Με αφορμή το καίριο αφιέρωμα της ιστοσελίδας μας στην εξαιρετική συγγραφέα και διανοούμενη, την αείμνηστη Λιλή Ζωγράφου, νομίζω ότι μπορούμε να δώσουμε συνοπτικά στους φίλους αναγνώστες μερικά βασικά συμπεράσματα για την πορεία του χριστιανισμού, της βασικής δηλ. θρησκευτικής ιδεολογίας του ανορθολογισμού, της "αντιγνώσης" και της υποταγής των μαζών της Ευρώπης και της Αμερικής στο διάβα των αιώνων και των εκμεταλλευτικών καθεστώτων.
Ο πρωταρχικός χριστιανισμός, ξεκινώντας σαν μια μορφή ριζοσπαστικής αίρεσης του ιουδαϊσμού, αποτέλεσε στους πρώτους αιώνες του ένα πληβειακό ιδεολογικό κήρυγμα που απέρριπτε τη σιδερένια επιβολή της δουλοκτητικής ρωμαϊκής εξουσία στα εδάφη της Ανατολικής Μεσογείου και την κτηνώδη εκμετάλλευση των δούλων.
Ο πρωταρχικός χριστιανισμός, βγαλμένος μέσα από ένα κοινωνικό υπόστρωμα που εκφραζόταν μέσα από τις εβραϊκές κοινότητες των Εσσαίων, των Ζηλωτών και τα αιτήματά τους, προφανώς έφερνε ένα ανατρεπτικό μήνυμα, το οποίο οδηγούσε σε μια μορφή κοινοκτημοσύνης ως προς την κατανάλωση των αγαθών από τις πρώτες χριστιανικές κοινότητες.
Στο πρόσωπο κάποιου Ζηλωτή ή Εσσαίου εχθρού του κατεστημένου, που ονόμασαν Χριστό, οι κοινότητες αυτές θέλησαν να δουν την προσωποποίηση ενός εκλεκτού ηγέτη, ενός Μεσσία που θα έσωζε την εβραϊκή φτωχολογιά από τα βάσανα και τη σκλαβιά, σύμφωνα με τις "προφητείες" του παρελθόντος. Γι΄ αυτό άλλωστε και το εβραϊκό κατεστημένο εκείνου του καιρού, που ήταν ταξικός και πολιτικός εχθρός αυτών των κοινοτήτων και φιλικό προς τους ρωμαίους επικυρίαρχους απέρριψε τις νέες δοξασίες και κυνήγησε τις πρωτοχριστιανικές κοινότητες. Ουδείς προφήτης εν τη πατρίδι αυτού!
Ως προς τις θρησκευτικές τους δοξασίες οι κοινότητες αυτές δεν είχαν καμιά σχέση με εικονίσματα, λείψανα, τάματα, χρυσοποίκιλτα στέμματα και πατερίτσες δεσποτάδων των κατοπινών καιρών.
Ο ιουδαϊκός θεός τους, ο θεός της Βίβλου, δεν είχε ανάγκη από καμιά μορφή απεικόνισης και δεν αντέγραφε καμιά μορφή ιεραρχίας και εθιμοτυπίας ρωμαϊκού μεγάρου.
Το πνεύμα αυτών των πρωτοχριστιανικών κοινοτήτων ήταν επαναστατικό-δημοκρατικό, στα πλαίσια πάντοτε της εβραϊκής - παλαιστινιακής πραγματικότητας εκείνων των καιρών.
Ένα ακόμη μεταφυσικό παραμύθι λοιπόν, αλλά πολύ φρέσκο για την εποχή του και με τέτοιες κοινωνικοπολιτικές πλευρές που το καθεστώς αυτής της εποχής δεν μπορούσε ακόμη να αφομοιώσει και να εκμεταλλευτεί ίσαμε τον 4ο αιώνα. Γι' αυτό και καταδιώκει τότε, κατά περιόδους, την καινούργια θρησκεία, θεωρώντας τη ως κίνδυνο για τα θεμέλιά του. Όταν κατάλαβε πως κάνει λάθος, το καθεστώς αυτό άλλαξε γραμμή πλεύσης. Ήταν αναγκαίο για την επιβίωσή του να αλλάξει γραμμή πλεύσης.
Ο "μέγας" Κωνσταντίνος το κατάλαβε αυτό πολύ καλά και αυτή ήταν η κυριότερη συμβολή του στην ιστορική εξέλιξη, όχι βέβαια η ..."αγιοσύνη" του!
