Για ολόκληρες 18 ώρες οι άντρες του Λιμενικού παρακολουθούσαν αδιάφοροι το δράμα τους, αρνούνταν να προχωρήσουν σε επιχείρηση διάσωσης στους πρόσφυγες της ακυβέρνητης βάρκας και μάλιστα οι πρόσφυγες κατήγγειλαν, αποστέλλοντας και οπτικό υλικό, ότι σκάφη του λιμενικού προσέγγισαν τη βάρκα αλλά όχι μόνο δεν περισυνέλεξαν τους πρόσφυγες, αλλά πραγματοποίησαν επικίνδυνους ελιγμούς γύρω της με κίνδυνο να βυθιστεί.
Τελικά η διάσωση τους έγινε τελικά το βράδυ του Σαββάτου, ενώ η βάρκα είχε φτάσει πολύ κοντά στις ακτές της Λέσβου, χάρη στις υπεράνθρωπες προσπάθειες των προσφύγων που χρησιμοποιούσαν τόσες ώρες τα χέρια τους αντί για κουπί!
Δεν γνωρίζουμε την εξέλιξη του γεγονός, καθώς ούτε η τοπικές ιστοσελίδες της Λέσβου έχουν κάποιο σχετικό δημοσίευμα. Νωρίτερα δημοσιεύματα ανέφεραν ότι η έγκυος γυναίκα αιμορραγούσε και χρειαζόταν άμεση ιατρική φροντίδα .
Είναι συγκλονιστική η περιγραφή του που κάνει, μιας υποτιθέμενης γέννας προσφυγοπούλας μέσα σε βάρκα, στην σελίδα της στο f/b η Νίνα Γεωργιάδου:
Ανακοίνωση απ' την Alarm Phone στο Twitter.
Ξέρουν η ελληνική και τουρκική ακτοφυλακή, η Frontex και το ΝΑΤΟ. Κανένας δεν κάνει τίποτα.
Τα νερά της έσπασαν λίγο πριν μπει στη σαπιόβαρκα ή λίγο μετά. Δεν έχει σημασία. Κανένας δεν είδε τα βρεγμένα σκέλη της.
Εκείνη μόνο ένοιωσε τη ζεστή υγρασία στη μέσα μεριά των μηρών της και ίσως να ντράπηκε. Σίγουρα θα ντράπηκε, νομίζοντας πως ο φόβος, της έφερε ακράτεια.
Αυτό το ζεστό ξεμπουκάρισμα από τα σπλάχνα μιας γυναίκας, που δεν έχει αίμα, μοιάζει με το ασυναίσθητο κατούρημα μωρού, με τη νυχτερινή ενούρηση φοβισμένου παιδιού, με την ακράτεια ενός γερασμένου σώματος.
Και δεν είναι τίποτα απ' όλα αυτά. Είναι η θριαμβευτική έξοδος ενός καινούργιου ανθρώπου, που σπάει την πέτσα του αμνιακού σάκου, απελευθερώνει τη μικρή θάλασσα μέσα του, για να προειδοποιήσει πως βγαίνει και για να κάνει πιο γλιστερή κι εύκολη την κατηφόρα από τα σπλάχνα της μάνας του, στον έξω κόσμο.
Αυτή η μικρή θάλασσα που είναι αγίασμα και δοξαστικό, χύθηκε στο πέλαγος, που δεν ξαφνιάστηκε καθόλου γιατί έχουν την ίδια σύσταση και την ίδια μυρωδιά ιώδιου και όστρακων
Μετά άρχισε αυτός ο πόνος που ξεριζώνει τα νεφρά και τραβά βαθιές μαχαιριές στο υπογάστριο.
Κάθε δέκα λεπτά, κάθε πέντε λεπτά, κάθε δύο λεπτά, κάθε λεπτό και αναρωτιέσαι πως μπορεί ένα σώμα να αντέχει και να μην κομματιάζεται.
Δεν ούρλιαξε για να μην τους εντοπίσουν οι ακτοφύλακες, Δάγκωσε τα χείλη μέχρι να ματώσουν, άνοιξε τα πόδια κουκουλωμένη τη γυναικεία "ντροπή" της, εκεί που έπρεπε όλοι να είναι γονατιστοί και να προσκυνούν το θαύμα της ανυπόμονης ζωής.
Ούτε και είχε τη χαρά να ακουμπήσει το μωρό στη γυμνή κοιλιά και να το δει να σέρνεται στο φουσκωμένο στήθος, με τον ομφάλιο ακόμα άκοπο σε μια φάση αμφίβιας ύπαρξης, τυφλό ακόμα κι όμως με καθαρό προσανατολισμό στην επιβίωση. Ο ομφάλιος κόπηκε μ' ένα σουγιά.
Κι ούτε να κλάψει το πρώτο κλάμα της ανάσας το παιδί.
Έτσι γεννιούνται τα παιδιά των προσφύγων. Σε βάρκα. Ούτε φάτνη, ούτε μαιευτήριο. Στο σκοτάδι. Ούτε μάγοι ούτε δώρα,
Και το αστέρι στον ουρανό σχεδόν μισόσβηστο
Έτσι γεννιούνται πια οι "ανεπιθύμητοι" άνθρωποι σ' ένα γερασμένο κόσμο.
(Δεν ξέρουμε τι παιδί γεννήθηκε. Περιμένουμε νέο μήνυμα)
+ σχόλια + 1 σχόλια
Είναι ντροπή για τους λιμενικού. Νιώθω άσχημα πού είμαι φορολογούμενος για να υποστηρίζει ο φόρος μου αυτό το "σώμα ασφαλείας"
Δημοσίευση σχολίου