Γράφει ο Νίκος από Βόλο
Ο αφορεσμός! Μια σπουδή σε πεζό λόγο πάνω στο μεγαλύτερο γεγονός των ημερών μας, “καζαντζακικώ τω τρόπω”!
Πρόβαλε στον άμπωνα της εκκλησιάς με αναμμένη την κατάμαυρη σαν τα μυαλά του λαμπάδα. Η γενειάδα του φάνταζε από μακριά ορθωμένη, διχαλωτή και μυτερή σαν τα δύο μεγάλα κέρατα του τρισκατάρατου.
Κατακόκκινα τα μάτια του, σαν του λύκου που διψάει για αίμα. Σήκωσε τη λαμπάδα. Το λεφούσι των πιστών του ανατρίχιασε.
-Αφορεσμένος ο Χαρδαλιάς!, ούρλιαξε ο παπά- Αμβρόσιος. Άλιωτος και σιχαμερός εις τους αιώνας!
– Αφορεσμένος!, ούρλιαξαν κι όλες μαζί,οι θεούσες, οι άπλυτες και οι κακάσκημες, σήμερα πιο άσκημες παρά ποτέ,τριχωτές σαν κουνάβια, λιανόμαυρες σαν του γέρο-Λαδά τις σάπιες ρέγγες,μα πάντοτε γιομάτες το φαρμάκι της οχιάς, τη λύσσα της σκύλας και τη χριστιανικιά τη μάνητα. Αφορεσμένος!
-Αφορεσμένη και η Κεραμέως, ξαναβρουχήθηκε το ρασοφόρο θεριό, ίδιο τέρας της Αποκάλυψης!
Ανάθεμα και κατάρα έστω αυτή, ως τη Ιεζάβελ, εις τους αιώνας! Να περιπλανάται εις τα σκότη και εις το αιώνιον δαιμονικόν πύρ της κολάσεως. Ημείς δε γεγηθότες εσόμεθα, ορώντες αυτήν (από κάμεραν του υψίστου) φρικιώσαν και όζουσαν και σκωληκόβρωτον!
-Αναθεματισμένη! Αναθεματισμένη και τρισαναθεματισμένη, έγρουξαν οι κυρα-Κατίνες.
Η θεία η Κοντύλω ένιωθε σα νά χε γίνει κιόλας ρομφαία πύρινη, έτοιμη να κάτακάψει τη σατανικιά θεομάχα!
Ο παπά-Αμβρόσιος ξανασήκωσε τη λαμπάδα του, ενώ τα σάλια κι οι αφροί έλουζαν τα κιτρινωπά μουστάκια του.
-Αφορεσμένος, κατηραμένος και τρισαναθενατισμένος κι ο Μητσοτάκης!,ξεφώνιζε τώρα με όλη του τη δύναμη. Σείστηκε μονομιάς η εκκλησιά σαν από τη σάλπιγγα τ’ αρχάγγελου τα τείχη της Ιεριχώς και τα μπορντέλα των Σόδομων και Γόμορρων.
-Μη σώσει να ξαναδεί γκουβέρνο,μη σώσει να ξαναπιάσει φράγκο στ’ αντίχριστα χέρια του. Γενηθήτωσαν τροφή του Βελζεβούλ τα πλούτη αυτού και κατακαυθήτωσαν!
Τόκον τραπέζης και μέρισμα κερδών οφσόρ ούτος μη λάβη υπό ουδενός, άχρι συντελείας του αιώνος!
Δεν απόσωσε το ουρλιαχτό του και λες πως σήμανε κι η έβδομη σάλπιγγα κι ανοίξαν οι τάφοι των κολασμένων.
-Καταραμένος! Αφορεσμένος! Στα κομμάτια!, αντιβούιξε με όλη του τη δύναμη το εκκλησίασμα, σερνικό και θηλυκό. Οι λυσσασμένες κραυγές γίνηκαν τώρα κουβάρι αξεδιάλυτο, σάλαγος και βουητό κι άναρθρο μουγκανητό,σαν των χίλιων σατανάδων αντάμα.
