Δυο σκέψεις με αφορμή το πολιτικό έγκλημα που ξεκίνησε σαν σήμερα το 2010 ο ΓΑΠ και συνέχισαν οι διάδοχοι του πρωθυπουργοί.

Του Γ. Γ.

Συμπληρώνονται σήμερα δέκα χρόνια, από την  23 Απριλίου 2010 την ημέρα κατά την οποία ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας, Γιώργος Παπανδρέου, -την ημέρα μάλιστα της ονομαστικής του γιορτής-, επέλεξε το ακριτικό Καστελόριζο για να απευθύνει διάγγελμα στον ελληνικό λαό, κάνοντας μια δραματική δήλωση.

«Είναι ανάγκη, ανάγκη εθνική και επιτακτική, να ζητήσουμε επισήμως από τους εταίρους μας την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης που από κοινού δημιουργήσαμε στην ΕΕ. Έχω ήδη δώσει εντολή στον υπουργό Οικονομικών να κάνει τις απαραίτητες ενέργειες», είπε μεταξύ άλλων, ο Παπανδρέου, ανοίγοντας τις πόρτες για να "παρελάσουν οι δαίμονες των δαιμονίων", που τόσες συμφορές επέφεραν στα λαϊκά στρώματα και στον κόσμο της εργασίας.
Ισοπεδώθηκε κάθε ίχνος κρατικού κράτους, ξεπουλήθηκε και υποθηκεύτηκε όλη η κρατική περιουσία.

Εδώ να κάνουμε μια πολύ σημαντική παρένθεση. που συνήθως την αγνοούν όλοι όσοι κάνουν παρόμοιες αναφορές. 
Μόλις ένα μήνα πριν, -στις 18 Μάρτη συγκεκριμένα-, ο Γ. Παπανδρέου είχε υποστηρίζει τα εντελώς αντίθετα από όσα ισχυρίστηκε την μέρα που σηματοδότησε την έναρξη της μνημονικής εποχής. Είχε πει τότε μιλώντας σε συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου: «Η χώρα μας δεν ζητά και δεν θα ζητήσει οικονομική βοήθεια από κανέναν! Ούτε από τους Ευρωπαίους εταίρους μας ούτε από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο...»!

Μήπως μπορεί να μας ενημερώσει κάποιος τί μεσολάβησε μέσα σε ένα μήνα και κάνοντας στροφή 180 μοιρών ο τότε πρωθυπουργός απ' το Καστελόριζο έκανε λόγο για «μια νέα Οδύσσεια για τον Ελληνισμό» (!); 
Απάντηση σ' αυτό το ερώτημα εμείς έχουμε, υποθέτοντας ότι και οι αναγνώστες μας αντιλαμβάνονται τους λόγους της οβιδικής μεταμόρφωσης των απόψεων του ΓΑΠ.

Από τον Τσολάκογλου με το «Εχομεν υποχρέωσιν να συμμορφοθώμεν προς την ΝΕΑΝ ΤΑΞΙΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ...» μέχρι τον Γ. Παπανδρέου, τον Α. Σαμαρά και τον Α. Τσίπρα, όλοι οι εθελόδουλοι αστοί πολιτικοί –με το αζημίωτο (;)-, αν το απαιτήσουν οι πολιτικές συγκυρίες απευθύνουν ανάλογα διαγγέλματα.
Πάντα φυσικά «με πόνο καρδιάς», και «με αίσθημα ιστορικής ευθύνης».
Και πάντα με το ίδιο αποτέλεσμα. Η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα να εξαθλιώνονται και η κομπραδόρικη παρασιτική αστική τάξη –που θα έλεγε και ο Νίκος Ζαχαριάδης- να θησαυρίζει.

Και αυτή η κατάσταση θα συνεχίζεται μέχρι την μέρα που η τάξη μας συνειδητοποιήσει τον ρόλο της, οργανωθεί και απευθύνει το δικό της Επαναστατικό διάγγελμα.

Μέχρι τότε καλό είναι να θυμόμαστε κάποια πράγματα:

"Κι όταν νικιούνται αυτοί που ενάντια στην αδικία παλεύουν
Πάλι δεν έχει η αδικία δίκιο!
Η ήττα μας δεν αποδείχνει τίποτ'  άλλο, πέρα απ' το ό,τι παραείμαστε λίγοι όσοι αγωνιζόμαστε ενάντια στην προστυχιά.
Και περιμένουμε απ' τους θεατές, τουλάχιστον να ντρέπονται!"

Μ. Μπρεχτ

"Τι καρτεράμε; θα στεκόμαστε να βλέπουμε τη χώρα να ισοπεδώνεται, τον λαό να λιμοκτονεί, τα όνειρα των νέων να δολοφονούνται, επειδή δεν είμαστε οργανωμένοι να τους υπερασπιστούμε; Επειδή δεν είμαστε έτοιμοι να σταθούμε δίπλα τους, επειδή δεν έχουμε ακόμα οργανωθεί αρκετά; Τους λέμε να περιμένουν, να περιμένουν μέχρι πότε; Τώρα είναι που πρέπει ν' αρχίσουν οι μεγάλοι, οι αποφασιστικοί αγώνες, για να τα χτίσουμε όλα απ' την αρχή, να ανατρέψουμε ό,τι μας καταστρέφει, να απαλλαγούμε απ' την τραγωδία. Να μην ανεχτούμε άλλο την ατίμωση, την ταπείνωση, τον εξευτελισμό".

Δημήτρης Κουφοντίνας

«Η ιστορία όλων των ως τώρα κοινωνιών είναι η ιστορία ταξικών αγώνων. Ελεύθερος και δούλος, πατρίκιος και πληβείος, βαρόνος και δουλοπάροικος, μάστορας και κάλφας, με μια λέξη, καταπιεστής και καταπιεζόμενος, βρίσκονταν σε αδιάκοπη αντίθεση μεταξύ τους, έκαναν αδιάκοπο αγώνα, πότε καλυμμένο, πότε ανοιχτό, έναν αγώνα που τελείωνε κάθε φορά με έναν επαναστατικό μετασχηματισμό ολόκληρης της κοινωνίας ή με την από κοινού καταστροφή των τάξεων που αγωνίζονταν».

Mαρξ-Ένγκελς, Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος,