Στο 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, το Φεβρουάριο του 1956, έγιναν οβιδιακές μεταβολές στην πολιτικοϊδεολογική γραμμή της Σοβιετικής Ένωσης, γεγονός που επηρέασε τα κομμουνιστικά κόμματα σε όλο τον κόσμο.
Στη διάρκειά του, την τελευταία ημέρα του Συνεδρίου, ο Ν. Χρουστσόφ, σε κλειστή συνεδρίαση, παρουσίασε εισήγηση για «την προσωπολατρία του Στάλιν και τις συνέπειές της» που αρχικά κρατήθηκε μυστική αλλά γρήγορα διέρρευσε στη Δύση.
Η εισήγηση αυτή αποτελούσε μια συρραφή συκοφαντικών και ψεύτικων κατηγοριών ενάντια στον Ι. Β. Στάλιν και τη δράση του στο διάστημα των περίπου 30 χρόνων που αυτός ηγήθηκε της σοβιετικής εξουσίας.
Στόχος αυτής της επίθεσης δεν ήταν το πρόσωπο, αλλά οι πολιτικές επιλογές στις οποίες πρωτοστάτησε ο Ι. Β. Στάλιν.
Στην πορεία τα μέλη του προεδρείου της ΚΕ του ΚΚΣΕ Μάλενκοφ, Καγκανόβιτς, Μόλοτοφ τάχθηκαν ενάντια στη γραμμή του 20ου Συνεδρίου και λίγο αργότερα καθαιρέθηκαν από την ΚΕ.
Από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε ένας μακρύς δρόμος αντιπαραθέσεων, ρήξης και τέλος διάσπασης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.
Την ίδια περίοδο το ΚΚ Κίνας διαμαρτύρεται για την ιδεολογική στροφή που σημειώθηκε στο 20ο Συνέδριο, διαφωνώντας κάθετα με τις νέες κατευθύνσεις που χάραξε το ΚΚΣΕ.
Βασικά σημεία της διαφωνίας ήταν ο χαρακτήρας της εποχής, ο πόλεμος και η ειρηνική συνύπαρξη, ο ειρηνικός δρόμος προς το σοσιαλισμό και το ζήτημα του Στάλιν.
Έτσι αρχίζει ένας πόλεμος ανακοινώσεων μέσω επιστολών που δημοσιεύονται στον τύπο. Στις δημόσιες αυτές αντιπαραθέσεις συμμετέχουν ενεργά και το ΚΚ Ιταλίας και το ΚΚ Γαλλίας.
Ήδη μέσα στο 1956 το ΚΚ Κίνας δημοσιεύει δύο επιστολές προσπαθώντας να καταρρίψει τη νέα γραμμή του ΚΚΣΕ.
Για ένα μικρό χρονικό διάστημα γίνονται προσπάθειες διατήρησης της ενότητας που αποτυπώνονται στη «Διακήρυξη της Μόσχας» (14-16/11/1957) κείμενο που εγκρίθηκε από αντιπροσώπους κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων των σοσιαλιστικών χωρών και στη «Δήλωση της Μόσχας» το Νοέμβριο του 1960 που συμφωνήθηκε από 81 κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα από όλο τον κόσμο.
Η «Δήλωση της Μόσχας» ήταν και το τελευταίο από κοινού, δημοσιευμένο κείμενο των απανταχού κομμουνιστικών κομμάτων.
Το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ ήταν η θρυαλλίδα μιας διαδικασίας ανατροπής της επαναστατικής στρατηγικής του κομμουνιστικού κινήματος και ενσωμάτωσης αυτού στο αστικό στρατόπεδο, της αναστροφής της πορείας της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και της επισφράγισης των αρνητικών εξελίξεων που ήδη συντελούνταν στο πλαίσιο των ταξικών αγώνων στην ΕΣΣΔ αλλά και παγκοσμίως.
Πηγή: Ελένη Νικολαΐδου - "Εφημερίδα των Συντακτών" - (Η Ελένη Νικολαίδου είναι καθηγήτρια ιστορικός, υποψήφια διδάκτωρ στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Πάντειου Πανεπιστημίου. Τα επιστημονικά της ενδιαφέροντα εστιάζονται στη σινοσοβιετική αντιπαράθεση και ρήξη και τις επιδράσεις της στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας).
