Νέες "Νεφέλες" για σύγχρονους αγύρτες...

Γράφει ο Νίκος από Βόλο

Όλο αυτό το παραμύθι των αθωνιτών καλογεράδων, που -όπως σήμερα πληροφορούμαστε- ισχυρίζονται στα σοβαρά ότι...είδαν την Παναγιά στα ... σύννεφα και της τράβηξαν μάλιστα και... αποκλειστική φωτογραφία για διαφήμιση της επιχείρησής τους και για τις ανάγκες κυκλοφορίας των φυλλάδων της άκρας δεξιάς (!) μας οδηγεί στο να επισημάνουμε τα εξής: Ασχέτως του πορίσματος ενός υποτιθέμενου έντιμου δικαστικού λειτουργού για τη σχέση της υπόθεσης αυτής με τους νόμους περί συνειδητής κακοήθους απάτης μέσω του Τύπου, ασχέτως της διάγνωσης του όποιου νοήμονος ειδικού ψυχιάτρου για την ψυχοπνευματική υγεία των πιστών διποδων 'προβάτων' του αθωνικού ποιμνίου- των πρόθυμων δηλ. αποδεκτών και προπαγανδιστών της ... φωτογραφίας και του όλου μύθου, θα έπρεπε οπωσδήποτε να υπάρξει για το θέμα ένας σύγχρονος Αριστοφάνης. 

Να υπάρξει δηλ. ένας κορυφαίος τεχνίτης του λόγου και της σκηνής, για να το ... αξιοποιήσει κατάλληλα αυτό το ζήτημα, γράφοντας επιτέλους τις "Νέες Νεφέλες" του 21ου αιώνα της νέας χρονολογίας!

Ο παλιός Αριστοφάνης, του 5ου αιώνα της παλαιάς χρονολογίας, πάνω στο θέμα των συγχρόνων του απατεώνων και εμπνεόμενος από το θέμα των διαρκώς εναλλασσόμενων σχημάτων και μορφών που παίρνουν τα σύννεφα, έγραψε μερικές από τις πιο ευρηματικές κωμικές του εμπνεύσεις και μάλιστα γνήσια πολιτικές,που έμειναν αθάνατες.

Στην ομώνυμη καταπληκτική κωμωδία, ο απίθανος πανούργος σοφιστής και μετεωρολόγος ... Σωκράτης δείχνει τις Νεφέλες, τα σύννεφα του ουρανού, στο χωριάτη Στρεψιάδη (έναν τύπο που η αρχική του αφέλεια μας φέρνει στο νου κάτι τις... προσωπικότητες του πελατολογίου των σύγχρονων ρασοφόρων του Άθωνα) και του εξηγεί ποια είναι η ακατάβλητη δύναμη τους.
Και είναι τόσο πειστικός ο αδίστακτος σοφιστής μπαγάσας, που αμέσως ο Στρεψιάδης αρχίζει να... αναγνωρίζει στα διαβατάρικα σύννεφα τις μορφές των πιο διαβόητων Αθηναίων δημαγωγών, προδοτών και καταχραστών του δημοσίου χρήματος της εποχής του!
(Το χορικό των 'Νεφελών' είναι ένα τέτοιο ποιητικό αριστούργημα, που πρέπει να το διαβάσει κάθε φίλος αναγνώστης.)

Τα σύννεφα, λοιπόν, στην κωμωδία αυτή παίρνουν διαρκώς τις μορφές ανθρώπων που πρέπει να σατιριστούν από σκηνής και να επικριθούν δριμύτατα για την επιζήμια δημόσια δράση τους. Έτσι, σύμφωνα την καρικατούρα του αριστοφανικού Σωκράτη οι Νεφέλες είναι οι μόνες πραγματικές ...θεότητες, ρίχνοντας πλέον στα αζήτητα το Δία και τους συναδέλφους του!

Ας προσέχουν λοιπόν οι τωρινοί παραμυθάδες, οι ρασοφόροι μας των πολυεθνικών επιχειρήσεων του ταλαίπωρου βουνού του Άθωνα, οι γνήσιοι εκπρόσωποι  -λέει- του τωρινού ...θεού και της οικογένειάς του, του νυν Διός και της τωρινής Ρέας σαν να λέμε, γιατί από το πολύ το παραμύθι και τα λαμπρά φωτογραφικά τρικ τους δεν αποκλείεται το θέμα να τους γυρίσει μπούμερανγκ, αν γραφτεί και τώρα καμιά νέα τσουχτερή κωμωδία με θέμα τους ίδιους και τα έργα τους.

Μια κωμωδία,π.χ. στην οποία τα σύννεφα να παίρνουν γιομάτα θυμό τη μορφή... σατανάδων, που να είναι πανομοιότυποι με τις φάτσες των πλέον επιτήδειων ρασοφόρων της Αθωνιάδος κόμπανι κι όχι μόνο.
Π.χ. εκείνων των "αγίων και θαυματουργών γερόντων" που ανταλλάξανε μιαν ολάκερη λίμνη του δημοσίου με πανάκριβα αστικά ακίνητα-φιλέτα, έχοντας συνεργούς τρεις υπουργούς της δεξιάς! 

Κι αλίμονο στους ρασοφόρους της σύγχρονης κωμωδίας μας, αν κάνουν και πάλι πως θυμώσουν τα σύννεφα με δαύτους, γιατί τότε θα γίνουν λούτσα επί σκηνής, με τα ράσα του καταβρεγμένα από τις Νεφέλες πέρα ως πέρα.
Κι ας προσέξουν ακόμη περισσότερο, μην τυχόν κι ο σύγχρονος Αριστοφάνης κλείνοντας τις Νέες Νεφέλες του, μιμηθεί τον επίλογο του παλιού κλασικού. Εκεί ο Στρεψιάδης, ανακαλύπτοντας την απάτη βάζει φωτιά στο σοφιστικό μοναστήρι του Σωκράτη.

Για σκεφτείτε δηλαδή ο τωρινός κωμωδιογράφος να βάλει στην τελευταία σκηνή του έργου το Χριστό και την Παναγιά να στέλνουν σούμπιτους στην ... κόλαση που τους αξίζει όλους τους αγύρτες του Άθωνα, για το απύθμενο θράσος τους να τους εμπορεύονται αδιάντροπα και να θησαυρίζουν τόσους αιώνες μοσκοπουλώντας στο ποίμνιο τα ονόματά τους και τα βασανά τους.

Ας τρέμουν, έτσι κι αλλιώς, το τέλος της κωμωδίας ή του δράματος οι νυν και αεί χριστέμποροι, αυτοί που, όπως λέει ο λαός μας, δεν έχουν μήτε τσίπα, "ούτε ιερό ούτε όσιο"...