Τον θάνατο δεν τον κέρδισε ποτέ κανείς. Το θέμα είναι να κερδίσεις τη ζωή.
Ο Τζιμάκος την είχε κατατροπώσει.
Όταν πεθαίνει ένας άνθρωπος δικός μας, παίρνει μαζί του όλα όσα χρειαζόμαστε εμείς που μένουμε πίσω.
Σαν σήμερα πριν τρία χρόνια , άλλαξε στέκι ένας δικός μας άνθρωπος. Στενά αποδεκτός. Για αυτό και πολύτιμος.
Ο λόγος του ήταν πάντα καυτό σίδερο πάνω στα πισινά του κόσμου. Δυσάρεστος μα αληθινός πέρα ως πέρα. Κυνικός, μα με έναν τρυφερό τρόπο που φανερώνει πως θέλει να κάνει τις κοινωνίες καλύτερες. Απαισιόδοξος αλλά με εκείνον τον φωτεινό τρόπο που δείχνει άνθρωπο που δεν φοβάται την αδυναμία του και το σκοτάδι, το κοιτάει κατάματα και η γνώση αυτή, ίσως, ίσως λέω, αλλάξει μια για πάντα τη ζωή των Ανθρώπων. Κάποιοι όσες φορές και να τον ακούσουν δεν θα τον καταλάβουν.
Δεν θα καταλάβουν ότι η μουσική σε αυτή την περίπτωση πέρασε σε ένα άλλο επίπεδο και μετουσίωση. Κάτι πραγματικά ανεπανάληπτο: Ένας άνθρωπος με τεράστιο ταλέντο, πάθος και όραμα, που είχε πάρα πολλά πράγματα να δώσει ακόμα. Ένας άνθρωπος γνήσια πολιτικοποιημένος, κοινωνικός αγωνιστής όπως όλοι οι άσημοι άνθρωποι που παλεύουν να βελτιώσουν τη ζωή τους, υπέρ των οποίων πάντα είχε κάτι να πει. Ένας πραγματικά ωραίος τύπος. Δεν πιστεύω στους φόρους τιμής, αλλά πιστεύω και έχω μάθει να δίνω σεβασμό.
Δημοσίευση σχολίου