Διαβάστε και το κείμενο του Μ-Λ ΚΚΕ
14-25 Φλεβάρη 1956: το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ
+ σχόλια + 4 σχόλια
Τετοια γεγονοτα δεν πρεπει να τα μνημονευεται γιατι
μου ``στενοχωρειται`` τους ΚΚΚεδες οι οποιοι τους
ηλθε γαντι και το φορουν ακομα σημερα οι αποφασεις
του Χρουτσωφ και του 20ου συνεδριου του ΚΚΣΕ
melito
Στο επαναστατικό ΚΚ της Κίνας, του Μάο Τσετούνγκ, όλοι οι πραγματικοί κομμουνιστές,απ' όποιο χώρο του πολυδιασπασμένου κομμουνιστικού κινήματος κι αν προερχόμαστε, οφείλουμε τη μεγαλύτερη τιμή και το μεγαλύτερο σεβασμό κι αναγνώριση, για το γεγονός ότι έσωσε την τιμή του κινηματός μας, ξεσκεπάζοντας τη γραμμή του χρουστσωφικού ρεβιζιονισμού και τις συνέπειές του. Όταν μια μέρα, στο μέλλον, οι κομμουνιστές θα έχουν ξαναβρεί το δρόμο της ενότητας και της επαναστατικής αντεπίθεσης, το όνομα του Μάο θα γραφεί με χρυσά γράμματα στις σημαίες μας πλάι στα ονόματα των άλλων 4 κλασικών του Μαρξισμού-Λενινισμού.Εγώ, που προέρχομαι από χώρο ο οποίος σε όλες του τις παραλλαγές είχε ρίξει τόνους λάσπης ενάντια στον Μάο, δηλώνω ανοιχτά και υπεύθυνα ότι σήμερα που έχω μελετήσει ψύχραιμα κι απροκατάληπτα το έργο του, υποκλίνομαι πραγματικά στην αξία και την προσφορά του. Και ως γνωστόν οι πραγματικές αξίες ποτέ δεν χάνονται, έστω κι αν χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια, να πάθουμε και να μάθουμε πολλά μέχρι να τις ανακαλύψουμε.Αλλά κάλλιο αργά, παρά ποτέ.
Για το Νικο απ το Βολο Απο τοτε που ταχθηκα στον αγωνα και εκανα οργανωμενη ζωη
ο Προεδρος Μαο και ο Εμβερ Χοντζα ηταν οι ηγετες που με ενεπενευσαν και αγαπησα
Ο Κολιγιαννο/Παρτσαλιδικος εσμος που ηταν αποκρουστικος τοσο απο την καθημερινη
συμπεριφορα των περισσοτερων μελων του αλλα κυριως απο τις θεσεις που επαιρναν
στα εθνικα (επι χουντας)και διεθνη ζητηματα Επισης απο το χωρο τους με απομακρυνε
και η καταντια των Ανοτολικων χωρων τις οποιες η Κλικα Κολιγιαννη/Παρτσαλιδη
επαινουσανκαι βαφτιζαν σοσιαλιστικες
Ο προεδρος Μαο και ο Εμβερ Χοντζα οχι μονο ξεσκεπασαν την προδοτικη αντεπαναστατικη
αντικομμουνιστικη κλικα του Χρουτσωφ αλλα εγκαιρα προεβλεψαν οτι η παλιωορθωση του
καπιταλισμου στη Σοβιετικη Ενωση και τις αλλες Ανατολικες Χωρες ηταν ζητημα χρονου
melito
Συμφωνώ μαζί σου. Εγώ ως προερχόμενος όπως είπα και στο παραπάνω σχόλιό μου από έναν πολιτικό χώρο, και καταλαβαίνετε όλοι από ποιον, που ήταν σφόδρα αντιμαοϊκός, χρειάστηκε να περάσουν πάρα πολλά χρόνια μέχρι να μελετήσω ο ίδιος και να καταλάβω τι ακριβώς προσπάθησε να πετύχει ο Μάο και η πολιτιστική επανάσταση. Για ένα διάστημα μεταξύ 1988-1995 είχα προσεγγίσει την οργάνωση ΣΑΚΕ,αλλά και η οργάνωση αυτή πολεμούσε σφοδρά τον Μάο, με θέσεις δανεισμένες από τον Ενβέρ Χότζα, μετά τη ρήξη του τελευταίου με την Κίνα το 1978,ενώ η οργάνωση αυτή,η ΣΑΚΕ, τότε που τη γνώρισα εγώ,άρχισε να πολεμάει ακόμα και τον ίδιο το...