Θα αποφύγω να αναφερθώ συγκεκριμένα, δεν έχει και καμιά σημασία άλλωστε, αλλά ήθελα να κάνω την δική μου, προσωπική, τοποθέτηση με αφορμή αρκετά κείμενα που διάβασα σχετικά με την ένταση που έχει χτυπήσει κόκκινο σχετικά με την ένταση που επικρατεί στις σχέσεις Ελλάδας - Τουρκίας.
Μάλιστα ορισμένοι δημοσιολόγοι αφήνουν ανοιχτό το ενδεχόμενο τις επόμενες ώρες-ημέρες να έχουμε ένα θερμό επεισόδιο, το οποίο σύμφωνα με τις εκτιμήσεις τους είναι ενδεχόμενο να οδηγήσει ακόμα και σε έναν πόλεμο μεταξύ των δυο κρατών.
Προσωπικά δεν θεωρώ ότι έχω τις απαραίτητες γνώσεις για να κάνω μια στρατιωτικοπολιτική με αξιώσεις. Θέλω να πιστεύω όμως ότι διαθέτω την στοιχειώδη κατάρτιση να προσεγγίσω το ζήτημα γαι το ποια θα πρέπει να είναι η στάση των κομμουνιστών στην -απευκταία- περίπτωση που υπάρξει στρατιωτική σύρραξη μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.
Δεν θα μπω στην διαδικασία να ασχοληθώ το πώς γίνεται σε δυο κράτη που βρίσκονται στην ίδια στρατιωτική συμμαχία, στο ΝΑΤΟ να έχουν μεταξύ τους τέτοιες αψιμαχίες στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι διαστάσεις θα πάρουν.
Θα περιοριστώ να προσεγγίσω θεωρητικά ποια πρέπει να είναι η στάση των κομμουνιστών απέναντι στους πολέμους.
Είναι γνωστή η ρήση του Γκότφριντ φον Κλαούζεβιτς που λέει ότι ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής - εσωτερικής και εξωτερικής σε όλες τις εκφάνσεις της - με ένοπλα μέσα.
Είναι επίσης δεδομένο ότι τα ιμπεριαλιστικά κράτη θεώρησαν και θεωρούν "νόμιμους και ανθρωπιστικούς" τους πολέμους τους που διεξάγουν και οι οποίοι δημιουργούν εκατόμβες νεκρών σε όλες τις γωνιές του πλανήτη μας.
(Ασε που δεν υπάρχει ένα αστικό κράτος που να μην μη γιορτάζει τουλάχιστον έναν πόλεμο, που μπορεί να ήταν πόλεμος ανεξαρτησίας ή απόκρουσης ξένης εισβολής, ή το ότι οι παπάδες κάθε κράτους "ευλογούν" τα όπλα των πολεμιστών του.
Δεν θα επικεντρωθούμε όμως στο να μιλήσουμε γενικά για τους πολέμους και τις αιτίες που τους προκαλούν. Οι αστοί πολιτικάντηδες τους αντιμετωπίζουν προσχηματικά, ξεκομμένους από τις ουσιαστικές πολιτικές που τους προκαλούν, επικαλούμενοι εγκεφαλικά τους κατασκευάσματα για να τους δικαιολογήσουν).
Tο παρακάτω κείμενο αφορά κύρια όσους/ες έχουν αναφορά στην κοσμοθεωρία του μ/λ και στο ποια θέση παίρνουν απέναντι στις πολεμικές συρράξεις. Κι' αυτό γιατί, δυστυχώς, διαβάζουμε απόψεις ατόμων με αναφορά στον αριστερό πολιτικό χώρο, εντελώς ανιστόρητες -για να μην πούμε υποκριτικές-και ουσιαστικά προβληματικές.
(Σ' αυτές δεν συγκαταλέγουμε την "σχολή" της Λιάνας Κανέλλης που την ακούσαμε στην τηλεόραση του Αλαφούζου να κάνει λόγο για "υψηλό ηθικό στο στρατό και ηττοπάθεια στο λαό". Αυτές είναι μια κατηγορία από μόνες τους).
Επικεντρωνόμαστε σε κάποιες απόψεις προερχόμενες, όχι μόνο απ' την ρεφορμιστική αριστερά. Σύμφωνα μ αυτές κάθε πόλεμος είναι το απόλυτο κακό. Ολες οι δυνάμεις που συμμετέχουν σ' αυτόν εξισώνονται, το δίκαιο ή το άδικο της κάθε πλευράς παραμερίζεται και η υπεράσπιση της ειρήνης -όπως αυτή την εννοούν οι καπιταλιστές- αποτελεί τον πυρήνα των απόψεων τους.
