Του Γ.Γ.
Ομολογώ ότι δεν κατέχω την Κρητική ντοπιολαλιά και φ' αυτό τον λόγο δεν μπόρεσα να κάνω απόλυτα κτήμα μου το έμμετρο δημιούργημα του συντρόφου Κωστή Μουδάτσου. Εγινα κοινωνός όμως του μηνύματος του ποιητή.
Η πανέμορφη εικόνα που το συνοδεύει, με το καθάριο βλέμμα του λαϊκού καλλιτέχνη, η αίσθηση που αποκομίζω ότι οι στίχοι είναι ζυμωμένοι με τα καθημερινά βιώματα ενός ξωμάχου γης, μπολιασμένοι με ένα ατόφιο ταξικό οπτικό πεδίο, μου δημιουργούν την επιθυμία να τους μοιραστώ μαζί σας.
Κι ακοίμητος λαγώνευα και ξάνοιγα γυρού μου
Μέσα στα δάση γύρευα των αγριμιών παλάτια
Ο! για να δουν εν’ αγρινό και τα δικά μου μάτια
Πολλές οι σκέψεις παίζουνε που λογισμός τις φέρνει
Όντε θωρώ τέτοιο οζό αμοναχό να βγαίνει
Μεγάλο, ψηλοκέρατο, φαίνεται πως διψούσε
Ήστεκε κι ανεμίζετο όπως κρυφά περνούσε
Αέρας απού φύσαγε την μυρωδιά μου χώνει
Και το οζό εσίμωσε την κεφαλή σηκώνει
Ήπιασα το τουφέκι μου σαν το ‘δα κι επετάτο
Και το μυαλό μου γιόμισε αερινό δροσάτο
Εμόλαρα την ασκαγιά εις τ’ ουρανού την άκρη
Και τ’ αγρινό φυγεν αλλού κι ήτρεξε ένα δάκρυ
Μεγάλο, ψηλοκέρατο, περήφανο και σβέλτο
Εχάθηκεν σαν αστραπή κι εγώ μονάχος στέκω
Στέκω, κοιτώ τη σκόνη του, τα ζάλα του σπουδάζω
Της Φύσης τέτοιο κάμωμα στέκομαι και θαυμάζω!!!
Δημοσίευση σχολίου