Αυτή την είδηση, ένα προσωπικό δράμα καλύτερα, δεν θα την συναντήσετε σε κανένα Πετσωμένο ΜΜΕ.
Είναι από τις στιγμές που αναλογίζομαι ότι δεν έχει πια καμιά σημασία να επαναλαμβάνουμε σε όλους τους τόνους ότι ο εργασιακός μεσαίωνας είναι εδώ και δείχνει καθημερινό το απαίσιο πρόσωπο του στην τάξη μας.
Είναι από τις φορές που σκέπτομαι ότι δεν αρκούν οι εκκλήσεις στον κόσμο της δουλειάς να καταφύγει στο σωματείο του και να παλέψει οργανωμένο.
Είναι από τις περιπτώσεις που προβληματίζομαι το αν πρέπει να βάλουμε στο τραπέζι και να συζητήσουμε αν πρέπει να δημιουργήσουμε μια συλλογικότητα που πρέπει να δίνει απάντηση στα καθάρματα εργοδότες, όπως αυτός στο νησί που απέλυσε την εργάτρια. Απάντηση έξω από καθωσπρεπισμούς και τις γνωστές συνδικαλιστικές παρεμβάσεις, αλλά βασιζόμενοι στο σύνθημα "νόμος είναι το δίκιο του εργάτη".
Τους τρόπους που θα μπορούσε να γίνει αυτό θα τους βρούμε. Αρκεί να το θελήσουμε και να το αποφασίσουμε.
Δημοσίευση σχολίου