινή παραπομπή του μπλογκ σας, έχει μια μάλλον αντιφατική θέση: Θεωρεί ότι ο Ιάνης Ξενάκης παρέμεινε πάντα κομμουνιστής, στο κείμενο όμως της συνεντευξής του από το 1978 στον τροτσκιστή Π.Βήχο, που παρατίθεται αναλυτικά, αυτή η άποψη δεν επιβεβαιώνεται καθόλου. Εκεί ο Ξενάκης φέρεται να υποστηρίζει ότι η ισότητα των ανθρώπων είναι απραγματοποίητη, ότι τα κομμουνιστικά ιδεώδη είναι μάλλον ουτοπικά, ενώ ταυτόχρονα επαναλαμβάνει κατά λέξη όλες τις αστικές κατηγορίες εναντίον του σοσιαλιστικού ρεαλισμού στην τέχνη και κατά της Σοβιετικής Ένωσης γενικά! Φυσικά το δικαίωμα καθενός να έχει και να υποστηρίζει τις απόψεις του είναι αναφαίρετο, πώς όμως το άρθρο αυτό της κυρίας Κραββαρίτη έφτασε στο συμπέρασμα ότι οι απόψεις του Ιάνη Ξενάκη παρέμειναν κομμουνιστικές; Η πραγματικότητα είναι ότι πολλοί από τους ΕΑΜικής προέλευσης Έλληνες πρόσφυγες στο Παρίσι της εποχής του εμφύλιου, πέρασαν σε απόψεις εντελώς αντίθετες,καθώς η Γαλλία, στην οποία αυτοί σταδιοδρόμησαν μεταπολεμικά, στάθηκε ένα από τα κέντρα συστηματικής διάδοσης του πιο μεθοδικού αντικομμουνισμού και του πιο σκληρού αντισοβιετισμού, ενώ ο μαρξισμός-λενινισμός παρέμεινε ένα μειοψηφικό ιδεολογικό ρεύμα στο ίδιο το γαλλικό κομμουνιστικό κίνημα, αφού κι εκεί κυριάρχησε ο ευρωκομμουνιστικός αναθεωρητισμός. Δεν είναι επομένως πρωτοφανές ότι ο Ιάνης Ξενάκης υιοθετούσε απόψεις που είχαν γίνει "της μόδας" στη Γαλλία του 1978. Ο σύγχρονος ιστορικός των ιδεών όμως πρέπει να προσέχει τις αποτιμήσεις του. Στο κάτω-κάτω της γραφής, άλλο πράγμα είναι η αξία, το ταλέντο και η πορεία ενός σπουδαίου επιστήμονα και καλλιτέχνη σαν τον Ξενάκη στο χώρο των τεχνών και εντελώς διαφορετικό πράγμα είναι οι πολιτικές του απόψεις.
Επιπλέον, όπως βλέπω κι από τη νεότερη συνεντευξή του στο "Βήμα", που ακολουθεί εκείνη που είχε δώσει το 1978 στον Βήχο, ο Ιάνης Ξενάκης ήταν ξεκάθαρος: Δεν είχε πλέον σχέση με την κομμουνιστική ιδεολογία και δεν το κρύβει!
Παντα ευστοχος και αντικειμενικος ο Νικος. Γιατι αυτα που επισημενει σε καποιους αναγνωστες παιρνουν απαρατηρητα. -
Δημοσίευση σχολίου