Το μεταφυσικό λοιπόν παραμύθι της ύστερης δουλοκτητικής αρχαιότητας, που ονομάζεται σήμερα "χριστιανισμός", παίρνει μια νέα μορφή στον 4ο-5ο αιώνα της νέας χρονολογίας. Τότε σταδιακά κατάφερε να επιβληθεί στη Μεσόγειο, σε μιαν εποχή που κατέρρεε η ρωμαϊκή αυτοκρατορία, επομένως, μαζί μ' αυτήν και το ιδεολογικό και θρησκευτικό της εποικοδομημα. Μαζί με τη δουλοπαροικία και τη φεουδαρχία που αναπτύσσεται πλέον σταδιακά στη θέση της δουλοκτησίας, ο χριστιανισμός υποκαθιστά την προγενέστερη μορφή της θρησκείας, δίνοντας μεταφυσικές φρούδες ελπίδες στη μεσαιωνική φτωχολογιά για κάποιο ανύπαρκτο μεταθανάτιο παράδεισο στη θέση της επίγειας σκλαβιάς-κόλασης, την οποία καθαγίαζε το αρχαίο ιδεολογικό, επικρατούν ως τότε εποικοδόμημα, θρησκευτικό και φιλοσοφικό. Ο χριστιανισμός του 4ου αιώνα της νέας χρονολογίας, αντί για την κοινωνική αλλαγή κηρύσσει, στο δούλο πρώτα και κατόπιν στον δουλοπάροικο, την υπομονή, την καρτερική ανοχή της δυστυχίας και την υπακοή στους αφέντες.
Γι' αυτό η παρακμάζουσα ρωμαϊκή κρατική εξουσία αρχικά εντάσσει τη νέα θρησκεία στο ιδεολογικό της εποικοδόμημα, αντί να τη διώκει όπως πριν, ενώ στον 5ο αιώνα την επιβάλλει δια πυρός και σιδήρου, καθιστώντας τη μοναδικά αποδεκτή κρατική θρησκεία, ελπίζοντας ότι αυτή θα καταφέρει να λειτουργήσει ως ενοποιητική ουσία και να κρατήσει ενωμένο ένα κράτος που καταρρέει και διαλύεται.
Κι επειδή δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση να επιβληθεί μια θρησκεία σε τέτοια έκταση, όσα κρατικά δόγματα κι αν επιβάλλει ένα κράτος μέσω των αρχιερέων που το υπηρετούν, ο χριστιανισμός, που τότε κυριαρχεί, αναγκάζεται να υιοθετήσει ουσιαστικά το μεγαλύτερο μέρος των "ειδωλολατρικών" εορτών, εθίμων και παραδόσεων, αλλάζοντας απλώς τα ονόματα των ειδώλων και των ηρώων του παραμυθιού. Τότε ακριβώς, μέσα στον μεσαίωνα, ο χριστιανισμός γίνεται εξ ολοκλήρου η νέα μορφή κυρίαρχης ειδωλολατρικής μυθολογίας.
Τότε καθιερώνει ως επίσημη μέθοδό του την κατασκευή όλου αυτού του εποικοδομήματος εικονολατρειίας, ξυλο-λατρείας, κοκκαλο-λατρείας και λατρείας των δήθεν "κειμηλίων", των προερχόμενων τάχα από τα... γεννητούρια ή τα πάθη των χριστιανικών πλέον "θεών και ημίθεων"! Τότε επιβάλλονται όλα αυτά τα σύνεργα των παπάδων, που τόσο γλαφυρά περιγράφει η Λιλή Ζωγράφου στην "Αντιγνώση" και παρατίθενται στο δημοσιευμένο από το ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ απόσπασμα του βιβλίου της !
Έτσι ο μεσαιωνικός πια χριστιανισμός διαιωνίζει τη σκλαβιά και την αμάθεια φεουδαρχικού τύπου, ενώ μεταβάλλεται σε κανονικό επίσημο χριστεμπόριο με βασικούς εκπροσώπους του τους καλόγερους. Συσσωρεύοντας χρήμα και γη, η χριστιανική ιεραρχία γίνεται κορυφαίος φεουδάρχης του μεσαίωνα, πλούτο ο οποίος στους μεταγενέστερους αιώνες θα απαιτήσει νέα διευρυμένη συσσώρευση μετατρεπόμενος σε κεφάλαιο, σύμφωνα με τους νόμους λειτουργίας και συσσώρευσης του κεφαλαίου.
Αργότερα η νεοεμφανιζόμενη αστική τάξη, ο φορέας του καπιταλισμού που γεννιέται μες στην παρακμάζουσα φεουδαρχία, θα αλλάξει τη μορφή του μεσαιωνικού χριστιανισμού. Θα αναζητήσει αρχικά μια νέα μορφή χριστιανισμού που να κρατάει το πνεύμα της υποταγής των προλεταρίων και ένα μεταφυσικό κήρυγμα που να δικαιώνει τον πλουτισμό των "απολύτως προορισμένων από τον...ύψιστο". Έτσι παρέμεινε ο βασικός χριστιανικός μύθος, η οργανωμένη έκφρασή του όμως θα ξεφορτωθεί εν πολλοίς το ειδωλολατρικό περιτύλιγμα και όλη την... κοκκαλο-λατρεία, την ξυλολατρεία, την... αφαλο-λατρεία και τη ...σπαργανο-προσκύνηση, μαζί με όλα τα εικονίσματα και με τους καλόγερους που τα αντιπροσώπευαν!
