Ποτέ δεν σου δίνει το μυαλό σου λογαριασμό για κάποιες διαδρομές που επιλέγει. Ετσι και τώρα. Σουλατσάροντας σε ειδησεογραφικές ιστοσελίδες για να ρίξω μια ματιά στην επικαιρότητα, η θύμηση μου συνάντησε ένας απ' τους πιο υπέροχους συντρόφους που έχω γνωρίσει στην ζωή μου. Τον κομμουνιστή, ο οποίος υπήρξε και αντάρτης πόλης Χρήστο Τσιγαρίδα.
Ανέτρεξα, λοιπόν, στο αρχείο μου, να παραθέτω ένα απόσπασμα απ' την τοποθέτησή του, στο αστικό δικαστήριο και το παραθέτω μαζί με την ρήση του Ν. Καζαντζάκη: "Ποια είναι η πιο αντρίκια χαρά; Να αναλαμβάνεις την πάσα ευθύνη".
Ο λόγος προφανής και εύκολα αντιληπτός γιατί ανακαλώ στην μνήμη του τα λόγια του σ. Τσιγαρίδα.
Παρακάτω ένα απόσπασμα απ' την "απολογία" του συντρόφου τον Ιούλη του 2004
"....Καθόμουν στην πλατεία του χωριού, όταν με πλησίασε μια γυναίκα με δυο παιδιά. Κρατούσε ένα τετράδιο. Μου είπε: «Πάρτο, είσαι μορφωμένος, είσαι πρωτευουσιάνος, αξιοποίησέ το στην μνήμη του άνδρα μου». Ήταν η χήρα του δασκάλου του χωριού, που τον εκτέλεσαν, σε συνθήκες κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, γιατί αρνήθηκε να πει «Ζήτω η Αμερική, κάτω ο Κομμουνισμός».
Ήταν ένα γράμμα που ξεχείλιζε από αγάπη για τα παιδιά του, τη γυναίκα του, την ανθρωπότητα. Τους εξηγούσε γιατί έπρεπε να πεθάνει για τις ιδέες του. Το νόημα αυτού του γράμματος, στο μέτρο των δυνατοτήτων μου, το αξιοποίησα στην προσωπική και πολιτική μου ζωή. Αυτό το γράμμα, που σφράγισε την προσωπικότητα και τη ζωή μου, αυτή η περήφανη στάση του δάσκαλου, που δεν ήταν ο μόνος, αλλά ένας ανάμεσα σε χιλιάδες κομμουνιστές που αντιμετώπισαν περήφανα το εκτελεστικό απόσπασμα, δίνει την κατ' αρχήν απάντηση σε όσους αναρωτιούνται γιατί ανέλαβα την πολιτική ευθύνη της συμμετοχής μου στον ΕΛΑ, εγώ, ένας άνθρωπος 65 χρονών, όταν ο ανώνυμος κομμουνιστής 30 χρονών πέθαινε για να στηρίξει τις ιδέες του ...».
Δημοσίευση σχολίου