Με αφορμή τις δηλώσεις προσώπων ή στελεχών που ανήκουν στο Δεξιό χώρο και αναφέρονται στο αγαπημένο τους θέμα,το οποίο συνίσταται στην ανακοπή της επιρροής των αριστερών ιδεών που "ηγεμονεύουν" στο δημόσιο πολιτικό χώρο και οι οποίες είναι σε θέση να 'μολύνουν' το κοινωνικό σύνολο,θα είχε ίσως ενδιαφέρον να υποβάλλουμε σε έναν κριτικό έλεγχο τη χρήση της περίφρασης 'ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς' και το σύστοιχο εννοιολογικό της φορτίο.
Σ'αυτή την κατεύθυνση θα έπρεπε λοιπόν αρχικά να υπογραμμιστεί πως η έννοια της 'ηγεμονίας' όταν χρησιμοποιείται με αυστηρά κοινωνιολογικούς όρους έλκει την προέλευση του από τον Αντόνιο Γκράμσι.
Επομένως γίνεται αμέσως κατανοητό ότι αναγκαία προϋπόθεση ύπαρξης της 'ηγεμονίας' που λειτουργεί δυναστευτικά απέναντι στο κοινωνικό σύνολο είναι η ύπαρξη θεσμών και οργανώσεων (Εκκλησία, σχολεία, ΜΜΕ κλπ) στους οποίους μια συγκεκριμένη εξουσία ασκεί την επιβολή της.
Καταλαβαίνει λοιπόν κανείς πώς με αυτούς τους όρους η χρήση, η καλύτερα η ίδια η ύπαρξη αυτής της περίφρασης είναι όχι μόνο αδόκιμη αλλά θα έπρεπε μάλλον να προκαλεί τη θυμηδία, καθώς οι ιδέες της Αριστεράς ΠΟΤΕ δεν είχαν πρόσβαση σε τέτοιους θεσμούς και ήταν ΠΑΝΤΟΤΕ αποκλεισμένες από αυτούς.
Και αυτό συνέβαινε διότι η κυρίαρχη οικονομική και πολιτική ελίτ ήθελε να έχει το λαό υποταγμένο,ώστε να τον χειραγωγεί και να τον λαφυραγωγεί ευκολότερα.
Πέρα όμως από αυτό,θα είχε σημασία να δει κανείς ποιες είναι ΑΚΡΙΒΩΣ οι ιδέες εκείνες που περικλείονται μέσα στην έννοια της περίφρασης ΄'Ιδεολογική Ηγεμονία της Αριστεράς' και ενοχλούν τόσο, προκαλώντας πολλαπλά εγκεφαλικά σε ορισμένους.
Ως προς αυτό, ενδιαφέρον έχει να σημειώσουμε πως δεν πρόκειται ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ η ΜΟΝΟ για σοσιαλιστικές ιδέες. Η Δεξιά σε αυτή τη χώρα είναι τόσο ταυτισμένη με χούντες και με πραξικοπήματα ώστε ενοχλείται ακόμα και από την πιο μικρή παραχώρηση ελευθερίας στο κοινωνικό σύνολο.
Σε αυτό το πλαίσιο ακόμα και βασικά δημοκρατικά δικαιώματα τα οποία κατοχυρώθηκαν ήδη από την περίοδο της Γαλλικής και Αμερικανικής Επανάστασης ή και ακόμα πιο πίσω κατά τη διάρκεια της Ενδοξης Επανάστασης του 1688 στην Αγγλία φαίνονται επικίνδυνα και προκαλούν συναγερμό σε εκείνους που διαρκή σκοπό έχουν να ποδηγετήσουν τη λαϊκή θέληση.
Κάτι τέτοιο είναι εύλογο διότι η Δεξιά σε αυτή τη χώρα εκπροσωπούνταν πάντοτε από ανθρώπους οι οποίοι όχι μόνο ήταν αμόρφωτοι κοινωνικά και πολιτιστικά αλλά ακόμα και όταν παρίσταναν τους ανανήψαντες κοινοβουλευτικούς δημοκράτες δεν απέβαλαν ποτέ τον τον βαθιά αντιλαϊκό τους προσανατολισμό και τη ροπή τους προς τη στρατοκρατία.
Μόνιμος στόχος τους ήταν να υποτάξουν την κοινωνία στα συμφέροντα μιας εξαχρειωμένης οικονομικής κλίκας που λεηλατεί το σύνολο του πληθυσμού.
Τα φληναφήματά περί ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς ως δήθεν διαλυτικό στοιχείο της κοινωνικής ευρυθμίας έχουν μικρότερη αξία και από τα πιο αποτυχημένα σκετς μιας σεφερλίδικης επιθεώρησης.
Και προκειμένου να ανατραπούν θα αρκούσε μια απλή αναγωγή στον Λόκ, ο οποίος κάθε άλλο από σοσιαλιστής μπορεί να χαρακτηριστεί καθώς μίλησε για την κατοχύρωση του δικαιώματος της ατομικής ιδιοκτησίας.
Ποιο είναι πράγματι το ουσιαστικό στοιχείο στην πολιτική θεωρία του Λόκ; Oτι ο λαός έχει το απαράγραπτο δικαίωμα να ανατρέψει κάθε κυβέρνηση ή εξουσία η οποία δεν τον σέβεται,τον καταπιέζει και καταπατά τα δικαιώματά του...
Δημοσίευση σχολίου