Στο νότο της Ευρώπης η πολύ πιο αργή ανάπτυξη του καπιταλισμού και ο ιστορικός συμβιβασμός του επί αιώνες με τη φεουδαρχία διατήρησε τη μορφή του ειδωλολατρικού μεσαιωνικού χριστιανισμού στην παπική εκκλησία, με μιαν ένεση μεταφυσικού "φιλοσοφικού" σχολαστικισμού που προσπαθεί να δώσει επιχειρήματα, τύποις "ορθολογικά", στο θρησκευτικό παραμύθι.
Ο παπικός χριστιανισμός έτσι διατήρησε τον καλογερισμό και την ειδωλολατρεία, δίνοντάς τους μια ιησουίτικη μορφή ψευδο-ορθολογισμού
Στην "ορθόδοξη" ανατολή (Ελλάδα, Βαλκάνια, Ρωσία) για ιστορικούς λόγους, λόγω της μακραίωνης, ανατολικού τύπου φεουδαρχικής βαρβαρότητας, που εξέφραζε ο οθωμανισμός και ο τσαρισμός, και κατόπιν ο κομπραδόρικος εξαρτημένος καπιταλισμός, παρέμεινε φαινομενικά ανέπαφος ως προς το τυπικό του, ο "βυζαντινός" σκοταδισμός και η παλαιού τύπου χριστιανική ειδωλολατρεία, η αποθέωση του καλογερισμού και του ανορθολογισμού. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι οι εκκλησίες των "ορθόδοξων" κοκαλολατρών και χριστεμπόρων δεν έγιναν κι αυτές με τη σειρά τους, όπως και και οι παπικές, στηρίγματα του καπιταλισμού στις κοινωνίες τους. Το ακριβώς αντίθετο συνέβη. Όλες τους έγιναν βασικά αντιστύλια του καπιταλισμού των κοινωνιών τους. Και φυσικά ανέμειξαν κι αυτές τον μεσαιωνισμό τους με τον αστισμό.
Σήμερα όλες ανεξαιρέτως οι εκκλησίες, πολύ δε περισσότερο οι κρατικές εκκλησίες, όλων των κρατών ένα μόνο πραγματικό θεό προσκυνάνε: τον παρά και την εξουσία που αυτός συνεπάγεται. Καμιά απολύτως εκκλησιαστική οπτική δεν ξεφεύγει από την ίδια απέλπιδα προσπάθεια να "ερμηνεύσει" το φανταστικό μεταφυσικό "κόσμο" με καθαρά ...γήινες αναφορές και προπάντων ... επιδιώξεις και στοχεύσεις!
Οι Καρλ Μαρξ και Φρήντριχ Ένγκελς, από το πρώτο κιόλας ώριμο έργο του διαλεκτικού και ιστορικού υλισμού που έδωσαν στη δημοσιότητα, την περίφημη "Αγία Οικογένεια" του 1844 παρατηρούσαν ότι αυτή είναι η κατάληξη όλων των θρησκευτικών δοξασιών όταν: "... ο θεολόγος, ερμηνεύοντας διαρκώς τις θρησκευτικές δοξασίες με ανθρώπινο τρόπο, παραποιεί διαρκώς τη βασική του προϋπόθεση -το υπεράνθρωπο της θρησκείας"! (Βλ. όλο το σχετικό παράθεμα του Μαρξ στο βιβλίο: Β.Ι ΛΕΝΙΝ, "Άπαντα", 5η έκδοση, τόμος 29 "Φιλοσοφικά τετράδια" σελ.8).
Δηλ. η ίδια η θρησκεία υπονομεύει τη βάση του παραμυθιού πάνω στο οποίο βασίζεται, αποδεικνύοντας ότι είναι απλώς μια μεταφυσική φανταστική αντανάκλαση των σχέσεων που επικρατούν στον πραγματικό υλικό μας κόσμο! Γι' αυτό και η θρησκεία είναι ήδη ιστορικά καταδικασμένη, ενώ συντηρείται στη ζωή, χάρη στη διαιώνιση της κυριαρχίας του εκμεταλλευτικού κοινωνικού συστήματος, που έχει απόλυτη ανάγκη την αμάθεια των πολλών και το σκοταδισμό κάθε μορφής για να διαιωνίζει την παντοειδή σκλαβιά πάνω σε δισεκατομμύρια ανθρώπους.
Επομένως, για να επέλθει το τέλος κάθε μεταφυσικής θρησκευτικής δοξασίας, και μαζί το οριστικό τέλος και του λεγόμενου "χριστιανισμού", μία είναι η βασική προϋπόθεση: η εξάλειψη των κοινωνικών αιτιών που τη γεννούν και τη διαιωνίζουν. Μια καινούργια κοινωνία ελεύθερων ανθρώπων και όχι εμπορευμάτων και εμπορευματοπαραγωγών σκλάβων του εμπορίου, του παρά και του κέρδους. Μια ολότελα αναγεννημένη κοινωνία, που θα αναδεικνύει τον Εργαζόμενο Ανθρωπο σε συνειδητό ΚΥΡΙΑΡΧΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ της ύπαρξής της, σε αληθινό ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ της ιστορίας του.
Δημοσίευση σχολίου