Σ' αυτό γινόταν ένα σάλπισμα ενότητας και αγώνα για τη νίκη και το «τσάκισμα του Χιτλερισμού».
Και, όπως συμβαίνει πάντα σε ανάλογες ιστορικές στιγμές υπήρξε ο λαός, με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές, που πολέμησε με κάθε τρόπο τον εισβολέα, υπήρξαν όμως και κάποια ντόπια καθάρματα που όχι μόνο συνεργάστηκαν με τον κατακτητή, αλλά διέπραξαν τις ίδιες θηριωδίες μ' αυτόν, απέναντι στον άμαχο κόσμο.
Γι΄αυτούς τους "δυο κόσμους" θα μιλήσουμε σ' αυτή μας την ανάρτηση. Και έχει σημασία να κάνουμε τέτοιες αναφορές ειδικά στην σημερινή εποχή που παρουσιάζονται και προβάλλονται απ' όλα τα αστικά ΜΜΕ κάποιοι τύποι -σαν τον Στάθη Καλύβα και Νίκο Μαραντζίδη- οι οποίοι αυτοπροσδιορίζονται σαν "ιστορικοί μελετητές" και προσπαθούν να ξαναγράψουν την πρόσφατη ιστορία μας στα καλούπια της αστικής τάξης.
Ας δούμε, λοιπόν το άρθρο του κομμουνιστή Πορφυρογένη το οποίο κινείται στο πλαίσιο του πρώτου ανοικτού γράμματος (2 Νοεμβρίου 1940) με το οποίο ο γενικός γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης προέτρεπε τους αγωνιζόμενους Ελληνες «ο κάθε βράχος, η κάθε ρεματιά, το κάθε χωριό, καλύβα με καλύβα, η κάθε πόλη, σπίτι με σπίτι, πρέπει να γίνει φρούριο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα».
Στην συνέχεια παρακολουθούμε και την στάση που επέλεξε ο αστικός κόσμος της εποχής που σε ένα μεγάλο μέρος του συνεργάστηκε και υπηρέτησε με αφοσίωση τις κατοχικές δυνάμεις. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δημοσίευση σχολίου