Να εξηγηθώ από την αρχή! «Λουλούδι του μπαξέ» έλεγε ο μάστρο Νίκος τα ανυπόληπτα άτομα - το λιγότερο, τους θρασείς, τους αλητάμπουρες, τους έχοντες ασυλία λόγω της άνωθεν προστασίας, τους ασφαλίτες και τους ΤΕΑτζήδες των μετεμφυλιακών χρόνων, τους χωροφύλακες της χούντας και εν ολίγοις όλα τα μαντρόσκυλα της εξουσίας.
Κι αυτοί ήταν οι ευγενικοί του χαρακτηρισμοί που συνοδεύονταν από απαξιωτικό χαμόγελο βαθιάς περιφρόνησης.
Τα άλλα λουλούδια τα κανονικά τα έχουμε να τα καμαρώνουμε στους κήπους, στη φύση. Τα έχουμε να συμβολίζουμε αγώνες, πρόσωπα.., να αποχαιρετήσουμε ή να τιμήσουμε τη μνήμη αδικοχαμένων...
Είναι μέσα από την ψυχή όσων δεν ξεχνούν, μια πράξη συμβολική, μια υπόσχεση μνήμης και συνέχισης αγώνα να μη συμβούν ξανά εγκλήματα, να μη... ποτέ ξανά... ποτέ ξανά!
Καθώς άρχισα να γράφω μου βγήκε στην οθόνη η έκτακτη ενημέρωση για τους μπάτσους που σκαμπιλίζονταν με τα λουλούδια που ήταν για το παιδί που δολοφόνησε πριν 12 χρόνια ο ατιμώρητος δικός τους.
Θα διεξαχθεί, λέει, ΕΔΕ για την πράξη τους. Ησύχασα τώρα! Θα τους κάνουν «τα μούτρα κρέας», τα μανάρια μου, όπως λέει ο αγαπημένος μου Ζαραλίκος.
ΥΓ. Να τους χαίρεται ο Χρυσοχοϊδης που τους ξαμόλησε.
Δημοσίευση σχολίου