Η μοίρα του πολυπληθούς εβραϊκού πληθυσμού -ανάμεσα στον οποίο και τα μέλη της οικογένειας Λούξεμπουργκ- διαγράφεται με ζοφερά χρώματα. Ζόφος που προέρχεται από την εγγενή φτώχεια της αγροτικής περιοχής, τον απολυταρχισμό που εκφράζεται από τα τοπικά όργανα διοίκησης και τον φόβο από τα αντισημιτικά αισθήματα ορθόδοξων εξουσιαστών και καθολικών εξουσιαζόμενων - ο αντιεβραϊσμός είναι το έδαφος όπου συναντιούνται ασμένως όλες οι αποχρώσεις και οι παραφυάδες του χριστιανισμού.
Η οικογένεια της Ρόζας, χάρη στην ενασχόληση του παππού της με το εμπόριο ξυλείας, απολαμβάνει οικονομική άνεση, και -το σπουδαιότερο- είναι ανοιχτή στα μηνύματα των καιρών που έρχονται από τη Δύση.
Μετακομίζουν στη Βαρσοβία, όπου σε μικρή ηλικία η Ρόζα εντάσσεται σε αριστερή ομάδα της πόλης.
Για να αποφύγει την προφυλάκιση το 1889 διαφεύγει στην Ελβετία. Ακολουθούν σπουδές στη φιλοσοφία, την ιστορία, την πολιτική, στα οικονομικά και τα μαθηματικά.
Με τον Λέο Γιόγκισες ιδρύουν το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα του Βασιλείου της Πολωνίας και της Λιθουανίας. Επιθυμία της είναι να πάει στη Γερμανία για να συμμετάσχει στον κεντρικό (για την Ευρώπη) ταξικό αγώνα. Για να πάρει τη γερμανική υπηκοότητα το 1897 παντρεύεται τον Γκούσταφ Λίμπεκ.
Με αυτό τον τρόπο αρχίζει η γερμανική περιπέτεια της Ρόζας: σύντομα αναδεικνύεται σε αδιαμφισβήτητη ηγέτιδα της ευάριθμης αριστερής πτέρυγας του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας.
Το 1906 ως Μάτσκε πηγαίνει στη Βαρσοβία και παίρνει ενεργό μέρος στη Ρωσική Επανάσταση (ακόμη δεν είχε ηττηθεί στην Πολωνία). Το 1906 φυλακίζεται μαζί με τον Δ. Γιόγκισες.
Το 1912 συλλαμβάνεται και καταδικάζεται σε έναν χρόνο φυλακή.
Το 1914 συνεργάστηκε με τον Καρλ Λίμπκνεχτ, την Κλάρα Τσέτκιν και τον Φραντς Μέρινγκ και ίδρυσαν την ομάδα Internationale, η οποία αργότερα μετονομάστηκε σε Ενωση Σπάρτακος- παρά τις αναρρήσεις που διατύπωσε συμμετείχε ενεργότατα στη Γερμανική Επανάσταση του Γενάρη του 1919.
Στις 15 εκείνου του μήνα τα διαλεχτά καθάρματα των Freikorps τη δολοφόνησαν με εντολή της κυβέρνησης του σοσιαλδημοκράτη Φρίντριχ Εμπερτ.
Αυτό ήταν το ταιριαστό τέλος για μια χωλή -ήταν πέντε χρόνων όταν φόρεσε γύψο στα πόδια της για έναν ολόκληρο χρόνο με αποτέλεσμα να κουτσαίνει ελαφρά από το δεξί πόδι-, Εβραία, κομμουνίστρια, γυναίκα.
Ισως η σειρά δεν είναι σωστή, αλλά όπως και να τοποθετήσεις αυτές τις ιδιότητες του πιο φλογερού επαναστατικού πνεύματος, το οποίο μοίραζε τον χρόνο του ανάμεσα στη συγγραφή εκλαϊκευτικών συγγραμμάτων για τον μαρξισμό και την ανάλυση της επαναστατικής στρατηγικής και στον αγώνα ενάντια στη λυσσασμένη αστική τάξη, στις ρεφορμιστικές και ρεβιζιονιστικές τάσεις της γραφειοκρατικοποιημένης σοσιαλδημοκρατίας και στη συγκεντρωτική νοοτροπία του μπολσεβίκικου κόμματος στη Ρωσία - επισήμανε στον Λένιν ότι οι μπολσεβίκοι δεν είχαν επιβάλει τη δικτατορία του προλεταριάτου αλλά τη δικτατορία στο προλεταριάτο.
Η Ρόζα εχθρευόταν τους δυνάστες και τους μαυλιστές της εργατικής τάξης και καθετί που πίστευε πως έμπαινε εμπόδιο στην απελευθέρωση του προλεταριάτου.
Ο βάναυσος θάνατος λοιπόν ήταν η προδιαγραμμένη μοίρα για μια χωλή, Εβραία, κομμουνίστρια, γυναίκα (όχι απαραίτητα με αυτήν τη σειρά) που οραματίστηκε την ουτοπία και αγωνίστηκε να γίνει αυτή καθημερινή πραγματικότητα.
Του Παναγιώτη Φρούντζου - Hot Report
Δημοσίευση σχολίου