Το λυπήθηκα τούτο το πλάσμα...

Της Τ. Γ.

Την είδα την στιγμή της σύλληψης της. Σκυφτή, με καλυμμένο το πρόσωπο, σαν άδειο σακί χωρίς περιεχόμενο, την έσερναν στο δρόμο.

Για την γυναίκα με το βιτριόλι, μιλώ. Θύμα η θύτης; Θύμα και θύτης μαζί... Ερμαιο των κοινωνικών προτύπων, που σκόπιμα καλλιεργούνται, και προτάσσουν το ορθό στήθος, αντί της ορθής σκέψης.... 

Θύμα του ίδιου της του εαυτού, που την ύπαρξη του στηρίζει στην αποδοχή και στην εξάρτηση του, από τον "άλλον"... Εκείνον που θα την κουβαλά μαζί του, και σαν στολίδι στο πέτο θα την καμαρώνει, μα σαν το βαρεθεί, μ' ευκολία μ' άλλο. πιο όμορφο ίσως, θα το αντικαταστήσει. 

Και έρχεται ο πανικός, που το μυαλό και τη σκέψη θολώνει... Και στις καταστάσεις αυτές ένα λεπτό νήμα χωρίζει τη λογική απ τον παραλογισμό...

Το λυπήθηκα τούτο το πλάσμα... Που κανείς δεν του δίδαξε, πως η μόνη ομορφιά που ποτέ δεν εκπίπτει, είναι η ομορφιά του πνεύματος και της ψυχής. Που κανείς δεν το βοήθησε να κατακτήσει την αυτοεξάρτηση, για να μπορέσει να οδηγηθεί στην υγιή αγάπη και συντροφικότητα. 

Φτωχη ύπαρξη, "που το' φερε η μοίρα και τα χρόνια, να μην ακούσει έναν ποιητή"... 

Κι ίσως το μόνο ελιξήριο της ζωής να γνωρίσει. Την συμμετοχή σε κοινωνικούς αγώνες, όπου το "εγώ" γίνεται ''εμείς" και φτιάχνει την ελπίδα, το όνειρο, και τη συμπόρευση.... 

 Υ.Γ. Το κείμενο γράφτηκε με δεδομένο το σεβασμό, τη σκέψη και τη κατανόηση στην κοπέλα που υπήρξε το αθώο θύμα της αρρωστημένης κατάστασης της δράστιδος.