Ο ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΥΓΕΙΑ ΧΩΡΙΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Πρωτοβουλία για ένα Πολύμορφο Κίνημα στην Ψυχική Υγεία
Αν η πανδημία, όχι αυτή καθεαυτή, αλλά η διαχείριση-μη διαχείρισή της από την κυβέρνηση και τους αρμόδιους επιστημονικούς φορείς έχει δυναμιτίσει την κατάσταση στα δημόσια νοσοκομεία και έχει ξεσκεπάσει τις χρόνιες παθογένειες του ισχνού δημόσιου συστήματος υγείας, στα ψυχιατρικά νοσοκομεία η συνθήκη της πανδημίας έχει κάνει την ήδη επιβαρυμένη κατάσταση πλέον ανυπέρβλητη και έχει ανοίξει τον δρόμο για την εφαρμογή μεθόδων και πρακτικών ανέκαθεν κατακριτέων (βία, χημική καταστολή, μηχανικές καθηλώσεις) που όμως τώρα επιλέγονται απενοχοποιημένα πια υπό το πρίσμα της «αγωνιώδους» προσπάθειας για τον περιορισμό της διασποράς του κορονοϊού.
Έτσι και το Δρομοκαϊτειο δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση και με κάποιο μαγικό ξόρκι να ξεφύγει από την εξάπλωση του κορονοϊού στους χώρους του. Ήδη μετράμε πάνω από 80 νοσηλευόμενους που έχουν ήδη νοσήσει με τον ιό covid-19, δύο νεκρούς από τη νόσο, δύο πτέρυγες να έχουν μετατραπεί αποκλειστικά σε κλινικές covid, με τα νέα κρούσματα να προστίθενται μέρα με τη μέρα μεταξύ των νοσηλευόμενων. Μολονότι η κατάσταση της διασποράς του ιού έχει χτυπήσει κόκκινο, εξακολουθεί να λειτουργεί μικτό τμήμα για θετικούς και αρνητικούς στον ιό ασθενείς στον ίδιο χώρο. Η εικόνα αυτή δεν θα πρέπει να προκαλεί έκπληξη καθώς συνάδει με την απροκάλυπτη εκτίμηση (ή και ευχή;) επιστημονικού προσώπου σχετικά με το ότι «είναι σίγουρο ότι και οι αρνητικοί ασθενείς σύντομα θα γίνουν θετικοί», συνοψίζοντας με σαφήνεια και τις (μη) στρατηγικές που προβλέπεται να ακολουθηθούν για τη λήψη μέτρων και αποφάσεων. Ενδεικτικό της εκτράχυνσης της κατάστασης αποτελεί και η πρακτική του κλειδώματος των θαλάμων για “να μην μετακινούνται οι νοσηλευόμενες/οι”, μέτρο που μπορεί να εφαρμόζεται αρκετές φορές ακόμη και χωρίς την επίβλεψη ή συχνή επίσκεψη του προσωπικού, με ό,τι μπορεί να προκαλέσει μια τέτοια πρακτική σε περίπτωση λ.χ. μιας πυρκαγιάς ή σεισμού αλλά και σε περίπτωση εκδήλωσης περιστατικών βίας μεταξύ των εγκλείστων. Κίνδυνοι που μπορεί να εντείνονται σε συνθήκες εγκλεισμού χωρίς μάλιστα τη δυνατότητα διαφυγής και αναζήτησης βοήθειας. Και η ατζέντα με τις αθλιότητες δεν έχει τελειωμό…
Όσον αφορά την προσπάθεια «προστασίας» των αρνητικών, ακόμη, ασθενών υπάρχει η πρόβλεψη να “διακομισθούν σε ιδιωτικές κλινικές”, σε ένα ιδανικό συγκερασμό της πολιτικής με την υγειονομική συγκυρία για να φτάσουμε ένα βήμα πιο κοντά στο όραμα της έκτακτης ιδιωτικοποίησης που θα κατοχυρώσει και θα ισχυροποιήσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο των ιδιωτικών κλινικών στις ακούσιες νοσηλείες.
Η κατάσταση αυτή μπορεί να θεωρηθεί και ως το χρονικό μιας αυτοεκπληρούμενης προφητείας καθώς η ανεπαρκής ανταπόκριση των αρμοδίων να λάβουν έως και τώρα σοβαρά και επιστημονικά τεκμηριωμένα μέτρα, σε συνδυασμό με τον ελλιπή αριθμό προσωπικού, τις πλημμελείς συνθήκες υγιεινής και φροντίδας, την ισχνή προμήθεια προστατευτικών μέσων (γάντια, μάσκες, αντισηπτικά, προστατευτικές στολές), τη μη τακτική διενέργεια διαγνωστικών τεστ στο προσωπικό και στους νοσηλευόμενους, το μεγάλο αριθμό κλινών ανά δομή, τις συνθήκες συγχρωτισμού, και την μετακίνηση των εργαζόμενων από τμήμα σε τμήμα και από την κοινότητα στο ψυχιατρείο, αποτελούν κύριους παράγοντες κινδύνου για την διάδοση του ιού.
