Γατοσυζήτηση

Του Γ.Γ.

Υποθέτω ότι όσοι/ες είστε χρήστες του facebook, όταν αυτό το μέσον σας θυμίζει καθημερινά στην ενότητα του "Αναμνήσεις", περασμένες αναρτήσεις σας και περιπλανηθείτε σ' αυτές, πιθανόν να σας έλθουν στην μνήμη νοσταλγικές στιγμές.

Βλέπω, λοιπόν, τώρα μια ανάρτηση που είχα κάνει σαν σήμερα πριν 3 χρόνια. 

Τότε κατοικούσα σε ένα ισόγειο, σε μια φτωχογειτονιά στο Περιστέρι. Απίστευτη ζωντάνια εκεί. Ζευγάρια μάλωναν και ακουγόταν σε όλο το τετράγωνο, παιδάκια έπαιζαν στον δρόμο και γινόταν χαμός, ενώ στο απέναντι μου σπίτι που έμειναν Τσιγγάνοι, γινόταν "ανάστα ο Κύριος" κάθε βράδυ από τις μουσικές και τα ξέφρενα γλέντια τους.

Κάθε απόγευμα, λοιπόν, ακολουθούσα την αγαπημένη μου συνήθεια, που έχω μέχρι τώρα. Αράζω στον υπολογιστή, αρχικά και καφέ και μετά με ποτάκι -μπεκρής δεν είμαι αλλά καθημερινός πότης- απολαμβάνω μουσικούλα από κάποιες συλλογές που έχω φτιάξει και κάνω αυτό που μ' αρέσει. Ενημερώνω το αρχείο μου, γράφω καμιά ανάρτηση στο μπλοκ μας, προσπαθώ να συγκεντρώσω στοιχεία για ένα βιβλίο που θέλω να γράψω. (Αν τελικά τα καταφέρω, θα πρόκειται για ένα πόνημα με βιωματικά στοιχεία και ιστορικές αναφορές για το κομμουνιστικό κίνημα από την Απριλιανή δικτατορία μέχρι σήμερα).

Ενα σούρουπο, λοιπόν στο Περιστέρι, βλέπω στο περβάζι του παραθύρου μου μια γατούλα. Ξαφνιάζομαι. Την κοιτάζω, με κοιτάζει, και τελικά γράφουμε μια ... ολόκληρη  ιστορία μαζί της. 

Δεν είναι όμως το θέμα μου τώρα να αναφερθώ για τις εμπειρίες που μου πρόσφερε η συγκατοίκηση με την γατοοικογένεια της Αλήτισσας -έτσι είχα ονομάσει την γατούλα- που προέκυψε. 

Ξέρετε ποιο είναι το έναυσμα που κάνω αυτή την αυτοαναφορική ανάρτηση; 

Εδώ και ένα χρόνο περίπου κατοικώ σε ένα κυριλάτο διαμέρισμα -που το θεωρώ ιδιοκτησία μου- σε μια νεόχτιστη πολυκατοικία στο Ψυχικό. (Τώρα, το πως έτυχε να βρεθώ εδώ και να απαλλαγώ απ' το ενοίκιο, είναι μια ιστορία που δεν αφορά κανέναν). 

"Εδώ κανείς δεν τραγουδά, κανένας δεν χορεύει". Μια πολυκατοικία "νεκροταφείο" και φαντάζομαι ότι θα τους ενοχλεί όσους/ες μένουν σ' αυτή, που κάθε απόγευμα πίνω καφέ στην βεράντα με συνοδεία από νότες, 

Μιλάμε για κακόμοιρους κυρ' Παντελήδες με ακριβά αμάξια και για "τους κυρίους στα κασμίρια τους σφιγμένους" που έλεγε ο Στέλιος Καζαντζίδης.

Ατομα που ενοχλούνται και σπεύδουν να διαμαρτυρηθούν από εφηβικούς φραμπαλάδες και γέλια ένα Σαββατιάτικο βράδυ πριν καλά - καλά φτάσουν μεσάνυχτα!

Ενα βασικό μείον αυτό και δεύτερο πόσο κρίμα πόσο κρίμα είναι που μια μαυρούλα γάτα που σεργιανά την βεράντα. στέκεται αδιάφορη και απορρίπτει τις προσπάθειες μου να την υιοθετήσω.