Κάθε 6 Δεκέμβρη ξυπνώ βαρύθυμη, μετρώ χρόνια, γεμίζω εικόνες ...
Εφηβικά εκφραστικά μάτια που 'χασαν τη λάμψη τους παντοτινά, στόμα που δεν πρόλαβε ν' ανθήσει, πυκνά σπαστά μαλλιά που δεν χόρτασαν τρυφερά κοριτσίστικα ανακατέματα ...
Τα δολοφονικά χέρια της κτηνώδους εξουσίας σημαδεύουν, ο χρόνος παγώνει ...
Ενας κρότος, μια σφαίρα, ένα 15χρονο παιδί νεκρό. Δίπλα στο φίλο που σήμερα γιορτάζει ... Κι η γιορτή γίνεται ανείπωτος πόνος, θλίψη που ουρλιάζει, ψυχή που σπα σε χιλιάδες κομμάτια ...
Κάθε 6 Δεκέμβρη γεμίζω εικόνες ... Και απροκάλυπτα με χλευάζουν οι δολοφόνοι, που ελεύθερα χαίρονται, και απολαμβάνουν την ατιμωρησία που τα εγκλήματα των μπάτσων περιβάλλει...
Οι φονιάδες του Γρηγορόπουλου, του Καλτεζά, του Κουμή, της Κανελοπούλου, του Μάγγου...
Κάθε 6 Δεκέμβρη πλημμυρίζουμε πόνο, οργή, δίψα για δικαιοσύνη, προσμονή. Προσμονή, πως το χρέος που άφησε ο Δεκέμβρης του' 08, δεν θα μείνει ανεξόφλητο ...
Δημοσίευση σχολίου