Στον αντίποδα τα μέτρα που ελήφθησαν όλον αυτόν τον καιρό είναι: κλείσιμο – περιορισμός – αναστολή λειτουργίας κοινοτικών δομών – διακοπή παρεμβάσεων και υποστήριξης – απαγορεύσεις. Η στρατηγική που διέπει τη διαχείριση της πανδημίας από την πλευρά της κυβέρνησης και των αρμόδιων επιστημονικών και μη φορέων καθορίζει και τις επιλογές των διοικήσεων των ψυχιατρικών νοσοκομείων που δράττονται των ευκαιριών από την υγειονομική κρίση του covid 19 για να εκλογικεύουν, τις έτσι κι αλλιώς, καλά εμπεδωμένες στο ψυχιατρικό χώρο στρατηγικές ελέγχου, καταστολής, παράλογων απαγορεύσεων και σκληρότερου εγκλεισμού.
Η Πολιτεία ανέκαθεν -και χωρίς το πρόσχημα καμιάς πανδημίας- αντιμετώπιζε τα άτομα με ψυχιατρική εμπειρία ως φαντάσματα, ως τους τελευταίους απ’ όλους τους κατατρεγμένους που τους αρμόζει η υποτίμηση και η απομόνωση.
Η κατάσταση στο Δρομοκαϊτειο αντικατοπτρίζει σε μια δραματική μικροκλίμακα και τη μεγαλύτερη εικόνα της καθημερινότητας μιας “έγκλειστης κοινωνίας” όπου οι παραδοσιακές μορφές ελέγχου και καταστολής προεκτείνονται και με ψηφιακές εκδοχές και όπου τα μέτρα που λαμβάνονται “για την δημόσια υγεία” προσιδιάζουν όλο και πιο πολύ με τις λειτουργίες ενός παραδοσιακού ψυχιατρείου: ελεγχόμενη κίνηση εντός περιορισμένης εμβέλειας, μετακίνηση από τη θεραπεία στη φύλαξη και φυσικά ενίσχυση των ταξικών ανισοτήτων μέσα και έξω από ψυχιατρεία και ασυλικού τύπου δομές.
Είμαστε όλες και όλοι εγκλωβισμένες/οι σε ορατές ή αόρατες φυλακές. Γι’ αυτό δεν θα πάψουμε να αγωνιζόμαστε για την ελευθερία σε κάθε επίπεδο, γιατί δεν μπορούμε να μιλάμε για ανοιχτό ψυχιατρείο χωρίς ανοιχτή κοινωνία.
Ως Πρωτοβουλία αρνούμαστε να στρέψουμε το βλέμμα και να αφήσουμε τους νοσηλευόμενους στην τύχη-ατυχία τους, βορά στις ανάλγητες και απάνθρωπες πρακτικές των ιθυνόντων εντός των ψυχιατρείων και των νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Εκεί που η κυρίαρχη ψυχιατρική θα βλέπει (και θα συντηρεί) ως μονόδρομους τη βία και την καταστολή, εμείς θα βρίσκουμε και θα χαράσσουμε διεξόδους για αξιοπρεπή και χειραφετητική αντιμετώπιση των ανθρώπων που περνούν την πόρτα του ψυχιατρείου.
Παράλληλα, ενώνουμε τη φωνή μας με τα αιτήματα των εργαζόμενων στο Δρομοκαϊτειο για άρση των συνθηκών εγκλεισμού, αληθινή και ολοκληρωμένη φροντίδα των νοσηλευόμενων, τήρηση μέτρων που να συνάδουν με τις υγειονομικές συνθήκες, παροχή προστατευτικών μέσων σε νοσηλευόμενους/ες και εργαζόμενους/ες, ανοιχτές πόρτες, ανοιχτές ματιές και ανοιχτές πολιτικές.
Καλούμε τους επαγγελματίες ψυχικής υγείας, τα άτομα με ψυχιατρική εμπειρία, τους συγγενείς και τις οικογένειες τους, τους συλλόγους και τα σωματεία στον τομέα της ψυχικής υγείας, οργανώσεις και συλλογικότητες από τα κάτω, συλλόγους και συνδικαλιστικούς φορείς όχι μόνο να παρευρεθούν και να στηρίξουν την παρέμβαση το Σάββατο 10/4/21 στις 12.00 έξω από το Δρομοκαϊτειο, αλλά και να υψώσουν το ανάστημά τους απέναντι στις εξευτελιστικές επιθέσεις στα βασικά κοινωνικά αγαθά τους, να αντισταθούν και να αντιδράσουν στη ζοφερή πραγματικότητα, να είναι έτοιμες και έτοιμοι να δίνουν τη μάχη ώστε να πάψουν μια μέρα τα αυτονόητα να είναι ουτοπίες.
Οι αγώνες είναι και θα πρέπει να είναι κοινοί για λήπτες/λήπτριες υπηρεσιών, επαγγελματίες ψυχικής υγείας και για κάθε φωνή που αντιλαμβάνεται την ανάγκη αντίδρασης στην ψυχιατρική και όχι μόνο βαρβαρότητα.
Πρωτοβουλία για ένα Πολύμορφο Κίνημα στην Ψυχική Υγεία
Δημοσίευση σχολίου