Διάβασα σήμερα στο Βαθύ Κόκκινο ένα κείμενο, επανάληψη παλιότερης δημοσίευσης του 2017, που εμφανίζεται ως μια "ταπεινή γνώμη" αναγνώστη σχετικά με τον Λένιν...
Το 2017 εγώ που σας μιλώ, δεν ήξερα καν ότι υπάρχει το "Βαθύ Κόκκινο", επομένως το κείμενο του κ. Β. που αναδημοσιεύσατε στις 22 του Απρίλη 2021 το βλέπω για πρώτη φορά. Δεν νομίζω λοιπόν ότι η αναδημοσίευση αυτού ειδικά του άρθρου είναι κι η πιο πετυχημένη επιλογή για να θυμηθούμε την επέτειο γέννησης του Λένιν...
Διαπιστώνω, μετά λύπης μου, ότι ο αρθρογράφος του παραπάνω κειμένου μάλλον τα έχει μπερδέψει πολύ τα πράγματα! Ούτε λίγο ούτε πολύ, αυτός ο κύριος υιοθετεί στο άρθρο του ολάκερη την αντιλενινιστική, αντισοβιετικη και αντικομμουνιστική προπαγάνδα της διεθνούς κεφαλαιοκρατίας. Ισχυρίζεται ανοιχτά ότι τάχα η Σοβιετική Ένωση ήταν μια ...κόλαση (!!) και ότι αυτό οφείλεται στον ίδιο τον ...λενινισμό.
Μόνο που ο κ. Β. δεν θέλει να το πει τόσο ευθέως, αλλά να το σερβίρει ολίγον τι ... πλαγίως, χωρίς βέβαια και να το κατορθώνει. Πώς να κρύψει άλλωστε την επιδίωξή του, όταν σαφέστατα, για τις ανάγκες της έκθεσης του, παραφράζει και σαφώς παρερμηνεύει ένα προσωπικό και καθαρά εσωκομματικό συγκυριακό κείμενο του Λένιν, που μάλλον δεν προοριζόταν καθόλου για δημοσίευση!
Ένα κείμενο που εμφανίστηκε στο προσκήνιο κάπου 40 χρόνια μετά το θάνατο του Λένιν, για λόγους σκοπιμότητας, και βέβαια μπήκε στην μετά το 1960, -5η και τελευταία σοβιετική έκδοση- των Απάντων του Λένιν σαν μεγάλη δήθεν αποκάλυψη... Ένα κείμενο που έκτοτε παρουσιάζεται και ερμηνεύεται από τους ρεβιζιονιστές και τους ιμπεριαλιστές ως η βαρυσήμαντη ..."πολιτική διαθήκη" του Λένιν ... Και που πλασάρεται επί 6 δεκαετίες, με τον τρόπο που θα ήθελε η κάθε λογής αντεπανάσταση.
Όλος ο ντόρος γύρω από αυτή τη "διαθήκη" προκλήθηκε με μοναδικό σκοπό να καμουφλαριστεί αρχικώς η γραμμή του χρουστσωφικού ρεβιζιονισμού -και τελικά, στα 1990, και της γκορμπατσωφικής ολοκλήρωσης του προτσές της καπιταλιστικής παλινόρθωσης... Δηλ. να συγκαλυφθούν δύο πολιτικές γραμμές, που -αν και συνιστούσαν την πιο άθλια και σκοτεινή αντεπανάσταση- αρχικά εμφανίστηκαν ως ο πιο γνήσιος ..."λενινισμός", η πιο γνωστή αφοσίωση στο σοσιαλισμό. Γιατί πώς να τολμούσαν οι ρεβιζιονιστές ηγέτες να πουν στο Σοβιετικό λαό ότι πηγαίνουν σε παλινόρθωση της κεφαλεοκρατικής εκμετάλλευσης; Πώς να τολμούσαν να του πουν - είτε στα 1961 είτε ακόμη και στα 1986 ότι αυτό που προωθούν είναι η κατεδάφιση του σοσιαλισμού και η κατασυκοφάντηση του μαρξισμού-λενινισμού;
Ο αρθρογράφος κ. Β, έστω κι αν ο ίδιος δεν είναι οπαδός των Χρουστσιώφ και "Γκόρμπυ", θέλει στο κείμενό του να μας πει -ούτε λίγο ούτε πολύ-, έστω κι αν δεν αναφέρει καν το όνομα αυτό, ότι ο Ιωσήφ Στάλιν, ηγέτης του ΚΚ των Μπολσεβίκων από το 1922, όχι σε αντίθεση με τη "γραμμή Λένιν", που έλεγαν αρχικά οι ρεβιζιονιστές, αλλά πατώντας ακριβώς πάνω στις... διαστρεβλώσεις των εννοιών του σοσιαλισμού και της δημοκρατίας, τις οποίες .. δημιούργησε κατά βάσιν η θεωρία κι η πολιτική του δασκάλου του, δηλ. του ... Λένιν, αυτός λοιπόν ο ... ακατονόμαστος μετέτρεψε -δήθεν- την ΕΣΣΔ σε μια φρικτή κόλαση για τους λαούς της!!
