Δεν μου διαφεύγει ότι το επάγγελμα του δημοσιογράφου είναι εντελώς απαξιωμένο στα μάτια του περισσότερου κόσμου. Το διαχρονικό σύνθημα "Αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι", καθημερινά γίνεται και περισσότερο αποδεκτό.
Για λόγους όμως, που δεν αφορούν κανέναν, επέλεξα να μπω στην διαδικασία και να σπουδάσω σε ένα δημόσιο ΙΕΚ "Δημοσιογραφίας, συντακτών και ρεπόρτερ".
Δεν το έχω μετανοιώσει, ίσως επειδή έτυχε να έχω κάποιους αξιόλογους δασκάλους.
Χλωμό βλέπω το μέλλον μου, σ' αυτό το επάγγελμα αν κάποια στιγμή αποφοιτήσω, -τώρα είμαι στο τρίτο εξάμηνο-.
Το πιθανότερο είναι να συνεχίσω να βιοπορίζομαι εξακολουθώντας να εργάζομαι σαν σερβιτόρος κάθε Παρασκευοσαββατοκύριακο σε μια λαϊκή ταβέρνα, όπως τώρα. (Σήμερα λόγο κορωνοϊού είμαι στην ανεργία).
Κάπου μου συννέφιασε πολύ απότομα διαβάζοντας πριν εδώ, ένα κείμενο του συντρόφου mitsou 175.
Θέλω, όμως να τον ενημερώσω, από προσωπική γνώση, ότι αυτή η αντιπολίτευση έχει όρια.
Είναι γνωστή η περίπτωση ενός σχεδόν συνομήλικου μου δημοσιογράφου, -εργαζόμενου με μπλοκάκι-, που ενώ έκανε ζωντανό ρεπορτάζ και είπε τα πράγματα με το όνομα τους, για την συμπεριφορά των μπάτσων, στην συνέχεια και αφού εισέπραξε τα εύσημα των υπευθύνων του σταθμού για την αρτιότητα της δουλειά του.... τον απομάκρυναν από την εργασία του.
Αυτό όμως που μου έκανε μεγάλη εντύπωση -και τα σέβη μου στο σύντροφο που το εντόπισε- είναι ότι ο γνωστός δημοσιογράφος του "Βήματος¨των "Νέων" και του "in.gr", Μάνος Χαραλαμπάκης έγινε ρόμπα, μαζί με τον επίσης γνωστό συνάδελφο του, εργαζόμενο στον Αντέννα και στην Realnews, Χρήστο Μαζανίτη, οι οποίοι τα βραχυκύκλωσαν στο να σερβίρουν την είδηση την οποία τους πλάσαραν.
Αν τυχόν εργαστώ ποτέ σαν δημοσιογράφος δεν θα γίνω σαν κι' αυτούς. Δίνω τον λόγο της αναρχοκομμουνιστικής μου τιμής
Δημοσίευση σχολίου