Αναπαράγουμε ένα κειμενάκι της σ. γιατρού Ολγας Κοσμοπούλου:
Καλησπέρα σας. Από τα μέσα Φεβρουαρίου είμαι σε συνεχές αγώνα και αγωνίας. Από την 31η Αυγούστου το μόνο που κάνω είναι να είμαι στη δουλειά και να κοιμάμαι τις λίγες ώρες που απομένουν, ή να μιλάω στο τηλέφωνο για κρούσματα, άλυτα προβλήματα, αρρώστους και διασπορές.
Έχω αφήσει στην άκρη μυριάδες τακτικές υποχρεώσεις σε ασθενείς, φίλους, οικογένεια και συντρόφους. Δουλεύω σαν το σκυλί, δεν προλαβαίνω καν να κάνω την αναγκαία κριτική στην κυβέρνηση αυτή που μας έχει αφήσει τραγικά μόνους, ξυπόλυτους στ' αγκάθια, υγειονομικούς και λαό, και μας κουνάει και το δάχτυλο από πάνω. Συμμερίζομαι απόλυτα την κριτική που κάνουν πολύτιμοι σύντροφοί μου - τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται.
Η απόφαση της κυβέρνησης να απαγορεύσει την πορεία του Πολυτεχνείου, μια πορεία που σχεδιάζεται με απόλυτο σεβασμό στις αναγκαίες προφυλάξεις λόγω της πανδημίας, είναι απλά απαράδεκτη και προφανώς, δεν έχει στόχο την υγειονομική μας προφύλαξη. ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΤΟΧΟΣ! Στο μυαλό που αγωνιά (χίλιες μύριες αγωνίες για γονείς, μπαρμπάδες και θειές, κουτσούβελα, αδέλφια και ξαδέλφια, φίλους, πώς θα βγάλουμε το μήνα, πώς θα ζήσουμε, κλπ).
Αυτό που προσπαθούν να επιβάλλουν, το "σκάσε και κολύμπα, εσύ είσαι υπεύθυνος για την εξάπλωση του ιού και όχι εμείς που ανοίξαμε αλόγιστα τον τουρισμό, που δεν πήραμε μέτρα στους εργασιακούς χώρους, που δεν φροντίσαμε να υπάρχουν επαρκή μέσα μαζικής μεταφοράς, που δεν φροντίσαμε να υπάρχουν διαθέσιμες και στελεχωμένες νοσοκομειακές κλίνες και κλίνες ΜΕΘ, που δεν φροντίσαμε για τίποτα γενικότερα, παρά μόνον για την εικόνα μας στα ΜΜΕ...." ΑΥΤΟ, ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ!
Προσωπικά, θα είμαι στο δρόμο στις 17 Νοέμβρη. Με μέτρα προστασίας, ναι. Δεν είμαι ηλίθια και δεν χρειάζομαι κανέναν αστυνομικό να με "προστατεύσει". Ούτε εγώ, ούτε οι άλλοι που θα κατέβουμε. Θα είμαι στο δρόμο για να δηλώσω ότι χωρίς ΨΩΜΙ-ΥΓΕΙΑ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ αύριο δεν θα υπάρχει. Θα είμαι στο δρόμο για να απαιτήσω ακριβώς αυτά. Θα είμαι στο δρόμο για να αποτίσω φόρο τιμής σε όλους όσους διεκδικούν αγωνιστικά τα αυτονόητα, κοντά 50 χρόνια τώρα.
Στο βαθμό που, δουλεύοντας καθημερινά σε Μονάδα Νοσηλείας ασθενών με Covid, ζω ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ με το θάνατο να μου χτυπάει την πόρτα, δεν θα δεχτώ να φιμωθώ και από πάνω!
Κάλλιο είναι μίας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή! Το Πολυτεχνείο ζει και θα ζει και θα ζει και θα νικήσει!
Δημοσίευση σχολίου