Το λιβάνι, σύγνεφο σωστό, τώρα πια είχε πνίξει το μολεμένο, υγρό και μουχλιάρικο τούτο κατώι, που πιότερο έμοιαζε με το καζάνι το βραστό του Ιούδα.
Κάτι σαν “φωτιά” ή σαν “τσεκούρι”, ξέκρινε για λίγο το αφτί του καντηλανάφτη από το βάθος του ιερού. Μοναχά τα κεριά και μαζί τ’ αγριεμένα μάτια των σαλεμένων φτωχοδιάβολων του ποίμνιου ξέσκιζαν την πνιγερή αντάρα, καθώς προμηνούσαν πόλεμο ιερό στους άπιστους, μαύρο θανατικό στα αφορεσμένα μπαίγνια του Εωσφόρου.
-Ρομφαία και ξίφος επί της κεφαλής των καταράτων!, αποτελείωσε το ουρλιαχτό του ο παπά-Αμβρόσιος, ενώ κόντευε να του ρθει κόλπος για νταμπλάς από το ξελαρύγγισμα.
-Τί τσαμπουνάς εκεί πάνω, ωρέ σερσέμη; Τι γαβγίζεις, ωρέ διαόλου ξέρασμα, π’ ανάθεμα τα γένεια και το καλημμαύκι σου!, ακούστηκε άξαφνα μια φωνή από το νάρθηκα.
Το τσούρμο τάχασε. Γύρισε το κεφάλι και τί να δει; Από την πόρτα της εκκλησιάς όρμαγε τώρα κατά τον άμπωνα, κραδαίνοντας ξύλο χοντρό, ο παπά- Γερώνυμος, ο αρχιδεσπότης των βακουφιών, δίπλα του τρεις νταγλαράδες διάκοι με χοντρά καντρόνια στα χέρια κι από κοντά ο σεΐζης Παναγιώταρος και τα καρακόλια του Μιχάλη αγά, με τους βούρδουλες και τα ρόπαλα, έτοιμα να σπάσουν κεφάλια χαϊβανιών και χαΐνηδων.
-Τι τσαμπουνάς, βρε κοκορόμυαλε, βρε ξεκουτιασμένε γερο-ταυραμπά, βρε αναθεματισμένε του διαόλου φάρα;
Ποιος σού’πε σένα, βρε θεομπαίχτη, ότι μπορείς να παίζεις εν ου παικτοίς με την εξουσία; Ποιος σε διόρισε σένα κριτή των πιο σεβαστών κεφαλών του τόπου;
Ποιος βρε ξεμωραμένε, θα σώσει τα βακούφια και τον πλούτο τους, από τους άπιστους, όταν εσύ, σατανά γέννα, αφορίζεις, δίχως να μας ρωτήσεις τους άρχοντας ημών, το δεξί χέρι του ύψιστου, τα στηρίγματα του ντουνιά;
Ού να μου χαθείς βλαμμένε αγιογδύτη. Τσακίσου κατέβα από κει πάνω, προτού σε πάρει ο διάολος!
Σεΐζη Παναγιώταρε, βάλε γνώση στους κουφιοκέφαλους! Για δείξ’ τους πόσα απίδια πιάνει ο σάκος!
-Χριστιανοί, μας χτυπάνε οι μπολσεβίκοι!,ακούστηκε πνιχτό το ουρλιαχτό του παπά- Αμβρόσιου, καθώς το πιο χοντρό καντρόνι του ενού διάκου τον είχε κιόλας βρεί κατάμουτρα.
-Τα ύστερα του κόσμου. Σώσον Κύριε τον λαόν σου!,ούρλιαξε το παραλοϊσμένο λεφούσι, κι έκανε να ορμήξει στον παπά- Γερώνυμο, την ώρα που όλα μαζί τα καρακόλια του Μιχάλη αγά, με πρώτο τον Παναγιώταρο άρχισαν να τσακίζουν τα χέρια, τα ποδάρια και τα παΐδια των χαΐνηδων!”…
+ σχόλια + 3 σχόλια
Αδειο το ταμειο Νικο!!
Αντε να το μαζεψουν παλι.
Αποδομηθηκαν πληρως.
Το τρικ του Αμβρόσιου δεν έχει σήμερα τη σημασία που θα είχε πριν πολλά χρόνια.
Ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων το πολύ – πολύ να στερήσει από το Μητσοτάκη κάμποσους θρησκόληπτους, που άλλοτε ψήφιζαν ΝΔ, άλλοτε Χρυσή Αυγή, κι άλλοτε Βελόπουλο.
Ο αφορισμός όμως ήταν κάποτε βαρύτατη τιμωρία. Ο αφορισμένος αποκόπτονταν από την κοινότητα. Μπορεί σήμερα αυτό να μην έχει καμία σημασία, αλλά πολύ παλιά ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου να μην μένει κάποιος απομονωμένος, - κι ακόμα χειρότερα - διωγμένος από όλους.
Ο αφορισμός είναι τιμωρία που επιβάλει στην Ανατολική Εκκλησία ο Επίσκοπος.
Δεν χρειάζεται καν Σύνοδος για να αναθεματιστεί κάποιος. Κι αυτό ήταν θέμα πρακτικό.
Η Εκκλησία χρησιμοποιούσε τον αφορισμό για να καταστείλει. Μάλιστα την περίοδο της Τουρκοκρατίας χρησιμοποιήθηκε περισσότερο από κάθε άλλη φορά.
Η Εκκλησία έκανε μια συναλλαγή με τους αλλόθρησκους Σουλτάνους: Σε αντάλλαγμα προνόμια και κύρος θα κρατούσε υπό τον έλεγχο τους ραγιάδες. Γι αυτό εξηγούνται τα προνόμια του Κλήρου που οι Οθωμανοί ηγεμόνες έπαιρναν πίσω σε περιόδους Επαναστάσεων.
Μπορούσε ο Δεσπότης να αφορίσει κάποιον που εναντιώνονταν στην κοσμική εξουσία. Μάλιστα αυτός ήταν ένας από τους κυριότερους λόγους αφορισμού. Πιο γνωστός αφορισμός ήταν του Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε' κατά της Φιλικής Εταιρείας.
Η δικαιολογία είναι πως “ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε’ καταλάβαινε ότι θα ακολουθούσαν θηριωδίες που θα ισοδυναμούσαν με γενοκτονία και δεχόταν μεγάλες πιέσεις από την Υψηλή Πύλη. Παρά τη συμμετοχή του στην προετοιμασία του Αγώνα και τις σχέσεις του με τη Φιλική Εταιρεία, έπρεπε να διαχωρίσει τη θέση της Εκκλησίας από την Επανάσταση....”
Τρίχες κατσαρές! Υπήρχε νόμος, προηγούμενο. Οι Επαναστάτες ήταν αφορεσμένοι, θα τιμωρούνταν και σε αυτή τη ζωή και την άλλη.
Άλλωστε, όπως είπε ο Καπουδάν παπάς μετά τα Ορλοφικά, “αν σκοτώσουμε όλους τους ραγιάδες, ποιος θα πληρώνει το χαράτσι”;
Εκεί λοιπόν έγινε κάτι σα Σύνοδος. Μαζεύτηκαν καμιά εβδομηνταριά (72), όχι μόνο κληρικοί. Γιαυτό λέμε κάτι σα Σύνοδος. Βασικά προσκύνημα ήταν στο Σουλτάνο από βολεμένους που δεν ήθελαν να χάσουν το κεφάλι τους.
Ο Επίσκοπος λοιπόν μπορεί να αφορίσει. Και πολλοί το έκαναν.
Ο Χριστιανισμός από τη στιγμή που τον καπηλεύτηκε ο Μέγας Κωνσταντίνος έγινε σαν όλες τις άλλες θρησκείες: Υπηρετεί την άρχουσα τάξη. Ακόμα και όταν υπάρχει η σπάνια σύγκρουση κοσμικής – θρησκευτικής εξουσίας, αυτή αναφέρεται μόνο στα πρόσωπα και για ορισμένα θέματα.
Ο Αμβρόσιος πχ δεν αφόρισε το Μητσοτάκη, για τα μεγάλα αμέτρητα εγκλήματα της διεφθαρμένης νεοφιλελέ συμμορίας που κατακλέβει και ρημάζει τον τόπο. Τον αφόρισε, επειδή είπε αυτό που λένε όλοι πλην ελαχίστων φανατικών. Τους οποίους θέλει να πάρει με το μέρος του, καθώς αυτοί μόνο απέμειναν.
