«Πέρασα 70 χρόνια στο δημοσιογραφικό κουρμπέτι. Από τον παράνομο τύπο της Αντίστασης και αρχισυντάκτης του Ριζοσπάστη, μέχρι διευθυντής στις μεγαλύτερες εφημερίδες της Ελλάδας. Αν γράψω ή πω όσα πραγματικά έζησα στα ΜΜΕ τότε "μονομιάς θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς" και αυτό θα δημιουργήσει μεγάλο πρόβλημα στο πολιτικό σύστημα. Και κάτι τέτοιο δεν πρέπει να γίνει».
Αυτή ήταν η απάντηση που φέρεται να έχει δώσει σε φίλο του, ένας ακέραιος δημοσιογράφος, αποκαλούμενος από πολλούς και σαν "πρύτανης της δημοσιογραφίας" ο Χρήστος Πασαλάρης, όταν ρωτήθηκε γιατί στο πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του "Βαρώνοι των media", σε πολλές περιπτώσεις δεν αναφέρει πρόσωπα, αλλά αρκείται να τα φωτογραφίζει, ενώ αφήνει να εννοηθούν πολλά περισσότερα απ' όσα γράφει για γεγονότα που βίωσε.
Μόνο απ' τα γραπτά του έχω γνωρίσει τον Χ. Πασαλάρης. Ο μέντορας μου όμως πάντα μιλάει με πολύ σεβασμό γι' αυτόν και μου έκανε φοβερή εντύπωση όταν μου έδωσε, απ' το αρχείο του, να διαβάσω τα τελευταία κείμενα του που είχε γράφει σε ηλικία 89-90 ετών, στην εφημερίδα Realews.
Είχε μια απίστευτη για την ηλικία του διαύγεια και ένα σμιλευμένο τρόπο γραφής, μοναδικό.
Και ενώ στην πρώτη περίοδο, αρχές της δεκαετίας του ’90, η διαχείριση των μυστικών κονδυλίων αποτέλεσε την ανομολόγητη αιτία που διαρρήχθηκαν τόσο βίαια οι σχέσεις του πρωθυπουργού Κων. Μητσοτάκη με τον υπουργό Εξωτερικών Αντ. Σαμαρά, στις μέρες μας φαίνεται ότι ισχύει το αντίθετο. Τα μυστικά κονδύλια φέρνουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη να σφιχταγκαλιάζεται με τον Σαμαρά και τους συνεργάτες του", είναι η εισαγωγή του.
Πρόκειται για ένα γενικόλογο κείμενο που στην ουσία δεν μας λέει κάτι που δεν γνωρίζουμε.
Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και σημερινό κείμενο του Δημήτρη Μηλάκα στο "Ποντίκι".
Σωστές διαπιστώσεις αλλά είναι γνωστές από τότε που υπάρχουν οι λάσπες:
Η «αδέσμευτη» δημοσιογραφία (και οι χορηγοί της)
Η (θορυβώδης) συζήτηση που προκάλεσε το σποτάκι του ΣΥΡΙΖΑ επανέφερε στην επιφάνεια το «αιώνιο» ερώτημα: Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα; Στην προκειμένη (δημοσιογραφική) περίπτωση είναι σαφής η απάντηση: Στις μέρες μας οι κότες, κατά κανόνα, δεν γεννούν, αλλά τρέφονται με χρυσά αυγά, τα οποία μοιράζει η εξουσία.
Όσο για την ουσία του ερωτήματος, αν δηλαδή υπάρχει αδέσμευτη από συμφέροντα και συστήματα εξουσίας δημοσιογραφία, και αυτή έχει διευκρινιστεί καθότι τη δημοσιογραφία, από τις «ηρωικές» παλιές εποχές της ακόμη, συνδέουν άρρηκτοι δεσμοί με το πολιτικό (προπατορικό) «αμάρτημα».
Στους σημερινούς ισοπεδωμένους καιρούς τα πράγματα είναι σαφέστερα και ξεκάθαρα: Η δημοσιογραφία είναι αφομοιωμένη στο σύστημα εξουσίας που την τρέφει για να τη χρησιμοποιεί ως εργαλείο χειραγώγησης ή προπαγάνδας θέσεων, απόψεων αντιλήψεων και προώθησης απτών πολιτικών / οικονομικών συμφερόντων.
