Ο Κούλης πανικόβλητος εις τη Βουλή μιλάει και προσπαθεί τη συντριβή μάταια να αποφύγει.
- Δεν είσαι οχτρός, Αλέξη μου, σε γούσταρε ο μπαμπάκας! Που είχε πάει στη Βουλή για να σε καμαρώσει και τον καημό του Σαμαρά να δει να φχαριστιέται. Κι ό,τι είπαμε στο παρελθόν, πως τάχα είσαι προδότης, πως θα σε βάλω φυλακή, κι άλλες τέτοιες κοτσάνες, που έλεγα προεκλογικά και φούμαρα πουλούσα, νερό κι αλάτι μάτια μου, τον κόσμο να μαζέψεις!
- Δεν το μπορώ, βρε Κούλη μου, δεν είναι οι δικοί μου. Μον’ είναι άνθρωποι φτωχοί, αλλά και οργισμένοι. Βλέπεις τα έκανες σκατά, τίποτα δεν προκόβει. Εκτός απ’ τους λογαριασμούς που έχουν τα λαμόγια σε ξένα μέρη μακρινά, νησιά παραδεισένια.
- Αλί μου του κακόμοιρου, θα αφήσω την κουτάλα! Κι αν δεν ταΐσω τα παχιά, τα τέρατα που έχω, κομπιναδόρους, βιαστές, ληστές κι απατεώνες, φονιάδες, παρακρατικούς, όλα τα βαφτιστήρια, ευθύς θα φάνε εμένανε, θα με κατασπαράξουν!
Κανάλια κράζουν για φαϊ, εφοπλιστές για γρόσια, κι οι τοκογλύφοι φίλοι μου τα δόντια ακονίζουν. Να φάνε σάρκες θέλουνε, φτωχών συνταξιούχων. Τα σπίτια να τους πάρουνε, για να βρεθούν στο δρόμο. Κι εκεί που είναι άστεγοι πρόστιμο να τους ρίξουν τα βαφτιστήρια με στολές, οι πρώην χρυσαλήτες, π’ όλοι στη στάνη ήρθανε, να φάνε και να ποιούνε.
Λυπήσουμε, Αλέξη μου, ξέρεις πως σ’ αγαπάω! Τι σου χρωστώ εγώ πολλά, καλά που μου χεις κάνει. Το Σαμαρά τον έδιωξες, μου έδωσες το κόμμα και με τις μαλακίες σου πήρα πρωθυπουργία. Και ως τώρα αντιπολίτευση κοιμόσουνα τελείως. Ύπνο βαθύ, ύπνο γλυκό, κι εγώ να αλωνίζω. Ξανακοιμήσου Αλέξη μου, κάνε ξανά νανάκια.
- Θέλω ματάκια μου κι εγώ πάλι στο κρεβατάκι να πέσω να ξεκουραστώ, να με ξυπνήσουν θέλω, το θρόνο πάλι οι Έλληνες σα μου τον ξαναδώσουν. Μα δε μ’ αφήνουν οι φωνές, ο κόσμος οργισμένος. Τι το θελες Κυριάκο μου, ετούτο το σχοινάκι να το τραβήξεις πιο πολύ, που πάει να σπάσει τώρα; Αχ το καζάνι έσκασε, κι εσύ βάζεις καπάκι; Και άλλους μπάτσους έβαλες, να δείρουνε τον κόσμο; Που θα μας οδηγήσει αυτό; Κάνε και λίγο πίσω.
- Αν κάνω πίσω, Αλέξη μου, έφυγαν κι οι φασίστες! Μονάχα αυτοί μου έμειναν να με υποστηρίζουν. Χωρίς ρουφιάνο και χαφιέ, προδότη κι αποστάτη, χωρίς τον κλέφτη, βιαστή, χωρίς τους χρυσαλήτες, τι θα την κάνω τη ΝΔ; Θα κλείσει μια για πάντα! Θα κοροϊδεύει ο Σαμαράς και θα γελάει η Ντόρα, που απ’ τη ζήλεια δάγκωσε τα χείλη και ματώσαν. Αν έλεγα για τον ιό; Κάπως να φοβηθούνε;
- Δεν πιάνει μάτια μου γλυκά. Σ’ έχουνε καταλάβει. Άνοιξες βλέπεις τα σχολειά κι έχουν κολλήσει όλοι! Κι οι μπάτσοι ακόμα δέρνουνε! Τον κόσμο εξαγριώνουν. Τα πρόστιμα είναι άδικα και ο θυμός αυξάνει. Οι έμποροι απηύδησαν, χτυπάνε το κεφάλι και καταριούνται τη στιγμή και τη κακιά την ώρα, που εσένανε ψηφίσανε, σε κάνανε τσοπάνη. Και τα πτυχία έκανες άχρηστα κουρελάκια. Και βλέπω στην καρέκλα σου να τρίζει και να σπάει.
Αυτά τα λένε στη Βουλή κι ο κόσμος που είναι απέξω λιγάκι θέλει αφορμή για να μπουκάρει μέσα! Να πιάσει τα φασισταριά μαζί με διεφθαρμένους, αλήτες, άθλιους σαδιστές, τις τσόντες, τους χουνταίους, να τους πετάξει στο γκρεμό, να γκρεμοτσακιστούνε.
+ σχόλια + 1 σχόλια
Όπως είχα κάποτε ξαναγράψει στην ιστοσελίδα, τέτοια πολιτική σάτιρα,σαν το κείμενο αυτό, θα έπρεπε να βρίσκεται πάντα στην πρώτη σελίδα μιας επαναστατικής εφημερίδας! Καθημερινά, ει δυνατόν! Πρόκειται για ένα από τα καλύτερα σατιρικά δημιουργήματα που έχω ποτέ διαβασει. Εξαιρετικός ο δεκαπεντασύλλαβος και πολύ δυνατό το περιεχόμενο. Λέει μέγιστες αλήθειες, όπως το δημοτικό τραγούδι τούτου του λαού στους αιώνες, τη μορφή του οποίου ακολούθησε ο σύντροφος στιχουργός! Η πολιτική σάτιρα είναι ιστορική κληρονομιά του λαού μας με ρίζες βαθιές στην αρχαιότητα, αλλά και με εξαιρετικά επιτεύγματα και στη νεότερη ιστορία του τόπου. Ποιος ξέχνα τον Σουρή και τον Βάρναλη; Ποιος ξέχνα τις "Σφυριές" στα πρωτοσέλιδα του παλιότερου ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ; Γίνεται δε η σατιρική ποιητική έκφραση πολύ δυνατή και αποτελεσματική χάρη στον παραδοσιακό στίχο, και μάλιστα στον δεκαπεντασύλλαβο! Και σίγουρο είναι ότι αυτή μπορεί να δώσει πάρα πολλά,και στο παρόν και στο μέλλον, για την αφύπνιση των συνειδήσεων, ιδιαίτερα σε εποχές που η καταπίεση του λαού δυναμώνει και γίνεται απροκάλυπτη, όπως τώρα. Τα πιο θερμά συγχαρητήρια,από καρδιάς, στον σύντροφο Μήτσο 175. Πάντα τέτοια.
Δημοσίευση σχολίου