Αν διάβαζε Μάνο Χατζηδάκι ο Χρυσαυγιτίδης ....

Της Τ. Γ.

Εμείς πάλι, κύριε Χρυσαυγιτίδη μου, πέρα απ' όσα λέτε εσείς, πιστεύουμε ο,τι βλέπουν τα μάτια μας, ό,τι ακούν τα αυτιά μας, ό,τι νοιώθει το σώμα μας, και νομίζουμε, -ελάχιστοι θα διαφωνήσουν σ' αυτό- ότι έχετε αναγάγει τον Γκεμπελισμό σε επιστήμη...

Πιστευουμε ακόμα, ότι με τις ειδικές ενέργειες σας (πλήρη κάλυψη και ατιμωρησία τις μπατσοκρατίας, δικαιοσύνη- ανέκδοτο κ.λ.π.) κυκλοφορείται με αίμα αγωνιστών στα χέρια... 

Και όντως υιοθετούμε, αλλά πολύ βασανισμένα, κυριολεκτικά,την αληθή εικόνα πως η χούντα δεν τέλειωσε το '73... 

 Υ.Γ. Γνωρίζοντας την αποστροφή του "αδιάβαστου" στη μελέτη, του αφιερώνουμε, ένα μικρο απόσπασμα του Μ. Χατζηδάκι για το  διαχρονικό ρόλο της υπηρεσίας που προΐσταται....

 "..Με το ανενδοίαστο ψέμα, επίσημο προσωπείο των πολιτικών, και την αστυνομία, σπλάχνο εκ των σπλάχνων μας, να εκπροσωπεί, ο,τι χολεργιασμένο και άρρωστο κρύβει βαθιά ο άνθρωπος για να προστατέψει μ' ένα ακάθαρτο μανδύα τις έννοιες έθνος, πατρίδα, σπίτι, εκκλησία, κράτος και οικογένεια.
Εννοιες ιερές που έγιναν πανάθλιες απ' όσους ανέλαβαν με αυθαιρεσία ανάξια να τις φρουρήσουν... ...

Εξύβριση αρχής -έτσι ονομάζεται η απαίτηση εξηγήσεων.

Χειροδικία κατά της αρχής- έτσι είθισται να αποκαλείται η ενστικτώδης κίνηση του αμυνόμενου νέου.

Και η ιστορία δεν έχει τέλος.
Η ανωνυμία και η εισαγγελική αρχή θα του προσφέρει ή μια τραυματική αγανάκτηση ισόβια ή τον επιζητήσουμε από την πολιτεία ευνουχισμό του.

Αϊτή είναι μια καθημερινή πραγματικότητα και δυστυχώς γνησίως ελληνική τα πρόσφατα και τελευταία σαράντα χρόνια -όσα δηλαδή είχα την ευτυχία να ζήσω σαν επώνυμος πολίτης εις τον ένδοξο κατά τα άλλα τόπο μας... ...

Και άρχισε μια σκόπιμη, ύποπτη και έντεχνη σύγχυση. Οι νεαροί των Εξαρχείων να παρουσιάζονται ίδιοι με τους αλήτες των γηπέδων, τους επονομαζόμενους χούλιγκανς, και επιπλέον να καλλιεργείται η εντύπωση στην κοινή γνώμη, με στήλες ολόκληρες των θλιβερών εφημερίδων μας, ότι οι νέοι αυτοί οι αναρχικοί, είναι οι βομβιστές και ίσως οι πιθανοί δράστες των δολοφονιών ή εμπρησμών.

Και φυσικά, όταν με το καλό τελειώσει η δίωξη των εκατό, σαράντα η είκοσι παιδιών και η όλη επιχείρηση στεφθεί με ''επιτυχία'' να πάρει τις διαστάσεις ενός πραγματικού θριάμβου... κατά του εγκλήματος.
Την ίδια ώρα που δολοφονούνται πολίτες και οι δολοφόνοι δεν αποκαλύπτονται.
Πεθαίνουν νέοι από ξυλοδαρμούς και οι δράστες κυκλοφορούν ανενόχλητοι και, τέλος δεν ... ανακαλύπτονται. 

Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως με αφέλεια, σ' όλη αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια.

Αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμα μερικοί που δεν συνήθισαν την ''παρουσία του τέρατος'' έστω κι αν είναι ολίγοι, διακόσιοι, χίλοι, εκατό, που προσπαθούν να ζήσουν, τουλάχιστον εκείνοι μόνοι, έτσι όπως ορίζει η φύση τους και όχι η κερδισμένη δια παγκοσμίου πολέμου επίσημη δουλεία..." 

 ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΗΣ:  ''Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ"

Διαβάστε επίσης: "Η επικαιρότητα του Μάνου Χατζηδάκι"