Μιλώντας δε για συστήματα και μηχανισμούς εξουσίας, δεν θα πρέπει να περιορίσουμε την οπτική μας μόνο στους κρατικούς - κυβερνητικούς μηχανισμούς. Συστήματα εξουσίας είναι και τα κόμματα, τα οργανωμένα οικονομικά συμφέροντα και κάθε άλλο σύστημα ή παρασύστημα εξουσίας το οποίο μπορεί να προσφέρει «χρυσά αυγά» σε όποιους από τους δημοσιογράφους επιλέγουν να είναι κότες και κοκόρια στα κοτέτσια της εξουσίας.
Είναι προφανές ότι οι φωνές του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ακούστηκαν στο σποτάκι, δεν έχουν να κάνουν με τη διανομή «τροφής» από την κυβέρνηση. Περί αυτού δεν υπάρχει καμία αντίρρηση, καθώς και ο ΣΥΡΙΖΑ μοίραζε ως κυβέρνηση. Το πρόβλημα (μεταξύ των κομμάτων που εναλλάσσονται στην εξουσία) είναι ποιος παίρνει και πόσα...
Και εδώ είναι η ουσία του προβλήματος. Το ότι δηλαδή οι πάντες που έχουν θητεύσει για δεκαετίες στο δημοσιογραφικό επάγγελμα είναι γνώστες προσώπων και καταστάσεων, αλλά κανένας δεν λέει τα πράγματα με το όνομά τους.
Ολοι γνωρίζουν π.χ ποιος είναι ο εκδότης-δημοσιογράφος που έχει αποκτήσει βίλα σε νησί των Κυκλάδων, σιτιζόμενος πλουσιοπάροχα και για δεκαετίες απ' τα μυστικά κονδύλια.
Οι πάντες ξέρουν το πώς βρήκε το κεφάλαιο μεγαλοδημοσιογράφος να γίνει μέτοχος στον όμιλο ΜΜΕ του Αλαφούζου.
Είναι κοινό μυστικό για τις τεράστιες καταθέσεις που έχουν στείλει ... διακοπές σε εξωτικά νησιά για να "αράξουν" στις off shore τους, αρκετοί δημοσιογράφοι.
Και οι πάντες γνωρίζουν ότι πηγή αυτών των ποσών κατά βάση είναι τα λεγόμενα "μυστικά κονδύλια".
Οχι δεν είναι ανεξήγητο γιατί ενώ για δεκαετίες και αφού έχουν αλλάξει αρκετοί πρωθυπουργοί (Κ. Μητσοτάκης, Α. Παπανδρέου, Σημίτης, Καραμανλής, Γ. Παπανδρέου, Σαμαράς. Τσίπρας, Κυρ. Μητσοτάκης), όλοι οι αποδέκτες από τα μυστικά κονδύλια δεν κρεμάστηκαν ποτέ στα μανταλάκια και μια σχετική έρευνα που έγινε από την ΕΣΗΕΑ ήταν για το θεαθήναι.Ο λόγος απλώς. Οι αστικές κυβερνήσεις εναλλάσσονται. Οι δημοσιογράφοι όμως που επιδίδονται σε εκείνο το είδος της δημοσιογραφίας που δεν είναι παρά «η τέχνη να κάνεις το λαό να πιστεύει αυτό που η κυβέρνηση θεωρεί σωστό», όπως έγραφε ο Γερμανός ποιητής και συγγραφέας Χάινριχ Φον Κλάιστ, είναι πάντα απαραίτητοι και δεν έχει σημασία το αφεντικό τους.
Εδώ όμως για να τα λέμε όλα και να είμαστε δίκαιοι, υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα στην αποκάλυψη των ονομάτων. Ενώ η δημοσιογραφική πιάτσα βοά για τον απότομο και εύκολο πλουτισμό κάποιων δημοσιολόγων, -είναι γνωστός ο τύπος του οποίου "ο Κοσκωτάς προίκισε την κόρη" του, καθώς και αυτός ο δημοσιογράφος που σε μια νύχτα ο Χριστοφοράκος τον έκανε εκδότη- αλλά δεν υπάρχουν χειροπιαστά στοιχεία που να τα αποδεικνύουν αυτά, όπως και την εμπλοκή κάποιων άλλων με τα μυστικά κονδύλια.
Δημοσίευση σχολίου