Επίσης ξέρει, πως, αν δεχτεί υποχώρηση σε ένα τόσο βασικό δόγμα, το Ιερατείο, επομένως και ο ίδιος, καταστρέφεται.
Αυτοί που πήγαν στην Εκκλησία να ακούσουν τον Αφορισμό, δεν έφυγαν. Είναι οι φανατικοί, αυτοί που διάλεξαν τον Αμβρόσιο. Την παλιά θρησκεία των δεξιών κι όχι τη νέα, το κόμμα του Μητσοτάκη, όπου ο Παράδεισος επιτυγχάνεται όχι με προσευχή αλλά με γλείψιμο και σούρσιμο στα γραφεία των βουλευτών.
Πολλοί δεξιοί δεν είναι πια Χριστιανοί. Από το να γίνουν Άγιοι στην άλλη ζωή, διάλεξαν το ρουσφέτι σε τούτη...
Άλλοι όμως επιμένουν. Οι περισσότεροι από αυτούς φυσικά κάποιας ηλικίας. Μην έχετε όμως ψευδαισθήσεις. Είναι πολύ πιο επικίνδυνοι από ότι φαίνονται.
Ο Μέγας Κωνσταντίνος ήταν έξυπνος. Ανήθικος, αλλά μεγάλο μυαλό. Η Αυτοκρατορία είχε Εμφύλιο, αυτός και οι αντίπαλοι του πάλευαν για εξουσία. Τι χρειάζονταν; Την πλειοψηφία; Πιθανό, αλλά για τον κόσμο όλοι ήταν το ίδιο. Εκλογές δε γίνονταν. Οπότε ήθελε φανατικούς. Κάποιους που θα έπεφταν και στη φωτιά ακόμα για χάρη του. Έτσι βοήθησε το Χριστιανισμό. Κι οι Επίσκοποι τον έκαναν Άγιο!
Άγιοι και αφορισμένοι γίνονται όταν συμφέρει. Πάντα για να κρατηθούν κάποιοι στην εξουσία.
Γεια σου Μήτσο!Την εποχή της τουρκοκρατίας, το παπαδαριό του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης κυριολεκτικά πούλαγε αφορεσμούς σε όποιον πλήρωνε και για οτιδήποτε μπορείς να φανταστείς. Το 1997 σε ένα έντυπο του Βόλου, όπου εργαζόμουν, ένας (αείμνηστος πια) πηλιορείτης δάσκαλος,ερευνητής του λαϊκού μας πολιτισμού έφερε για δημοσίευση ένα παρόμοιο αφορεστήριο του 1815 που οι κάτοικοι ενός χωριού του Ανατολικού Πηλίου αγόρασαν από το παπαδαριό της Πόλης. Ο αφορεσμός στρεφόταν εναντίον γειτονικού τους χωριού με το οποίο είχαν προκύψει φαίνεται κτηματικές διαφορές! Το κυριολεκτικά απίστευτο εκείνο έγγραφο που συνέταξε το αδίστακτο παπαδαριό, με τη μεγάλη σφραγίδα του Πατριαρχείου, ήταν γεμάτο από τέτοιες κατάρες,που σήμερα όταν τις διαβάζει κανείς λύνεται στα γέλια.Ήταν δε τόσο κακογραμμένο που τρομάξαμε να το αποδώσουμε σωστά για τη δημοσίευση! Ώρες προσπαθούσαμε ο δάσκαλος και γω να βγάλουμε άκρη, τί διάολο έγραφαν οι τραγογένηδες σε κάποια σημεία του. Όταν όμως κατάφερνες πια και το διάβαζες, καταλάβαινες πάνω σε ποια άθλια θεμέλια αμάθειας,σκοταδισμού,φόβου και προκαταλήψεων στήριζε και στηρίζει διαχρονικά την επιρροή της η σαπισμένη αυτή σαβούρα που ονομάζεται θρησκεία!
Δημοσίευση σχολίου