Μια επισήμανση

Του Γ. Γ

Αστοχία ή μάλλον ιεροσυλία απέναντι στους δικούς μας "αγίους", θα είναι η οποιαδήποτε σύγκριση της στάσης των θρασύδειλων ναζιστών, με τους δικούς μας αγωνιστές, όταν βρέθηκαν μπροστά σε έκτακτα στρατοδικεία, δικαστήρια σκοπιμότητας, ακόμα και εκτελεστικά αποσπάσματα. 
(Δεν κάνουμε τυχαία αυτή την εισαγωγή ...)

Ποιος θα μπορούσε να συλλάβει το μεγαλείο ψυχής, μιας νέας κοπελίτσας ΕΠΟΝίτισας, της Μαρίας Σιδέρης;
Χωρίς να είναι κομμουνίστρια, αγκάλιασε τις ιδέες για την κοινωνική απελευθέρωση, και κατέληξε θανατοποινίτισσα γιατί δεν υπέγραψε δήλωση μετάνοιας.
Υπέστη αφάνταστα βασανιστήρια, πέρασε μαρτυρικές στιγμές στη φυλακή,
Οταν έβλεπε συγκρατούμενους/ες της να τους παίρνουν για να τους οδηγήσουν σε εκτέλεση, ούρλιαζε: «Γιατί δεν με πήραν κι εμένα!». 
"Εκλαιγα, φώναζα, ήθελα να διαμαρτυρηθώ. Ηθελα να με πάρουν να με σκοτώσουν. Το ήθελα!", αναφέρει σε συνέντευξη της.

Πόσο εύκολο είναι να κάνεις "εικόνα" και να προσπαθήσεις να αντιληφθείς το σκηνικό που περιγράφει ο σ. Τάσος Κατσαρός στο βιβλίο του "Μια απόφαση - μάχομαι μέχρι το τέλος", και έχει πρωταγωνιστή, τον Ακίνδυνο Αλβανό; Το στέλεχος της ΟΠΛΑ -που τυχαίνει να κατάγεται απ' το χωριό μου, την Αγία Παρασκευή, Λέσβου- οδηγείτε για εκτέλεση πίσω από το Γεντί Κουλέ, στα μέσα του Οκτώβρη 1947: 

 Ο Αλβανός, με αντάρτικα τραγούδια, εμψύχωνε τους υπόλοιπους.
Σε λίγο ακολούθησαν και οι άλλοι. (…) O επικεφαλής του αποσπάσματος, υπίλαρχος Γκίλας, ο οποίος (…) άρχισε να τους ειρωνεύεται, λέγοντάς τους: «εκεί που θα πάτε, καλή αντάμωση» και διάφορα τέτοια λόγια.
Τότε ο Αλβανός αιφνιδιαστικά του επιτίθεται και τον χτυπάει στο μάτι με τις χειροπέδες.
Οι εφημερίδες της εποχής ανέφεραν ότι «ατάραχος ο Έλλην Αξιωματικός, χωρίς να δείξει ότι θυμώνει, προχώρησε για να συνεχίσει το έργο του».
Η αλήθεια, όμως, βρίσκεται στο γεγονός ότι τον Αξιωματικό τον πήγαν βιαστικά στο νοσοκομείο γιατί έχασε το μάτι του. Τουλάχιστον αυτό, το βεβαιώνουν άνθρωποι που είδαν αργότερα τον Γκίλα.

Στον τόπο της εκτέλεσης αρνήθηκαν όλοι να κοινωνήσουν, μέσω του Αλβανού, ο οποίος έδιωξε περήφανα τον παπά, λέγοντάς του ότι άφεση αμαρτιών έχουν ανάγκη οι πραγματικοί εγκληματίες του λαού, που μάλιστα τυχαίνει να είναι πολύ «καλοί χριστιανοί», οι τότε συνεργάτες των Γερμανών, οι σημερινοί συνεργάτες των Άγγλων και σίγουρα αυτοί που τραβούν τη σκανδάλη τη στιγμή αυτή, για να απονείμουν δικαιοσύνη «χριστιανικού τύπου». Προέτρεψε, λοιπόν, το παπά να πάει σ’ αυτούς.