Αυτό έχει στο μυαλό του ο αρθρογράφος, ακριβώς όπως το διάβασε άπειρες όσες φορές στην τρέχουσα αντικομμουνιστική προπαγάνδα των τελευταίων τουλάχιστον τριάντα τόσων ετών και στα σχετικά επίσημα αντικομμουνιστικά μνημόνια του δυτικού ιμπεριαλισμού.
Τα περί της "διαθήκης του Λένιν", της "αυτοκριτικής του" και τα ρέστα είναι, επομένως ένα πρόσχημα, είναι "αλλά λόγια, για να αγαπιόμαστε". Φυσικά ακόμη και μέσα από αυτό το ίδιο το κείμενο της περίφημης "διαθήκης", πουθενά δεν προκύπτει η πρόστυχη αντισταλινική διάσταση που σκάρωσε η άθλια ρεβιζιονιστική και αστική προπαγάνδα. Ο αρθρογράφος το ξέρει καλά, γι' αυτό και στρέφει τα πυρά του όχι στον "κακό δαίμονα" από τη Γεωργία, αλλά στην ίδια την πολιτική του Λένιν, που του άνοιξε το δρόμο κλπ, κλπ!
Δυστυχώς όμως για τον κύριο αρθρογράφο, η ιστορία έχει καταγράψει κάτι πολύ περισσότερο από τις οποίες αναφορές ενός προσωπικού κειμένου του αρρώστου πια Λένιν, σχετικά με την "απότομη συμπεριφορά του σ. Στάλιν" (και βέβαια και τις άλλες αναφορές, αυτές για τα πολύ χοντρότερα -σε σχέση με την απότομη συμπεριφορά του Στάλιν- δηλ για τα βαρύτατα πολιτικά αμαρτήματα "του συντρόφου Τρότσκυ", ένα σημείο που πάντοτε το παρέβλεπαν στις αναλύσεις τους οι παρερμηνευτές της "διαθήκης")...
Η Ιστορία λοιπόν έχει καταγράψει το ίδιο το έπος της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, της αντιφασιστικής νίκης και της ταχύτατης μεταπολεμικής ανόρθωσης της μεγάλης χώρας των Σοβιέτ. Ένα κολοσσιαίο πρωτόγνωρο επίτευγμα που πραγματοποιήθηκε από το Σοβιετικό λαό, πάνω στις αρχές του Μαρξισμού-Λενινισμού, με επικεφαλής έναν πραγματικά επαναστατικό ηγετικό πυρήνα με επικεφαλής τον... "απότομο- βάναυσο" Στάλιν. Πρόκειται για επιτεύξεις που φανερώνουν το εντελώς αντίθετο από ισχυρίζεται και υπαινίσσεται ο αρθρογράφος κ. Β. Κανένας λαός κολασμένων και καταπιεσμένων, που τους κρατάνε δεμένους στις αλυσίδες και τους βασανίζουν, δεν δημιούργησε επιτεύγματα σαν αυτά των λεύτερων και κυρίαρχων εθνών της ΕΣΣΔ, μέχρι την εποχή της ύπουλης ρεβιζιονιστικής προδοσίας... Ούτε ένας!
Κόλαση, λοιπόν, κύριε αρθρογράφε, δεν ήταν ούτε η Σοβιετική Ένωση, ούτε η επαναστατική γραμμή των Λένιν- Στάλιν. Κόλαση ήταν ο ιμπεριαλιστικός κλοιός που έσφιγγε σαν τη μέγγενη επί τριάντα σχεδόν χρόνια τη Σοβιετική Ένωση. Από το 1917 ως το 1945... Κι όμως, κι αυτόν ακόμη κατάφερε να τον σπάσει χάρη στη γραμμή των Λένιν- Στάλιν!
