Είναι απίστευτος ο βαθμός της αριστείας όλων αυτών που στελεχώνουν από καίριες θέσεις το νεοδημοκρατικό επιτελικό κράτος.
Εχουν φτάσει σε τέτοια όρια ευφυίας ώστε οι αποφάσεις και οι δηλώσεις τους θα μείνουν μνημειώδεις. Ακριβώς όμως έμεινε ιστορική η "δημιουργική λογιστική" ενός επιφανούς, αποθανόντος στελέχους της δεξιάς, ο οποίος μάλιστα θήτευσε στην θέση που κατέχει τώρα το τέκνο του.
Αναβιώνει σήμερα, με κάποια παραλλαγή, ο μπούσουλας της οικονομικής πολιτικής που εφάρμοσε ο γεννήτορας του νέου Μωυσή - ο οποίος μας προέκυψε Ηρώδης, σύμφωνα με τον επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ- Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.
Ηταν το 1993, όταν ο πατήρ του απόφοιτου του Χάρβαντ, προσπαθούσε να αντιληφθούν οι εργαζόμενοι πως εάν το πρώτο εξάμηνο του χρόνου πάρουν 0% αύξηση και το δεύτερο ακόμα 0%, στο τέλος θα έχουν αύξηση 14% στον μισθό τους. Αναφερόμαστε στο γεγονός που έμεινε στην ιστορία ως «0+0=14».
Σήμερα ο ανεκδιήγητος Χατζηδάκης με το νομοθετικό τερατούργημα που φέρνει, ανακάλυψε άλλο είδος ανταλλακτικής αξίας με την εργασία, εκτός απ' το χρήμα. Τα ρεπό.
Αυτή η πολιτική αλητεία, πέρα απ' τις μαζικές κινητοποιήσεις που προγραμματίζονται βρίσκει μπροστά και μια άλλη πρόταση. Για να γίνει αποδεκτή υπάρχει και μια συμβιβαστική λύση. Το πολιτικό κυβερνητικό προσωπικό να στερηθεί τους παχυλούς μισθού του από τον κρατικό κορβανά και να αμείβεται ... με ρεπό.
Πέρα απ' την πλάκα τώρα, πρέπει να αναλογιστούμε πώς γίνεται να ανεχόμαστε να ρυθμίζουν τις ζωές μας αργόσχολοι τεμπελχανάδες.
Τα υπόλοιπα απ' τον μεγάλο Ζαραλίκο:
Δημοσίευση σχολίου