Χότζα!!! Θυμάμαι ότι είχε φτάσει στο σημείο το 1990 να μιλάει για...αλβανικό ρεβιζιονισμό για τον οποίο έφταιγε ο...Χότζα! Όλα αυτά... χρόνους πέντε μετά το θάνατο του Ενβέρ! Με τη ΣΑΚΕ, εγώ τελείωσα οριστικά κάθε επαφή, όταν αυτή έπαψε να ναι ΣΑΚΕ κι έγινε ...ΚΟΝΤΡΑ, λέγοντάς μας ότι το τριτοδιεθνιστικό κομματικό μοντέλο μάς τελείωσε. Ποιοι το είπαν αυτό; Αυτοί που ασυλλόγιστα έβγαζαν ...ρεβιζιονιστή και το Μάο και το Χότζα!! Άμα το μερμήγκι είναι να χαθεί, βγάζει κάτι φτερά, που νομίζει ότι έγινε ... αετός. Έτσι εγώ ξαναβρέθηκα τότε πολιτικά στον ...παλιό γνωστό χώρο, που γύρω στα 1996-2005 παρουσιαζόταν ότι τελούσε υπό θετική ανασυγκρότηση, παίρνοντας πολύ πιο σωστές
σωστές θέσεις -σε σχέση με το 1989. Το τί πράγματι επεδίωκε η νέα ηγεσία αυτού του χώρου εγώ άρχισα να το καταλαβαίνω ουσιαστικά μετά το 2007,βλέποντας σταδιακά κάποιες θέσεις και μια γραμμή τέτοια που μόνο φαινομενικά έμοιαζαν επαναστατικά μαρξιστικά, ενώ το πράγμα άρχισε ολοένα και περισσότερο να μυρίζει ...ξαναζεσταμένο τροτσκισμό του μεσοπολέμου. Τα όσα επακολούθησαν το χειμώνα του 2008 και η συνέχειά τους, τα όσα έγιναν το 2011-13, με έφεραν σε πλήρη ρήξη με την ηγεσία αυτή,καθώς πολλές φορές έχω εξηγήσει σε κάτι σχολιογραφικές μου αντιπαραθέσεις με ορισμένους πιστούς αυτής της ηγεσίας κι αυτής της γραμμής. Θα τις έχεις δει melito,φίλε μου, τις κόντρες αυτές,κάτω από κάποια άλλα άρθρα του ΒΑΘΕΟΣ ΚΟΚΚΙΝΟΥ. Έτσι εγώ προσωπικά μόνο τα τελευταία δέκα χρόνια κατάφερα να μελετήσω τί πραγματικά είπε και τι πρέσβευε ο Μάο Τσε Τουνγκ. Θα μου πεις τώρα, melito, ότι εγώ,αντίθετα από σένα,διέγραψα μια αντιφατική πορεία. Σύμφωνοι, το δέχομαι, αλλά νομίζω πως δεν ευθύνομαι μόνο εγώ για το γεγονός ότι, για χρόνια, δεν ήξερα όλη την αλήθεια για το τι πραγματικά παίχτηκε στο κομμουνιστικό κίνημα μετά το 1956. Κατάφερα να διαβάσω πάντως και να μάθω κάμποσα πράγματα, βάζοντας κάτω και συγκρίνοντας τα λόγια και τα έργα όλων των πλευρών του πολυδιασπασμένου κινήματος. Σήμερα λοιπόν τιμώ κι εγώ απερίφραστα και τον Μάο και όποιον άλλον αγωνιστή αντιτάχθηκε στη χρουτσωφική προδοσία. Κι αν καμιά φορά, melito,βλέπεις να έχουμε μια τυχόν επιμέρους διαφορά σε εκτιμήσεις μας για κάποια ιστορικά πρόσωπα ή θέματα, έ, νομίζω ότι δεν είναι αυτό και αιτία διαμάχης μεταξύ μας. Αρκετά υπέφεραν όλοι οι αληθινοί κομμουνιστές από τις φαγωμάρες.Άλλωστε,η πορεία προς την αλήθεια σημαίνει διαρκή αναζήτηση και ξεπέρασμα σχετικών πλανών. Ούτε εσύ ούτε εγώ όμως θα χρεωθούμε τις ευθύνες άλλων για μια τραγωδία σχεδόν εξήμιση δεκαετιών που παίζεται στις πλάτες μας, πριν καν εμείς γεννηθούμε... Ας είμαστε λοιπόν νηφάλιοι όσοι πράγματι αναφερόμαστε στο ζωντανό μαρξισμό -λενινισμό και όχι σε απόψεις και σε πρακτικές σφραγιδοφυλάκων-αρχειοφυλάκων, και εν γένει γραφειοκρατών.
Δημοσίευση σχολίου