Αν ο αρθρογράφος ήθελε να είναι στοιχειωδώς αντικειμενικός, θα έπρεπε να κάνει κριτική σοβαρή στις αδυναμίες εκείνες της έως το 1953 πορείας οικοδόμησης, που επέτρεψαν μετά το θάνατο - μάλλον την πολιτική δολοφονία- του Στάλιν στα πιο σπασμένα, διεφθαρμένα και καριερίστικα γραφειοκρατικά στοιχεία του κρατικού μηχανισμού, να βάλουν στο χέρι το ΚΚΣΕ και τη χώρα,τη στιγμή που όλα έδειχναν ότι αυτή μπορούσε πλέον βάσιμα πλέον να ατενίζει με μεγάλησιγουριά στο σοσιαλιστικό και κομμουνιστικό της αύριο.
Εδώ πρέπει να βγουν σοβαρά συμπεράσματα για τη βάση του ρεβιζιονιστικού εκφυλισμού, για τις δικλείδες ασφαλείας που είτε δεν στήθηκαν σωστά ή που δεν λειτούργησαν στη δεκαετία του 1950, για τις μη διαλεκτικές αντιλήψεις περί οριστικής αποτροπής του κινδύνου κάθε αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ, που έφερναν τον εφησυχασμό στις φιλικές τάξεις των οικοδόμων του σοσιαλισμού... Να επισημανθούν χωρίς εξιδανικεύσεις οι μορφές των υπαρκτών αντιθέσεων στη σοβιετική κοινωνία του 1950-60.
Και να δείξει ο επαναστάτης αρθρογράφος την πορεία που μπορεί να πάρει σε συνθήκες σοσιαλισμού μια (αρχικώς ή φαινομενικώς) "μη ανταγωνιστική αντίθεση" μεταξύ συντρόφων, που "απλώς διαφωνούν συζητώντας" πάνω σε θέματα περαιτέρω ανάπτυξης της σοσιαλιστικής οικονομίας και με ποιες οικονομικές μεθόδους και πολιτικές... (π.χ.: Με περαιτέρω περιορισμό ή με ... επέκταση της σφαίραε δράσης των υπαρκτών ακόμη και τότε σε ένα βαθμό αγοραίων νόμων στη σοσιαλιστική οικονομία; )
Εκεί οφείλει ο κομμουνιστής αναλυτής να αναζητήσει τις ανεπάρκειες που άνοιξαν το δρόμο στη σημερινή παγκόσμια ιμπεριαλιστική κόλαση και κτηνωδία. Αυτή είναι η δουλειά ενός επαναστάτη διανοούμενου κι όχι η αναπαραγωγή των κλισέ που επινόησαν οι εχθροί της προλεταριακής επανάστασης. Από τον κ. Β, με βάση αυτά που διαβάζω, δεν θα είχα καμία τέτοια απαίτηση. Είναι από άλλο ιδεολογικό ρεύμα, όχι μαρξιστής-λενινιστής..
Όμως οι συναγωνιστές της ιστοσελίδας που είναι κομμουνιστές, οφείλουν, νομίζω, να δίνουν πριν από μας τις δέουσες απαντήσεις στον κάθε παρόμοιο κύριο. Κι όχι να τον αναδημοσιεύουν επετειακώς χωρίς σχόλια! Αλλά φυσικά όλα είναι ζήτημα γραμμής μιας ιστοσελίδας. Κατά τη γνώμη μου δεν μπορεί εο' άπειρον μια τέτοια ιστοσελίδα να ... πατάει σε δύο και τρεις βάρκες, αλλά οφείλει να χαράξει μια πιο ξεκάθαρη γραμμή πλεύσης: είτε με τον "ελευθεριακό", "αντεξουσιαστικό" και τροτσκιστικό μικροαστισμο είτε με την προλεταριακή μαρξιστική- λενινιστική επιστημονική κοσμοθεωρία. Μέσος όρος δεν χωράει σε τόσο ζόρικους καιρούς.
Με φιλικούς χαιρετισμούς. Ν.Π.
Δημοσίευση σχολίου