Αφγανάκια, σήμερα, Πλατεία Βικτωρίας..
Κοιμούνται στο λιοπύρι, με στρώμα το τσιμέντο, αγκαλιά με πλαστικά παλάτια, που ονειρεύονται, ότι κάποτε θα είναι αληθινά.
Πως αντέχει η καρδιά μας, δεν ξέρω
Αλλά ο κ.Δήμαρχος Αθηναίων κύριο μέλημα είχε να διορίσει ως Αντιδήμαρχο Εξωστρέφειας και Κοινωνίας των Πολιτών (ας μου πει κάποιος/α τι σημαίνει αυτό) μια κυρία, που χαχάνιζε σε τηλεοπτικά πάνελ, γιατί της φάνηκε τόοοσο αστεία, η περίπτωση του ανεκδιήγητου τύπου, που εκσπερμάτωσε στην πλάτη μιας φοιτήτριας μέσα σε Βιβλιοθήκη, την ώρα, που η κοπέλα μελετούσε..
Σιγά μην απασχολεί αυτούς τους ανθρώπους το δράμα και τα όνειρα αυτών των παιδιών.
Άσε που χαλάνε και την τουριστική εικόνα της πόλης μας.
Φωτο του σ/φου Μάριου Λώλου
+ σχόλια + 1 σχόλια
Όταν η καρδιά όχι μόνο "αντέχει" αλλά αδιαφορεί μπροστά στην αδικίας, τη δυστυχία και τα βάσανα του άλλου,ο άνθρωπος παύει πια να είναι άνθρωπος.Κι επειδή η αγωνίστρια αρθρογράφος μας Αλέκα Ζορμπαλά διαθέτει και τεράστια γνώση και μοναδική ανθρώπινη ευαισθησία, πιστεύω ότι δεν θα έχει αντίρρηση να θυμίσουμε σε όλους τους φίλους αναγνώστες τη διαδικασία της αλλοτρίωσης και της απανθρωποποίησης, που αρχίζει κάπως έτσι, σύμφωνα με τους στίχους μιας Ποιήτριας:
ΠΏΣ ΈΓΙΝΕ ΈΝΑΣ ΚΑΚΟΣ ΆΝΘΡΩΠΟΣ.
Θα σας πω πώς έγινε
Έτσι είναι η σειρά
Ένας μικρός καλός άνθρωπος αντάμωσε στο
δρόμο του έναν χτυπημένο
Τόσο δα μακριά από κείνον ήτανε πεσμένος. και λυπήθηκε
Τόσο πολύ λυπήθηκε
που ύστερα φοβήθηκε
Πριν κοντά του vα πλησιάσει για να σκύψει να
τον πιάσει, σκέφτηκε καλύτερα
Τι τα θες τι τα γυρεύεις.
Κάποιος άλλος θα βρεθεί από τόσους εδώ γύρω,
να ψυχοπονέσει τον καημένο
Και καλύτερα να πούμε
ούτε πως τον έχω δει
Και επειδή φοβήθηκε
έτσι συλλογίστηκε
Τάχα δεν θα είναι φταίχτης; Ποιον χτυπούν χωρίς να φταίξει;
Και καλά του κάνουνε. αφού ήθελε να παίξει με τους άρχοντες
Αρχισε λοιπόν και κείνος
από πάνω να χτυπά.
Αρχή του παραμυθιού καλημέρα σας. /Ελένη Βακαλό: Πώς έγινε ένας κακός άνθρωπος
Απο τη συλλογη Του κόσμου (1978)./
Δημοσίευση σχολίου