Υπάρχει και μια μερίδα απ' αυτούς που την πασιφιστική αντίληψή τους την εκδηλώνουν με το σύνθημα "Δεν συμμετέχουμε σε κανέναν πόλεμο", θεωρώντας υποδεέστεro "για ποιό λόγο διεξάγεται αυτός ο πόλεμος, ποιές τάξεις τον προετοίμασαν και τον διευθύνουν".
Κι αυτό, ενώ η απάντηση σ' αυτό το ερώτημα θα έπρεπε να καθορίζει την στάση των κομμουνιστών σε ένα πόλεμο, όπως έγραφε και ο Ι. Λένιν, στο βιβλίο του "Πόλεμος και Επανάσταση”.
«Οι πόλεμοι είναι αναπόφευκτοι όσο η κοινωνία είναι χωρισμένη σε τάξεις, όσο υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Και για την εξάλειψη αυτής της εκμετάλλευσης δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα χωρίς πόλεμο, που τον αρχίζουν παντού και πάντα οι ίδιες οι τάξεις που εκμεταλλεύονται, κυριαρχούν και καταπιέζουν. Υπάρχει πόλεμος και πόλεμος», μας έγραφε σε άλλο κείμενο του πάλι ο Λένιν.
Και μ' αυτό εννοούσε ότι οι κομμουνιστές είναι εναντίων των "άδικων" πολέμων που γίνονται για το μοίρασμα των αγορών, για νέα κερδοφορία του κεφαλαίου, για εκμετάλλευση πλουτοπαραγωγικών πηγών άλλων κρατών.
Είναι όμως υπέρ των δίκαιων πολέμων και συμμετέχουν σ' αυτούς με όλες τους τις δυνάμεις.Και να το ξεκαθαρίσουμε. Κριτήριο για το ποιος είναι "άδικος" και ποιος είναι δίκαιος πόλεμος δεν το καθορίζει το γεγονός ποιος είναι ο επιτιθέμενος και ποιος ο αμυνόμενος. Τον καθορίζει ποια τάξη τον διεξάγει και για ποιο σκοπό.
Είναι κυριολεκτικά αντιδραστική η γενική θέση "υπέρ της ειρήνης και εναντίον του πολέμου". Στην ουσία αποτελεί άρνηση της ταξικής πάλης.
Κι αυτό γιατί ο ριζικός κοινωνικός μετασχηματισμός θα πραγματοποιηθεί με ένοπλη επανάσταση της τάξης μας ή δεν θα συμβεί ποτέ.
Αυτό το γνωρίζουν ακόμα και όσοι έχουν στοιχειώδη επαφή με την μ/λ κοσμοθεωρία μας.
Ας θυμηθούμε τι μας έχουν διδάξει οι θεωρητικοί μας. Υπάρχει ο πόλεμος - και αυτός είναι ο μόνος νόμιμος πόλεμος στην καπιταλιστική κοινωνία - ενάντια στους καταπιεστές και στους υποδουλωτές του λαού.
Η επανάσταση είναι πόλεμος Ο πόλεμος αυτός δεν διεξάγεται για τα ιδιοτελή συμφέροντα μιας χούφτας κυβερνητών και εκμεταλλευτών αλλά για τα συμφέροντα εκατομμυρίων και δεκάδων εκατομμυρίων υφισταμένων την εκμετάλλευση και εργαζομένων, ενάντια στην αυθαιρεσία και στη βία.
Σήμερα η ταξική πάλη διεξάγεται σε παγκόσμιο επίπεδο και με όλα τα μέσα. Επίσης οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις μεταξύ των αστικών τάξεων Ελλάδας Τουρκίας, που οξύνονται, και αφορά το μοίρασμα μεταξύ ελληνικών και τούρκικων μονοπωλίων του πλούτου που υπάρχει στο Αιγαίο, είναι είναι πιθανόν να δημιουργήσουν σοβαρούς κινδύνους σ' αυτούς τους δυο λαούς.
Αν συμβεί κάτι τέτοιο η δυναμική πάλη κομμουνιστών «πρέπει να αποβλέπει στην αντικατάσταση του καπιταλισμού με το Σοσιαλισμό και όχι απλώς στην αντικατάσταση του πολέμου με την ειρήνη. Η ουσία δεν είναι να εμποδίσουμε απλώς το ξέσπασμα του πολέμου, αλλά να εκμεταλλευτούμε την κρίση που γεννά ο πόλεμος για να επιταχύνουμε το γκρέμισμα της αστικής τάξης». (Β.Ι. Λένιν, "Το διεθνές σοσιαλιστικό συνέδριο της Στουτγάρδης").
Δημοσίευση σχολίου